Οργή

Αυτό το mail το αλίευσα από το Running News.

"Δεν πέρασαν ούτε 4 μήνες από την τελευταία εκδρομή στην Πάρνηθα.
Ούτε 4 μήνες από την τελευταία ξάπλα κάτω από τα έλατα...
Ούτε 4 μήνες από εκείνο το μεσημέρι που μάζευα τις γόπες μου στο σελοφάν του πακέτου μου, για να μη μαγαρίσω την ομορφιά που έβλεπα. Τι μαλακας!
Σήμερα ο ουρανός γέμισε στάχτη.
Γιατί κάποιος αποφάσισε ότι μια-δυο-τριακόσιες βιλίτσες με θέα το καζίνο, θα γίνουν ανάρπαστες. Κι έτσι, θα βγάλει τόσα λεφτά, ώστε η τράπεζα να του προσφέρει «πρόσωπο» προκειμένου να εκτελεί δημόσια έργα...
Δεν ήτανε τυχαία η φωτιά. Δεν άναψε την πιο ζεστή μέρα του Ιούνη, αλλά μόλις έπιασε το βοριαδάκι.
Είμαι θυμωμένος. Πενθώ, όχι για τις επόμενες γενιές που θα ζήσουν στα πλημμυρισμένα βαλτοτόπια του Μοσχάτου, αλλά για τις χαμένες ανοιξιάτικες βόλτες μου, που θα έκαναν ανεκτή τη μιζέρια του καθημερινού τσιμέντου.
Μαζί μου πενθούν κι οι φίλοι μου. Και είναι κι εκείνοι οργισμένοι.
Και κάθε φορά που θα μιζεριάζουν στο τσιμεντένιο τους γραφείο, θα θυμώνουν ξανά, που δε μπορούν να ξεφύγουν. Κι αυτό θα γίνεται κάθε Παρασκευή για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Λέω λοιπόν να αρχίσω τις απειλές. Όχι τις «προειδοποιήσεις»...

Η Πάρνηθα φιλοξενεί τον Εγκέλαδο. Και είμαι σίγουρος ότι ο Τιτάνας θα φροντίσει να καθαρίσει το τοπίο του. Η φύση έπειτα θα το ξαναφυτέψει, όπως της αρέσει.
Λέω να βοηθήσω. Να κάνω τις αντισεισμικές κατασκευές λιγότερο αντισεισμικές.
Λέω να αρχίσω τις περιπολίες και να ρίχνω αλάτι στα μπετά των νέων κτιρίων που θα φυτρώνουν.
Δεν είναι δύσκολο...

Λεω επίσης να αρχίσω να καίω όλα τα μηχανήματα που θα ανέβουν να φτιάξουν δρόμους και τα αυτοκίνητα των νέων κατοίκων επίσης...
Μαζί με τα χλωρά, καίγονται και τα ξερά. Έτσι δεν παίζεται το παιχνίδι;
Αλλά κι αυτοί οι νέοι «οικιστές» ξέρουν που μπλέκουν...

Λέω να αρχίσω να τρομοκρατώ όσους σκοπεύουν να αγοράσουν «οικόπεδο» εκεί γύρω. Να τους πείσω ότι αυτή η γειτονιά είναι χειρότερη από γκέτο. Κι ότι οι επενδύσεις τους εκεί είναι αμφίβολες.

Λέω να περνάω νυχτιάτικα και να ουρλιάζω, χαλώντας τον ύπνο του δικαίου των νέων οικιστών.
Τα ζώα δεν θα ενοχληθούν, είμαι σίγουρος πως δεν θα συχνάζουν πια.

Λέω να γίνω «τρομοκράτης» και να αγωνιστώ για τα δίκαια της φύσης. Όχι τα δικά μου.
Και να μην σταματήσω τις εξορμήσεις, μέχρι κάποιος από τους μαλάκες εκεί πάνω, να με πείσει ότι θα αφήσουν το βουνό στην ησυχία του.

Τι λες; Πάμε μια «ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ»;"

ΕΣΕΙΣ, ΤΙ ΛΕΤΕ;

Ενημέρωση 1 (1-7): Καλό μήνα σε όλους. Η προσπάθεια συνεχίζεται. Απάντηση επίσημη δεν υπήρξε μέχρι τώρα. Επικοινώνησα και πάλι με τον Μελωδία. Και εκεί τα ίδια. Ούτε καν σε αυτούς δεν βγαίνει κάποιος να ενημερώσει "επίσημα" τι συμβαίνει! Σκέφτομαι ότι πλέον δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε με τις 'αρχές'. Ήδη υπάρχει κάποια κίνηση. Όταν θα λάβει το τελικό της σχήμα θα επανέλθω.

Μου το θύμισε η krotkar. Την ευχαριστώ.



Ενημέρωση 2 (2 - 7): Πρίν λίγο λάβαμε το παρακάτω mail

Είμαστε σε επαφή εδώ και δύο ημέρες με την Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή, τα
μέλη της οποίας είναι οι μόνοι εκτός από τα κανάλια και τους
πυροσβέστες, που έχουν δικαίωμα πρόσβασης στο χώρο. Έχουμε τη
διαβεβαίωση ότι ρίχνονται συνεχώς τροφές (τριφύλλι) όπου βρίσκονται
κοπαδάκια μέσα στα καμένα. Τα περισσότερα ζώα έχουν κατέβει προς την
περιοχή της Αυλώνας που είναι άκαυτη. Το πρόβλημα είναι ότι η περιοχή
έχει εξαιρετικά δύσβατες χαράδρες και είναι δύσκολος ο εντοπισμός των
ζωντανών αλλά και η καταμέτρηση των νεκρών. Σε κάθε περίπτωση είμαστε
σε επιφυλακή .

Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής - ΑΝΙΜΑ

ΕΚΚΛΗΣΗ

ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ - ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ:

ΟΣΑ ΕΛΑΦΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΥ.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.

Ενημέρωση 1: Σύμφωνα με το Δασαρχείο, τα ζώα είναι καλυμμένα για σήμερα και αύριο. Από Δευτέρας, κανένας δεν ξέρει.

Ενημέρωση 2: Έστειλα μόλις το παρακάτω mail σε μερικές από τις φιλοζωικές οργανώσεις:

Κύριοι,

Όπως ενημερώνουν κάτοικοι της Πάρνηθας, τα εναπομείναντα ζώα έχουν ανάγκη τροφής και νερού.
Σύμφωνα με το δασαρχείο, υπάρχει κάλυψη μόνο για τις πρώτες 48 ώρες (Σάββατο - Κυριακή).
Από την Δευτέρα και μετά, κανένας δεν μπορεί να πει μα σαφήνεια τι θα γίνει.

Παρακαλώ όπως με ενημερώσετε για τις ενέργειες στις οποίες θα προβείτε και για την βοήθεια που μπορώ να παράσχω.

Μετά τιμής

Οι οργανώσεις βρίσκονται σε αυτή την διεύθυνση

Ενημέρωση 3: Επικοινώνησα μόλις με το δασαρχείο Πάρνηθας.
Με ενημέρωσαν ότι ανέβασαν επάνω συνεργεία για να ξεκινήσουν καταμέτρηση των εναπομεινάντων ελαφιών. Επίσης ότι τουλάχιστον μέχρι την Τρίτη μπορούν να υποστηρίξουν τα ζώα.
Σε ερώτησή μου αν χρειάζονται βοήθεια, μου είπαν ότι δεν είναι άμεσα αναγκαία, ωστόσο να τους τηλεφωνήσω και πάλι την Τρίτη το πρωί.
Τα τηλέφωνα του δασαρχείου είναι τα ακόλουθα: 210 2434061-2-3.

Ενημέρωση 4: Σε επικοινωνία με το δασαρχείο Πάρνηθας ζητήθηκε το όνομα και το τηλέφωνο κάποιου υπεύθυνου για να υπάρχει αμεσότερη επαφή. Αρνήθηκαν να το δώσουν. Εφησυχασμός δεν χωράει. Συνεχίστε να τους τηλεφωνάτε. Σίγουρα η πίεση θα αποδώσει, έτσι κι'αλλιώς.

Ενημέρωση 5: Στο forum του Running News, γίνεται συζήτηση για την διοργάνωση μιας εξόρμησης στην Πάρνηθα.

Pan
Shades
Menios
Οίκος Αντοχής
Ελαφίνι
Ιον
Million Dollar Hotel
Patsiouti

Fight fire with fire

Κάψτε τα όλα. Κτίστε τα όλα. Να τελειώνουμε επιτέλους.



Ενημέρωση 1 (30-6): H m13 το περιέγραψε ως έχει.

Ενημέρωση 2 (30 - 6): Αν διαβάζει κάποιος κτηνίατρος - δασολόγος ή κάποιος που να έχει σχέση: όσα ελάφια απέμειναν στην Πάρνηθα έχουν άμεση ανάγκη τροφής και νερού. Σας παρακαλώ, κάντε κάτι.

"...αυτοί που ασχημαίνουν την ζωή μας"

Κάποιοι που θέλουν να λέγονται άνθρωποι πέταξαν τον ζωντανό θρύλο των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων Κανέλο στο δρόμο.
Αφού πρώτα προσπάθησαν να του κάνουν ευθανασία.
Ο λόγος;
Είναι άρρωστος και αρκετά μεγάλης ηλικίας πλέον!
Οι σύντροφοί του τον φιλοξενούν προσωρινά κάπου μέχρι να επανέλθει στο Πολυτεχνείο. Τον φυσικό του χώρο.
Εκεί που εύχομαι να θάψει εκείνους που δεν ντράπηκαν να κάνουν τέτοιο πράγμα.



Όσοι θα ήθελαν, μπορούν να βρουν περισσότερες πληροφορίες στο μπλόγκ που βρίσκεται στο πλάι.

Κυριακή πρωί

"Πως σου φαίνεται;"
"Καλή ιδέα, δεν λέω, αλλά..."
"Τι αλλά;"
"Να, την ημέρα των γενεθλίων σου δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε ούτε δύο λεπτά μόνοι."
"Αχ μωράκι μου, έχεις δίκαιο. Τι λες να κάνουμε;"
"Νομίζω να το ξεκινήσουμε ψιλονωρίς ώστε να φύγει και νωρίς ο κόσμος, και μετά να βγούμε μια βολτίτσα μαζί."
"Τι ώρα δηλαδή;"
"Εννιά - εννιάμισι καλά είναι;"
"Ναι..."
"Τι;"
"Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να αρχίσω μαγειρεύω από το πρωί για να είμαι έτοιμη στις εννιά."
"Κούκλα μου, ότι φτιάχνεις εσύ είναι απίστευτο! Δεν σε φοβάμαι, μια χαρά θα τα καταφέρεις. Άλλωστε, τι λένε; Η γυναίκα είναι δούλα και κυρά!"
Σκαμπίλι στην πλάτη.
"Α να χαθείς αχρείε."
Χαμογελώ, την αρπάζω από την μέση και την τραβάω κατά πάνω μου.
Φιλί.
"Κι'εγώ σ'αγαπάω κούκλα μου!"
Με σπρώχνει.
"Άσε με τώρα, πρέπει να φύγω."
Κοιτάω το ρολόι, κρατώντας την ακόμη από την μέση.
"Τι, από τώρα; Ακόμη έξι είναι η ώρα."
"Μου είπε η μάνα μου να πάω στο σουπερμάρκετ."
Το χαμόγελο μου εξαφανίζεται.
"Στις εννιά δεν κλείνει το σουπερμάρκετ; Από τώρα θα ψωνίσεις;"
Με κοιτάει, απλώνει το δεξί της χέρι και χαϊδεύει το μάγουλό μου.
"Μωρό μου, πρέπει να ψωνίσω και μετά να πάω σπίτι για να προλάβει η μάνα μου να μαγειρέψει. "
Τα χέρια μου χαλαρώνουν.
"Όπως νομίζεις."
Πιάνει το αριστερό μου χέρι.
"Έλα, μην κάνεις σαν μωρό. Θα μιλήσουμε αργότερα, έτσι;"
"Έγινε."
"Έλαα."
"Έγινε παιδί μου σου λέω. Όταν ξεμπερδέψεις πάρε με τηλέφωνο. Ελπίζω τουλάχιστον να μην μεσανυχτήσετε, μπας και καταφέρουμε να βρεθούμε κιόλας."
Χαμόγελο.
"Μήν ανησυχείς, σίγουρα θα βρεθούμε. Φεύγω τώρα."
"Περιμένω."
Φιλί.

Δέκα μέρες μετά.
Προχωράω προς το σταθμό του τρένου.
Στα χέρια μια σακούλα με δύο κρασιά, γλυκά και το πακεταρισμένο δώρο.

Πάλι με τα κρασιά στα χέρια! Άμα μας χώσει και δύο χαστούκια θα ολοκληρωθεί το deja vu! Ναι, αλλά δεν πρέπει να την τιμωρήσω με κάποιο τρόπο;
Το βήμα μου χαλαρώνει κάπως. Βάζω το κεφάλι κάτω.

Για να δούμε, τι να κάνω; Σίγουρα, πάντως πρέπει να γίνει απόψε το βράδυ που θα βγούμε οι δυο μας. Τώρα που το λες που θα πάμε...;
Σταματάω απότομα. Νιώθω τα μάτια μου να στενεύουν, τα φρύδια μου να μαζεύονται και ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο στόμα μου.

Δεν μου είπε ότι θέλει να...Χεχεχε, το βρήκα!

Σηκώνω το κεφάλι και αρχίζω να περπατάω με μεγάλες δρασκελιές.
Φτάνω στον σταθμό. Μπαίνω στο τρένο.
Μετά από ένα τέταρτο είμαι στο Νέο Ηράκλειο.

Φτάνω σπίτι. Τα φώτα του κήπου είναι αναμμένα.
Ανοίγω το εξωτερικό κάγκελο, μπαίνω στην αυλή, προχωράω στην πόρτα.
Χτυπάω, υποχωρεί. Την σπρώχνω, μπαίνω, ανεβαίνω τα σκαλιά μέχρι το δεύτερο όροφο.
Θόρυβος, φωνές ανάμεικτες με μουσική και γέλια.
Μπαίνω μέσα.

Η αχώνευτη με τον φλούφλη.
Ο μαλάκας με την δικιά του.
Ωραία γκόμενα ρε γαμώτο, τι στα κομμάτια του βρήκε;
Τέσσερις πέντε που δεν γνωρίζω.
Καλά, θα μας συστήσει αργότερα.
Α, να και ο εξωγήινος. Καλό παιδάκι, δεν λέω, πολύ παράξενο όμως.
Σίγουρα, πάντως, το καλύτερο από όλους εδώ μέσα.

"Καλησπέρα, παιδιά, τι κάνετε;"
"Γεια! Καλά είμαστε, εσύ;"
"Μια χαρά! Η οικοδέσποινα φαντάζομαι στην κουζίνα ε;"
"Ακριβώς!"
"Πάω δυο λεπτάκια μέσα και επανέρχομαι."
"Κάνε δουλειά σου!"

Μπαίνω στην κουζίνα. Πιάτα, πιατέλες, πιατάκια, πιρούνια, πιρουνάκια, μαχαίρια, μαχαιράκια, κουτάλια, κουταλάκια, ποτήρια, ποτηράκια.
Αυτή σκυμμένη μπροστά στον φούρνο επιθεωρεί ένα ταψί.
Πλησιάζω.
"Γεια σου κούκλα μου, όλα καλά;"
Πετάγεται επάνω, σπρώχνει το ταψί.
"Άουχ, κάηκα, με τρόμαξες γαμώτο μου."
Βάζει το σημείο ανάμεσα στον δείχτη και τον αντίχειρα στο στόμα της.
Αφήνω την σακούλα σε μια ακρούλα του πάγκου.

Την πλησιάζω, πιάνω το χέρι της, το τραβάει πίσω.
"Άσε με!"
"Άσε να του ρίξω μια ματιά."
"Άσε με σου λέω."
"Ρε'συ, ηρέμησε. Συγνώμη, δεν ήθελα να σε τρομάξω."
Με το αριστερό πιάνει το μέτωπό της.
"Συγνώμη μωρό μου, είμαι πολύ αγχωμένη. Αυτό το κωλόγλυκο μου έπρηξε τα συκώτια.
"Γιατί;"
"Που να στα λέω τώρα..."

Πιάνω το καμένο χέρι της, το φέρνω στα χείλη μου.
Το φιλάω με κάπως περισσότερο σάλιο στα χείλη μου.
"Τώρα είναι καλύτερα;"
"Αχ ναι, δρόσισε κάπως, να'σαι καλά αγάπη μου."
"Θα μου πεις τουλάχιστον τι γλυκό είναι;"
"Σαβαρέν με ρούμι."
"Μμμμ, μου τρέχουν τα σάλια μόνο που το ακούω!"

Τραβάει το χέρι της.
"Ναί, μόνο που καταλήγουν επάνω στο χέρι μου! Έξω γρήγορα! Πήγαινε στο σαλόνι με τα παιδιά και έρχομαι."
"Καλά ντε, μην βαράς. Φεύγω!"
"Καλά ξεκουμπίδια."
"Μες την ευγένεια σήμερα."
"Έξω!"

Πηγαίνω πίσω στο σαλόνι.
Κάθομαι απέναντι από τον εξωγήινο.
"Τι γίνεται ρε συ; Όλα καλά;"
"Μια χαρά, εσύ;"
"Κι'εγώ μια χαρά είμαι. Πως πάει η σχολή;"
"Πως να πάει, πάλι καταλήψεις έχουμε."
"Πω, πακέτο, ε;"
"Πακέτο δεν λες τίποτα.
Ούτε την προηγούμενη εξεταστική κάναμε, ούτε αυτήν προβλέπεται ότι θα την κάνουμε. Να δούμε που θα πάει το πράγμα."
"Τι να πω, υπομονή."
"Κάνουμε και τίποτα άλλο;"

Μπαίνει μέσα κουβαλώντας μια πιατέλα.
"Παιδιά ελάτε να σερβιριστείτε."
Μου κάνει νόημα με το κεφάλι.
"Έλα πρώτος, για να ακολουθήσουν και οι άλλοι"

Σηκώνομαι, κάνω νόημα στους άλλους.
"Δεν φαντάζομαι να ντρέπεστε; Βλέπω πολύ πράγμα!"
Προχωράω προς το τραπέζι. Τακτοποιεί τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα.
Την πιάνω από την μέση, της σκάω ένα φιλί στο μάγουλο.
"Μωρό μου είσαι απίστευτη! Πότε πρόλαβες να τα φτιάξεις όλα αυτά;"
"Από τις δύο το μεσημέρι μαγειρεύω!"
"Η μάνα σου;"
"Τρελός είσαι; Να σκοτωθούμε ήθελες;"
"...."
Προχωράω στο επόμενο.
Στο πιάτο σχηματίζεται λόφος και ακόμη στην μέση είμαι.

"Δεν τα βγάζω πέρα με ένα κολάι! Κάτσε να τελειώσω αυτά και ξανάρχομαι."
"Έχω και γλυκά ε;"
"Ω ρε πανωλεθρία πάλι σήμερα!"

Γεμίζω ένα ποτήρι λευκό κρασί, φορτώνομαι πιάτο, χαρτοπετσέτα και σερβίτσιο και πάω πίσω στην θέση μου.
Σιγά σιγά αρχίζουν να σηκώνονται και οι υπόλοιποι. Ο άσχετος μπαστακωμένος στην θέση του.
"Τράβα ρε να φας, το τραπέζι θα καταρρεύσει από το βάρος!"
Με κοιτάει λίγο, χαμογελάει, κουνάει το κεφάλι και σηκώνεται.

Η ώρα πάει μιάμιση. Ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει. Οι τελευταίοι είναι στην πόρτα και χαιρετιούνται με την εορτάζουσα.
Τελειώνουν, έρχεται μέσα, καταρρέει δίπλα μου στον καναπέ.
"Τι ήταν πάλι το σημερινό;! Είμαι λιώμα!"
"Ξεπέρασες τον εαυτό σου σήμερα. Νιώθω σαν πύθωνας που καταβρόχθισε ελέφαντα και ούτε ρούπι δεν μπορεί να κουνήσει!"

Γυρνάει το σώμα της προς το μέρος μου, βάζει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου.
"Αλήθεια το λες αγάπη μου;"
Φιλί.
"Σε ευχαριστώ! Ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο!"
Κατεβάζει τα χέρια της και σωριάζεται πάλι στον καναπέ.
"Ρε'συ, πτώμα είμαι."
"Δηλαδή δεν θα βγούμε;"
"Αγάπη μου πολύ θα το ήθελα, αλλά..."
"Ακόμη και αν πάμε σε στριπτιζάδικο;"

Πετάγεται ολόκληρη επάνω, τα μάτια της αστράφτουν.
"Αλήθεια λες;"
"Τι, τέτοια ώρα λες να έχω όρεξη για ψέματα;"
"Πάμε."
"Νόμιζα ότι ήσουν κ..."
"Άσε τα τώρα αυτά, δυο λεπτά να κλείσω τα φώτα και πάμε!"
Χεχεχεχε!
Σε χρόνο dt κλείνει φώτα, πόρτες, παντζούρια, αρπάζει κλειδιά, πορτοφόλι και παλτό, με σηκώνει όρθιο, κατεβαίνουνε την σκάλα, μπαίνουμε στο αμάξι της και ξεκινάμε.

Φτάνουμε Συγγρού. Παρκάρουμε δίπλα από το Τέσσερα.
Κατεβαίνουμε. Κοντοστέκομαι.
"Είσαι βέβαιη ότι θες να μπούμε μέσα;"
"Τι ρωτάς τώρα παιδί μου; Κάναμε ολόκληρο ταξίδι μέχρι εδώ και τώρα το θυμήθηκες;"
"Ρε'συ, δεν σημαίνει κάτι. Αν είναι μπορούμε να πάμε κάπου αλλού για το ποτό μας. Ξαναρωτάω, θες σίγουρα να μπούμε μέσα;"
Με κοιτάει δυο-τρία δευτερόλεπτα.
"Τόσο καιρό σε πρήζω να έρθουμε, μην το χαλάς τώρα."
"Καλάαα."

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Περνάμε τον προθάλαμο.
Οι δυο κοπέλες που είναι αγκαλιασμένες με τον στύλο ανάμεσά τους σταματάνε και μας κοιτάνε. Νιώθω όλα τα μάτια του μαγαζιού στραμμένα επάνω μας.

Ωχ, μαλακία, δεν το σκέφτηκα αυτό. Τι να γίνει, μπήκες στο χορό και θα χορέψεις.
Μας πλησιάζει ο μετρ.
"Καλησπέρα! Τι γίνεται ρε, πολύ καιρό έχεις να φανείς."
"Δουλειές...Να σας συστήσω, η Μαργαρίτα, ο Τάκης."
Υπόκλιση, χειροφίλημα.
"Γοητευμένος."
Κλείσιμο του ματιού.
"Μήπως θα ήθελε η κυρία να κανονίσουμε ένα δικό της νούμερο; Θα είναι μια θαυμάσια προσθήκη στα πανέμορφα κορίτσια μας."
Την νιώθω να σφίγγει το κορμί της επάνω μου. Χαμογελάω.
"Άσε τις μαλακίες ρε Τάκη και βρες μας ένα καλό τραπέζι."
"Κρίμα...Κάπως δύσκολη η ώρα, αλλά κάτι θα κανονίσουμε. Ακολουθήστε με."
Μπροστά ο Τάκης, πίσω του εγώ, με το χέρι της κλειδωμένο επάνω στο δικό μου.
Βρίσκει ένα τραπέζι στο αριστερό πλευρό του μαγαζιού, σχεδόν επάνω στη σκηνή.
Καθόμαστε.
Τα κορίτσια συνεχίζουν το νούμερο τους, με τα μάτια τους κολλημένα πάνω μας.
Έρχεται το γκαρσόνι.
"Καλησπέρα, τι θα πάρετε;"
"Καλησπέρα, μια Absolut πορτοκάλι και ένα Jack Daniels με πάγο."
Φεύγει.

Σκύβω προς το μέρος της.
Πως σου φαίνεται;"
Ρίχνει μια ματιά τριγύρω.
"Πολύ...ενδιαφέρον. Να σου πω, επειδή φύγαμε πολύ βιαστικά, η τουαλέτα που είναι;"
Της δείχνω, σηκώνεται φεύγει.

Καταφτάνει η Νατάσια, ουκρανικό καταδρομικό με κίονες για πόδια, στήθος οβίδα, κώλο γρανίτη. Το κοντοκουρεμένο κόκκινο μαλλί της έρχεται σε τέλεια αρμονία με τα κόκκινα εσώρουχά της. Βάζει το ένα πόδι ανάμεσα στο παντελόνι, ανοίγει τα πόδια μου, κάθεται στο δεξί.
" Που χάθηκες εσύ;"
"Έπεσε πολλή δουλειά τελευταία, γι'αυτό. Να σου πω, είμαι εδώ με την φίλη μου, θέλω να της κάνω μια πλάκα, είναι τα γενέθλιά της. Χοντρή πλάκα."
Καρφώνει τα γαλαζοπράσινα μάτια της στα δικά μου. Χαμογελάει.
"Την είδα. Πολύ ωραία γυναίκα."
Κοιτάει τριγύρω. Σκύβοντας προς το αυτί μου, σηκώνει το χέρι της .
"Βλέπεις εκεί δίπλα από το μπαρ την σκάλα; Καταλήγει σε ένα πατάρι που στοιβάζει τα τραπέζια. Θα την πας επάνω και θα φροντίσω εγώ τα υπόλοιπα."
Χαϊδεύω το τατουάζ χαμηλά στην πλάτη της.
"Ευχαριστώ, σου χρωστάω."
Αρπάζει το πρόσωπό μου από τα μάγουλα, με φιλάει, μισοσηκώνεται και ακουμπάει τα χείλη της στο αυτί μου. Το φερμουάρ του παντελονιού μου ετοιμάζεται να εκραγεί.
"Να το θυμάσαι αυτό."
Σηκώνεται, μου γυρνάει την πλάτη και φεύγει.

Μετά από λίγο έρχεται η Μαργαρίτα.
Κάθεται, πίνει μια γουλιά από την βότκα της.
Ρίχνει μια ματιά τριγύρω.
"Δεν φανταζόμουν τέτοια πείνα."
"Κοίτα, κάποιοι έρχονται για τον χαβαλέ, οι περισσότεροι όμως σίγουρα είναι πεινασμένοι."
Χαμογελάει.
"Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;"
"Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις;"
"Πως, πως, τα βλέπω τα σάλια να τρέχουν. Πάλι!"
"Ναι, μόνο που ξεχνάς κάτι σημαντικό: Εσύ είσαι υπεύθυνη γι'αυτό!"

Χαστούκι.
"Α να χαθείς αχρείε που θα με πεις εμένα ανέραστη!"
"Ξεκινήσαμε τα χαστούκια πάλι βλέπω ε; Όταν δεν έχουμε να αντιλέξουμε, το γυρνάμε στο ξύλο!"
"Αφού με βγάζεις από τα ρούχα μου με τις μαλακίες που ξεφουρνίζεις!"
"Μήπως έχω άλλο τρόπο να σε βγάλω από αυτά;"

Σηκώνω το ποτήρι, μου αρπάζει τον καρπό. Μέσα στο σκοτάδι τα μάτια της πετάν σπίθες.
"Τι είπες ρε; Μήπως θες να σου απόδειξη αυτή την στιγμή;"
"Μπα, θα κωλώσεις πάλι."
"ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΩΛΩΣΕΙ ΡΕ; Πάμε σπίτι. Τώρα."

Αρπάζει το παλτό της ενώ ταυτόχρονα με τραβάει να σηκωθώ.
"Κάτσε παιδί μου να το συζητήσουμε..."
"Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα. Θα πάμε αυτή..."
Στυλώνω τα πόδια μου. Σταματάει. Με κοιτάει
"Αν όντως έχεις κότσια, μπορεί να γίνει και εδώ."
"Τι εδώ;"
"Γιατί, τι έχει εδώ;"
Με κοιτάει για λίγο.
"Εντάξει. Τι έχεις υπόψη σου;"
"Βλέπεις εκείνη την σκάλα δίπλα στο μπάρ; Οδηγεί σε μία αποθήκη. Πάμε;"

Με κοιτάει για λίγο, αρπάζει το χέρι μου και προχωράει προς το μπαρ.
Ο μπάρμαν κοιτάει απορημένος καθώς ανεβαίνουμε την σκάλα. Χαμογελάω κουνώντας το κεφάλι μου.
Φτάνουμε επάνω. Ανοίγει την πόρτα. Σωριασμένα τραπέζια και καρέκλες.
Βρίσκω τον διακόπτη, ανοίγω το φως που μόλις και φωτίζει το δωμάτιο, κλείνω την πόρτα.
Κολλάει επάνω μου. Με φιλάει. Νιώθω τον αέρα στα πνευμόνια μου να λιγοστεύει.
Τραβάει το μπουφάν με το από μέσα φανελάκι επάνω από το κεφάλι μου.

Καθώς συνηθίζω και πάλι το ημίφως, βλέπω την Νατάσια με την Λίνα με τα μεγάλα βυζιά να την πλησιάζουν από πίσω. Στο δεξί χέρι της Νατάσια κρέμεται ένα ζευγάρι χειροπέδες επενδυμένες με ροζ πούπουλα.

Φιλώντας την την σπρώχνω προς μια καρέκλα που βρίσκεται ένα-δυο βήματα παραπέρα.
Την αναγκάζω να κάτσει. Χώνω το πρόσωπό μου στο ντεκολτέ της. Φιλάω την σχισμή ανάμεσα στο στήθος της. Ανεβαίνω προς τα επάνω. Γλύφω το λαιμό της, ενώ το στήθος της ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και ακανόνιστα.

Τραβάω τις τιράντες του μαύρου, ολόσωμου, ασύμμετρου φορέματος της. Πέφτει το μπούστο. Οι ρώγες είναι κατακόκκινες.

Πιάνω τα χέρια της και τα σπρώχνω προς τα πίσω. Βάζω τα χείλη μου επάνω στην αριστερή της ρώγα. Την χτυπάω απαλά με την γλώσσα μου. Η ανάσα της βαραίνει.

Νιώθω ένα χέρι να πιάνει τον καρπό της λίγο επάνω από το σημείο που την κρατάω εγώ, ενώ αυτή τραντάζεται.

Αφήνω την ρώγα, κοιτάω επάνω. Την βλέπω να κοιτάει μια την Νατάσια μια την Λίνα.

Σηκώνω το χέρι μου, ξεκινάω να την χαϊδεύω από το μέτωπο, κατεβαίνω στην μύτη, πιάνω τα χείλη της. Γέρνω, τα φιλάω, τραβάω το κάτω χείλος και το δαγκώνω ελαφρά.

"Κούκλα μου χρόνια πολλά. Χαλάρωσε και απόλαυσε το δώρο και την τιμωρία σου για τα περσινά χαστούκια."

Τα τεράστια πράσινα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και καρφώνονται στα δικά μου. Ανεβοκατεβάζει το κεφάλι της.
Μισοσηκώνομαι, χαϊδεύω την δεξιά ρώγα της.

"Δική σας, κορίτσια."

Η Νατάσια με την βοήθεια της άλλης κοπέλας περνάει τις ροζ χειροπέδες.
Σηκώνονται, έρχονται μπροστά της. Πιάνουν τις δύο τιράντες του φορέματος και τις τραβάν προς τα κάτω, παρασύροντας και το μαύρο δαντελωτό στρίγκ.

Στο - ανυπόμονο! - Παπί.

Δώστε βάση

Είμαι ένας καλός σκύλος που με βρήκαν χτυπημένο πριν από δύο μήνες, κάπου στην λεωφόρο Μεσογείων, ανήμπορο να περπατήσω.

Με είχε χτυπήσει αυτοκίνητο και μου έσπασε τα μπροστινά μου πόδια. Με περιμάζεψε ο Δήμος και με έκανε καλά. Είμαι τώρα γερός, εμβολιασμένος, στειρωμένος και απoπαρασιτωμένος.

Θέλω να βρω ένα σπίτι και κάποιον να με φροντίζει και να μ'αγαπάει και εγώ θα του είμαι πάντα πιστός. Είμαι πολύ ήρεμος, έξυπνος και μαθημένος στην τουαλέτα μου.

Δεν έχω που να μείνω τώρα γι αυτό επικοινωνήστε το συντομότερο δυνατόν με τη Μαρία στο 6944286905 για περισσότερες πληροφορίες.

Hey You

Ξεχαστήκαμε μου φαίνεται

Κωστής Γκιμοσούλης

Μάνος Χατζιδάκις

Το κινητό μου μέσα...

"Στις 9:00 στο Καφεκούτι είναι εντάξει;"
"Μια χαρά! Έχω και κινητό, γράψε τον αριθμό."
"Μισό λεπτό να βρω χαρτί και στυλό."

Κατεβάζω το τηλέφωνο.
Ανακατεύω τα χαρτιά στο γραφείο, ανοίγω το επάνω συρτάρι, τίποτα.
Ανοίγω το κάτω, βρίσκω χαρτί, βρίσκω και στυλό.

"Έλα, για πες το μου."
"097238..."
"Κάτσε να σου το πω και εγώ, μπας και έκανα κανένα λάθος. 097238..."
"Σωστός!"
"Πολύ ωραία, στις εννιά στο Καφεκούτι, έτσι;"
"Ναι!"
"Τα λέμε τότε."
"Εντάξει, γεια."
"Γεια!"

Κλείνω το τηλέφωνο και ξαναπιάνω το βιβλίο. Κοιτάω το ξυπνητήρι στο κομοδίνο, 5:00.
Γυρνάω την καρέκλα, σηκώνομαι, βγάζω παπούτσια και κάλτσες, ξαπλώνομαι στο κρεβάτι.

Σηκώνω τα μάτια μου στο ξυπνητήρι, οκτώ η ώρα.
Κλείνω το βιβλίο, ανακάθομαι, αρπάζω τις κάλτσες. Φοράω την αριστερή και το αριστερό μποτάκι. Η δεξιά και το άλλο μποτάκι. Δένω τα κορδόνια, σηκώνομαι, αρπάζω το πορτοφόλι από το γραφείο, τρέχω στην πόρτα, ανοίγω, βγαίνω, κλειδώνω και κατρακυλάω τα σκαλιά.

Ωραία η Αθήνα ρε πούστη μου τα καλοκαιρινά βράδια. Ακόμη και η Βασιλίσσης Σοφίας δείχνει αλλιώς. Πιο...όμορφη. Να περπατάς απέναντι από τον Δρομέα και...

Κελάηδημα πουλιών. Σταματάω, κοιτάω επάνω. Δυναμώνει.
Προχωράω κοιτώντας ψηλά και χαμογελώντας.

Καθώς απομακρύνομαι κατεβάζω το κεφάλι και επιταχύνω.

Φτάνω στο Καφεκούτι.
Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα, κοιτάω τριγύρω.
Βρίσκω ένα τραπεζάκι κολλητά στον τοίχο.
Κάθομαι με πρόσωπο στην πόρτα.

Κοιτάω τις αφίσες στον τοίχο.
Τρύπες στο Ρόδον. Διάφανα Κρίνα στο Αν. Ω ρε μανά μου τι έχει να γίνει.

Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μελίνα Κανά στο Θέατρο της Πέτρας.
Καλός μου φαίνεται αυτός ο Μάλαμας. Η Κωνσταντίνα δεν ρώταγε γι'αυτόν;
Και ο Παπακωνσταντίνου, ψιλοπαράξενος μου φέρνει. Λες; Θα γουστάρει να πάμε μαζί η Γιούλη; Να έχω να μείνω κάπου μετά. Θα δούμε.

"Καλησπέρα!"
Γυρνάω και την βλέπω να μου χαμογελάει.
"Καλησπέρα! Δεν σε είδα να μπαίνεις!"
"Ήσουν καρφωμένος στις αφίσες, γι'αυτό!"
"Σωστό. Κάθισε, μην στέκεσαι."

Τραβάει την καρέκλα. Η τσάντα της κουδουνίζει.
"Με συγχωρείς μισό λεπτό."
"Ελεύθερα."

Κάθεται, κατεβάζει την τσάντα από τον ώμο της, την αφήνει στο τραπέζι και βγάζει μια παντόφλα που κουδουνίζει και κουνιέται δαιμονισμένα.

"Έλα χρυσή μου, τι κάνεις; Καλά είμαι και εγώ. Για καφέ στα Εξάρχεια."

Κοιτάω τριγύρω για να βρω κάποιον να παραγγείλω.

Τι κοιτάν όλοι αυτοί;

Κάνω νόημα στην γκαρσόνα πίσω από τον πάγκο.

"...θα σε πάρω εγώ αργότερα να τα πούμε. Ναι, ναι, ναι, το βράδυ. Γεια σου χρυσή μου, φιλιά!"

Ακουμπάει την παντόφλα στο τραπέζι, τραβάει κοντά της την τσάντα και αρχίζει να την ψάχνει.

"Τι θα πάρεις;"
"Ε, ένα καπουτσίνο."
"Πίνεις ζεστό καφέ το καλοκαίρι;"

Η παντόφλα κουδουνίζει και πάλι.

"Με συγχωρείς έτσι;"
"Κάνε δουλειά σου."

Αφήνει την τσάντα και χουφτώνει πάλι την παντόφλα.
Ξανακάνω νόημα στην γκαρσόνα.

"Ρε μαμά, σου είπα, είμαι για καφέ στα Εξάρχεια. Αύριο. Αφού...Εντάξει, μόλις τελειώσω θα έρθω. Ναι, ναι. Ναι σου είπα. Έλα, γεια, γεια, γεια."

"Τι θα πάρετε;"

Γυρνάω και κοιτάω την γκαρσόνα στημένη ακριβώς από πάνω μου.
"Εεε, ένα καπουτσίνο και...ένα καπουτσίνο φρέντο γλυκό."

Η γκαρσόνα χαμογελάει και φεύγει.

Την κοιτάω καθώς αφήνει και πάλι κάτω την παντόφλα και ξαναπιάνει την τσάντα.

Στρογγυλό προσωπάκι, πεταχτά μήλα του προσώπου, μακριά ξανθά μαλλιά, καστανά μάτια.

Αφήνει κάτω την τσάντα και μου χαμογελάει.

"Τι σκέφτεσαι για το καλοκαίρι; "
"Ακόμη τίποτα. Λέω πρώτα να εξαντλήσω τις συναυλίες στην Αθήνα και βλέπουμε! Εσύ;"
"Θα πάμε με τις φίλες μου στην Σαντορίνη στο τέλος του μήνα, μέσα του Ιούλη μάλλον θα πάμε στην Μύκονο και τον Αύγουστο στο εξοχικό, στην Ναύπακτο."
"Αμάν ρε παιδί μου, κάθισε και εδώ λίγο!"
"Καλοκαίρι είναι ρε συ..."

Η παντόφλα κουδουνίζει και έρπει προς την άκρη του τραπεζιού.

"Συγνώμη μισό λεπτό."

Αρπάζει πάλι το ματζαφλάρι.

"Έλα Τζοάνα μου, τι κάνεις; Εγώ καλά είμαι, στα Εξάρχεια για καφέ."

Γυρνάω στον τοίχο. Για να δούμε, Τρύπες, Διάφανα, Μάλαμας, τι άλλο; Α, τα Υπόγεια Ρεύματα! Που παίζουν; Στους βράχους; Πάρα πολύ καλό. Και οι Κατσιμίχες; Την επόμενη, εκεί πάλι; Πάει το μηνιάτικο. Δεν γαμιέται, πότε θα τους ξαναδούμε;

Βαρέθηκα γαμώτο μου.

Άγγιγμα στον βραχίονα. Γυρνάω και την κοιτάω. Το άλλο της χέρι μπροστά στο μικρόφωνο.
"Πάω στην τουαλέτα, έτσι;"
"Έγινε."

Σηκώνεται, ξαναβάζει το ακουστικό στο αυτί της.
"...που λες χρυσή μου..."

Α, καλά, αυτή δεν έχει σωτηρία.

Γνέφω στην γκαρσόνα για τον λογαριασμό.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα έρχεται.
Βγάζω το χαρτάκι από το σφηνοπότηρο, το κοιτάω, βγάζω το πορτοφόλι. Βάζω δύο χιλιάρικα και ένα εκατοστάρικο στο σφηνοπότηρο και το δίνω στην γκαρσόνα.

"Ευχαριστώ."
"Εγώ σε ευχαριστώ!"

Φεύγει. Τραβάω δυο-τρεις γουλιές από το καλαμάκι κοιτάζοντας προς τα έξω. Με την άκρη του ματιού μου την βλέπω να περνάει δίπλα μου. Κάθεται.

"...ώστε στην Φολέγανδρο εσείς; Ωραία ιδέα! Λες να το πω και στις άλλες.."

Κουνάω την παλάμη του αριστερού μου χεριού.

"...μισό λεπτό χρυσή μου."
Βάζει την αριστερή της παλάμη επάνω στο μικρόφωνο.
"Έλα μου;"
"Επειδή προφανώς έχεις σημαντικότερα πράγματα να πεις, όταν τελειώσεις το τηλεφώνημά σου φεύγεις, έτσι δεν είναι; Μην ανησυχείς, πλήρωσα. Γεια σου τώρα."

Καθώς σηκώνομαι βλέπω το στόμα της να μισανοίγει, τα φρύδια της σμίγουν, τα μάτια της ακολουθούν την κίνηση του σώματός μου με τα χέρια της κολλημένα στην παντόφλα.

Ενημέρωση 1 (14- 6): Αν ο Ρ. Βρανάς έχει δίκαιο, παρ'όλη την ενίσχυση των Αμερικάνων, δεν τους βλέπω καθόλου καλά τους Ισραηλίτες.

Σάββατο βράδυ

Νομίζω είναι ώρα για το μπάνιο. Κοιτάω το ρολόι του κινητού, 9:30.
Μια χαρά, έχουμε χρόνο.

Κάτσε να ρυθμίσω την ειδοποίηση στις δέκα, για καλό και για κακό.

Πάω στην κρεβατοκάμαρα, ανοίγω το ντουλάπι.
Για να δούμε...Μαύρο πουκάμισο, μαύρο, μαλακό τζιν, μαύρες κάλτσες, μαύρη φανέλα, μαύρο σώβρακο, πετσέτα για το μπάνιο.

Απλώνω τα ρούχα στο κρεβάτι, γδύνομαι στα γρήγορα, αρπάζω την πετσέτα και χώνομαι στο μπάνιο.

Looking for some hot stuff baby this evening
I need some hot stuff baby tonight.

You're just too good to be true
Can't take my eyes off of you

This is a man's world
But it would be nothing, nothing
Without a woman or a girl

But now i wanna be your dog
But now i wanna be your dog
Well come one

Thursday i don't care about you
It's Friday i'm in love

Everybody knows you been discrete
With so many people you had to meet
Without your clothes

Τι θόρυβος είναι αυτός;
Βγάζω λίγη σαπουνάδα από το αριστερό μου αυτί.

Το κινητό.
Βαράει η ειδοποίηση του κινητού, άργησα γαμώτη μου.

Ξεπλένω τις τελευταίες σαπουνάδες, κλείνω την βρύση, αρπάζω την πετσέτα και αρχίζω να τρίβομαι.
Βάζω την πετσέτα ανάμεσα στις παλάμες, την φέρνω στο κεφάλι και τρίβω τα μαλλιά μου, ενώ ταυτόχρονα δρασκελώ την μπανιέρα, ψάχνοντας τις παντόφλες. Φοράω την πρώτη.
Με την πετσέτα ακόμη στο κεφάλι μου βρίσκω και την δεύτερη, την φοράω και προχωράω προς την ανοικτή πόρτα.

Το πόμολο χώνεται στο πλευρό μου.
Διπλώνομαι στα δύο, χωρίς να σταματήσω.

Επιτέλους φτάνω στην κρεβατοκάμαρα.
Κάθομαι στο κρεβάτι, αρπάζω το κινητό και κλείνω τον θόρυβο.

Σε λίγο ο πόνος αρχίζει να υποχωρεί.
Φοράω το σώβρακο και τις κάλτσες.
Σηκώνομαι, βάζω το παντελόνι και τα παπούτσια.

Πάλι η πετσέτα στο κεφάλι.
Γρήγορο τρίψιμο.
Νομίζω είναι εντάξει.

Την αφήνω στο κρεβάτι, αρπάζω την φανέλα, την φοράω, την βάζω μέσα από το παντελόνι, αρπάζω το πουκάμισο, το φοράω.
Σφίγγω την ζώνη, κάθομαι στο κρεβάτι, δένω τα κορδόνια, αρπάζω κινητό, πορτοφόλι και κλειδιά.
Σηκώνομαι, ξεκινάω από το κάτω κουμπί του πουκαμίσου προχωρώντας προς την κουζίνα.

Αρπάζω την σακούλα από το τραπέζι, φτάνω στην εξώπορτα, βγαίνω, κλειδώνω και πατάω το κουμπί του ασανσέρ.

"Τελείωνε, τελείωνε.."

Σταματάει μπροστά μου, ανοίγει η πόρτα, μπαίνω και πατάω ισόγειο.

Σχεδόν τρέχοντας φτάνω στον σταθμό, βγάζω εισιτήριο και στέκομαι στην αποβάθρα.

Μετά από δύο λεπτά φτάνει το τραίνο.
Μπαίνω, λίγος κόσμος, βλέπω αδειανό κάθισμα, κάθομαι.
"Επόμενη στάση Νέο Ηράκλειο."

Βγαίνω από την ονειροπόληση μου, αρπάζω την σακούλα, σηκώνομαι και στέκομαι στην πόρτα.
Σταματάει, κατεβαίνω.

Κοιτάω δεξιά, τίποτα, αριστερά, πάλι τίποτα.
Βγάζω το κινητό, ψάχνω τα μηνύματα.
"Στις έντεκα στον σταθμό του τραίνου. Να ανέβεις στην γέφυρα".
Μάλιστα.
Τι ώρα πήγε; 11:10.
Όχι γαμώτο μου, θα με βρίσει.

Με μεγάλα βήματα αρχίζω να ανεβαίνω την σκάλα.
Ακουμπισμένη στο κάγκελο κοιτάει προς τα κάτω.
Φτάνω δίπλα της. "Καλησπέ..."
"Πάλι άργησες. Δύο χρόνια στην Αθήνα και δεν έμαθες ακόμη να είσαι στην ώρα σου;"
Κατεβάζω το κεφάλι.
"Συγνώ.."
"Για πόσο ακόμη;"

Ανοίγω βιαστικά την σακούλα, βγάζω τα ρόζ τριαντάφυλλα, σηκώνω το κεφάλι, απλώνω το χέρι χαμογελώντας.
"Αυτά είναι για εσένα!"

Με κοιτάει.
Σηκώνει το δεξί της χέρι, μου χώνει μπάτσο στο αριστερό μάγουλο.
Παγώνω, παγώνει μαζί μου ο χρόνος, χάνονται οι φωνές των ανθρώπων. Ξανασηκώνει το χέρι της, με την ανάστροφη της παλάμης της μου χώνει μπάτσο στο δεξί μάγουλο.

"Δεν μου αρέσουν τα κομμένα λουλούδια."

Γυρνάει και περπατά προς την σκάλα.
Αρχίζει να κατεβαίνει.
Συνέρχομαι κάπως.
Τρέχω προς την σκάλα, κατεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά.
Φτάνω δίπλα της.

Την αρπάζω από το μπράτσο, την στρίβω προς εμένα.
Τσιρίζει "σταμάτα, με πονάς."
"Και εγώ πού ήθελες να το ξέρω;"
Τα τεράστια πράσινα μάτια της καρφώνονται στα δικά μου.
Αρχίζει να κατεβάζει το κεφάλι.
Το χέρι της χαλαρώνει.
"Έχεις δίκαιο."

Την αφήνω.
Κάνει δύο βήματα προς τα αριστερά, σηκώνει τα μάτια της, μισοκλείνει τα βλέφαρα. Κατεβάζει πάλι το κεφάλι.
"Συγνώμη που σε χτύπησα."
"Και όχι μία φορά μόνο, αλλά δύο."
Σηκώνει το κεφάλι της.
Ρυτίδα στο μέτωπο.
"Συγνώμη..."

Την κοιτάω κατάματα.
"Κανονικά έπρεπε να ανταποδώσω, αλλά δεν βαριέσαι. Άλλη φορά."

Φτάνω δίπλα της.
Ανοίγω την σακούλα.
Βγάζω το τυλιγμένο κουτί.
Της το προτείνω.
"Χρόνια πολλά!"

"Αχ, ευχαριστώ! Να σε φιλήσω."

Φιλί στα μάγουλα.

"Πάμε τώρα; Έφτασαν οι υπόλοιποι και μας περιμένουν σπίτι."
"Πάμε."

"Πέταξε την σακούλα. δεν την χρειάζεσαι άλλο."
"Έχω και δύο κρασιά μέσα."
"Όλα αυτά για εμένα; Ρε'συ, δεν έπρεπε. Καταξοδεύτηκες!"
"Σιγά μωρέ, δεν ήταν τίποτα. Πάμε τώρα;"
"Πάμε!"

Αυτό είναι το πρώτο μισό της ιστορίας. Το επόμενο προσεχώς!
Στην Εννιά-με-zillionmiles-δύο-away, που μου την ζήτησε.

Δυστυχώς

Δυστυχώς το Θέατρο των Βράχων δεν έχει παράδρομους, όπως ο Λυκαβηττός...

The return of Jimi Hendrix

Μακρυά

Μιλτιάδης Βέρρας- Βουλευτής Αχαϊας said...

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ Κ. ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΕΡΡΑΣ




ΟΝΟΜΑ-ΕΠΩΝΥΜΟ: ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΕΡΡΑΣ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: ΠΑΣΟΚ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: ΑΧΑΪΑ



4 Ιουνίου 2007


ΕΡΩΤΗΣΗ


ΘΕΜΑ: Η παθογένεια του Εθνικού Συστήματος Υγείας


Προς τους Υπουργούς:
-Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και
-Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας


Με αφορμή τη μεγάλη κινητοποίηση που εκδηλώθηκε μετά τον πρόσφατο θάνατο (Παρασκευή 25 Μαϊου 2007) της 30χρονης Αμαλίας Καλυβίνου, που είχε το κουράγιο να καταγράψει την προσωπική της «οδύσσεια» στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο, επανέρχεται για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα, το θέμα της παθογένειας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που εθελοτυφλεί σε σημαντικότατα προβλήματα.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη. Στόχος της ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις, για να σταματήσει κάποια στιγμή η αυθαιρεσία και η εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.
Πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ.: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας».


Ερωτώνται οι κοι Υπουργοί:

1. Με ποιον ουσιαστικό τρόπο σκοπεύουν να καταπολεμήσουν τη δωροληψία και τη λήψη αμοιβής και αποδοχής οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας από γιατρούς και ιδιωτικές κλινικές;
2. Πως θα καταπολεμηθούν οι παράλογες και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που καθυστερούν υπερβολικά τους ασθενείς, αλλά και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα;
3. Προβλέπεται και αν ναι, με ποιον τρόπο αυστηρότερος έλεγχος στη διαπλοκή των φαρμακευτικών εταιρειών και του ιατρικού κατεστημένου;
4. Πότε θα αξιοποιηθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές υποδομές;
5. Θα υπάρξει συνεχής και άρτια επιστημονική κατάρτιση για όλους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Ε.Σ.Υ.;
6. Υπάρχει πρόθεση και αν ναι πότε, για ψηφιοποίηση του ιατρικού φακέλου του ασθενούς πανελληνίως, ώστε να επισπεύδεται η σωστή διάγνωση και θεραπεία;


Ο ερωτών βουλευτής



Μιλτιάδης Βέρρας- Βουλευτής Αχαϊας

ΜΑΚΡΥΑ
ΑΠΟ
ΤΟΥΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

ΑΚΟΥΤΕ
ΟΛΟΙ;

ΜΑΚΡΥΑ

Ενημέρωση 1 (5 - 6): Επειδή αν στείλω εγώ μήνυμα στον βουλευτή - όρνιο, θα επέμβει εισαγγελέας, παρακαλώ κάποιο ή κάποιους πιο ψύχραιμους να τον συνετίσουν...


Της Industrial Daisies

Εγώ ήθελα να γίνω δέντρο

Schooligans

Την Παρασκευή το βράδυ έλαβα ένα mail από τους Schooligans με το οποίο με πληροφορούσαν ότι η Ελευθεροτυπία αποφάσισε τον 'αποκεφαλισμό' τους. Παρακάτω παραθέτω το mail που έστειλα την ίδια στιγμή στην εφημερίδα.

"Κύριοι,

Μόλις έλαβα το ενημερωτικό mail των Schooligans σχετικά με την αποχώρησή τους από την εφημερίδα σας. Σας γράφω εν θερμώ, αλλά αυτό ακριβώς ήθελα. Δεν ήθελα να 'καταλαγιάσει' ο θυμός μου, ώστε να μετριάσω τις εκφράσεις μου.

Πίστευα πάντοτε ότι η Ελευθεροτυπία είναι η μόνη εφημερίδα η οποία διακρινόταν από πραγματικά προοδευτικό χαρακτήρα. Μία εφημερίδα η οποία ήθελε και εννοούσε να υπερασπίζεται το διαφορετικό, εκείνο που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν θα έβρισκε διέξοδο, κάποιο μέσο για να το εκφράσει.

Αυτή την στιγμή μου αποδεικνύεται με τον χειρότερο τρόπο ότι εξαπατήθηκα. Ότι δηλαδή και εσείς δεν είστε άλλο παρά μέρος εκείνου του συστήματος το οποίο 'πολεμούσατε' πέρσι, στην μορφή του τηλεδικαστηρίου. Δεν ήταν άλλο παρά στάχτη στα μάτια τόσο εμένα όσο και πολλών άλλων, γνωστών και φίλων μου, οι οποίοι σας ευλογούσαν κυριολεκτικά, επειδή κάποιος είχε επιτέλους τα κότσια να αντιταχτεί σε αυτό το αίσχος.

Η απόφασή σας να αποκεφαλίσετε τους Schooligans θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν τραγική. Στερείτε με αυτό τον τρόπο την δυνατότητα σε χιλιάδες - όπως έδειξαν τα προηγούμενα δύο Schoolwave - μαθητές του πίσω θρανίου την δυνατότητα να αναγνωρίσουν μέσω των σελίδων του περιοδικού τους όμοιούς τους και να νιώσουν την χαρά ότι δεν είναι μόνοι τους. Αλλά, ξέχασα, δεν προσθέτουν στην αναγνωσιμότητα σας. Δεν είναι καταναλωτές. Είναι πολύ μικροί σε ηλικία. Και δεν είναι και πολιτικοποιημένοι.

Ε λοιπόν, εγώ είμαι αρκετά μεγαλύτερος από αυτούς. Αγοράζω σε σχεδόν καθημερινή βάση την εφημερίδα, είτε την διαβάζω στο διαδίκτυο. Και, σε αντίθεση με τα παιδιά, είμαι πολιτικοποιημένος. Γι'αυτό, σας δηλώνω ευθαρσώς ότι σταματάω να διαβάζω την εφημερίδα σας. Και ξεκινάω εκστρατεία, πρώτα στο άμεσο περιβάλλον μου και στην συνέχεια στο ευρύτερο, ώστε να νιώσετε στο πετσί - δες αναγνωσιμότητα -σας τις συνέπειες του συγκεκριμένου αποκεφαλισμού.

Με βαθιά θλίψη και θυμό"

Στην αρχή σκέφτηκα να σβήσω την Ελευθεροτυπία από τον κατάλογο με τα link. Μετά από 'ώριμη' σκέψη, όμως, αποφάσισα να της αποδώσω το όνομα που πραγματικά της αξίζει.

Υ.γ.: δεν ξεκίνησε καθόλου καλά αυτό το καλοκαίρι...

Αφιερωμένο σε όσους στηρίζουν τους Schooligans

Rockin'in the free world

Ενημέρωση 1 (4-6): Χαίρομαι γιατί τα ηλεκτρονικά Νέα έχουν το banner του Για την Αμαλία στην προμετωπίδα τους!
Συνεχίζουμε!

Ενημέρωση 2 (2 - 6 παρά κάτι): Την γαμημένη την βροχή στα διάλα το @#$^^&*#@ μου το #@$%^&*^% μέσα .