Κυριακή πρωί

"Πως σου φαίνεται;"
"Καλή ιδέα, δεν λέω, αλλά..."
"Τι αλλά;"
"Να, την ημέρα των γενεθλίων σου δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε ούτε δύο λεπτά μόνοι."
"Αχ μωράκι μου, έχεις δίκαιο. Τι λες να κάνουμε;"
"Νομίζω να το ξεκινήσουμε ψιλονωρίς ώστε να φύγει και νωρίς ο κόσμος, και μετά να βγούμε μια βολτίτσα μαζί."
"Τι ώρα δηλαδή;"
"Εννιά - εννιάμισι καλά είναι;"
"Ναι..."
"Τι;"
"Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να αρχίσω μαγειρεύω από το πρωί για να είμαι έτοιμη στις εννιά."
"Κούκλα μου, ότι φτιάχνεις εσύ είναι απίστευτο! Δεν σε φοβάμαι, μια χαρά θα τα καταφέρεις. Άλλωστε, τι λένε; Η γυναίκα είναι δούλα και κυρά!"
Σκαμπίλι στην πλάτη.
"Α να χαθείς αχρείε."
Χαμογελώ, την αρπάζω από την μέση και την τραβάω κατά πάνω μου.
Φιλί.
"Κι'εγώ σ'αγαπάω κούκλα μου!"
Με σπρώχνει.
"Άσε με τώρα, πρέπει να φύγω."
Κοιτάω το ρολόι, κρατώντας την ακόμη από την μέση.
"Τι, από τώρα; Ακόμη έξι είναι η ώρα."
"Μου είπε η μάνα μου να πάω στο σουπερμάρκετ."
Το χαμόγελο μου εξαφανίζεται.
"Στις εννιά δεν κλείνει το σουπερμάρκετ; Από τώρα θα ψωνίσεις;"
Με κοιτάει, απλώνει το δεξί της χέρι και χαϊδεύει το μάγουλό μου.
"Μωρό μου, πρέπει να ψωνίσω και μετά να πάω σπίτι για να προλάβει η μάνα μου να μαγειρέψει. "
Τα χέρια μου χαλαρώνουν.
"Όπως νομίζεις."
Πιάνει το αριστερό μου χέρι.
"Έλα, μην κάνεις σαν μωρό. Θα μιλήσουμε αργότερα, έτσι;"
"Έγινε."
"Έλαα."
"Έγινε παιδί μου σου λέω. Όταν ξεμπερδέψεις πάρε με τηλέφωνο. Ελπίζω τουλάχιστον να μην μεσανυχτήσετε, μπας και καταφέρουμε να βρεθούμε κιόλας."
Χαμόγελο.
"Μήν ανησυχείς, σίγουρα θα βρεθούμε. Φεύγω τώρα."
"Περιμένω."
Φιλί.

Δέκα μέρες μετά.
Προχωράω προς το σταθμό του τρένου.
Στα χέρια μια σακούλα με δύο κρασιά, γλυκά και το πακεταρισμένο δώρο.

Πάλι με τα κρασιά στα χέρια! Άμα μας χώσει και δύο χαστούκια θα ολοκληρωθεί το deja vu! Ναι, αλλά δεν πρέπει να την τιμωρήσω με κάποιο τρόπο;
Το βήμα μου χαλαρώνει κάπως. Βάζω το κεφάλι κάτω.

Για να δούμε, τι να κάνω; Σίγουρα, πάντως πρέπει να γίνει απόψε το βράδυ που θα βγούμε οι δυο μας. Τώρα που το λες που θα πάμε...;
Σταματάω απότομα. Νιώθω τα μάτια μου να στενεύουν, τα φρύδια μου να μαζεύονται και ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο στόμα μου.

Δεν μου είπε ότι θέλει να...Χεχεχε, το βρήκα!

Σηκώνω το κεφάλι και αρχίζω να περπατάω με μεγάλες δρασκελιές.
Φτάνω στον σταθμό. Μπαίνω στο τρένο.
Μετά από ένα τέταρτο είμαι στο Νέο Ηράκλειο.

Φτάνω σπίτι. Τα φώτα του κήπου είναι αναμμένα.
Ανοίγω το εξωτερικό κάγκελο, μπαίνω στην αυλή, προχωράω στην πόρτα.
Χτυπάω, υποχωρεί. Την σπρώχνω, μπαίνω, ανεβαίνω τα σκαλιά μέχρι το δεύτερο όροφο.
Θόρυβος, φωνές ανάμεικτες με μουσική και γέλια.
Μπαίνω μέσα.

Η αχώνευτη με τον φλούφλη.
Ο μαλάκας με την δικιά του.
Ωραία γκόμενα ρε γαμώτο, τι στα κομμάτια του βρήκε;
Τέσσερις πέντε που δεν γνωρίζω.
Καλά, θα μας συστήσει αργότερα.
Α, να και ο εξωγήινος. Καλό παιδάκι, δεν λέω, πολύ παράξενο όμως.
Σίγουρα, πάντως, το καλύτερο από όλους εδώ μέσα.

"Καλησπέρα, παιδιά, τι κάνετε;"
"Γεια! Καλά είμαστε, εσύ;"
"Μια χαρά! Η οικοδέσποινα φαντάζομαι στην κουζίνα ε;"
"Ακριβώς!"
"Πάω δυο λεπτάκια μέσα και επανέρχομαι."
"Κάνε δουλειά σου!"

Μπαίνω στην κουζίνα. Πιάτα, πιατέλες, πιατάκια, πιρούνια, πιρουνάκια, μαχαίρια, μαχαιράκια, κουτάλια, κουταλάκια, ποτήρια, ποτηράκια.
Αυτή σκυμμένη μπροστά στον φούρνο επιθεωρεί ένα ταψί.
Πλησιάζω.
"Γεια σου κούκλα μου, όλα καλά;"
Πετάγεται επάνω, σπρώχνει το ταψί.
"Άουχ, κάηκα, με τρόμαξες γαμώτο μου."
Βάζει το σημείο ανάμεσα στον δείχτη και τον αντίχειρα στο στόμα της.
Αφήνω την σακούλα σε μια ακρούλα του πάγκου.

Την πλησιάζω, πιάνω το χέρι της, το τραβάει πίσω.
"Άσε με!"
"Άσε να του ρίξω μια ματιά."
"Άσε με σου λέω."
"Ρε'συ, ηρέμησε. Συγνώμη, δεν ήθελα να σε τρομάξω."
Με το αριστερό πιάνει το μέτωπό της.
"Συγνώμη μωρό μου, είμαι πολύ αγχωμένη. Αυτό το κωλόγλυκο μου έπρηξε τα συκώτια.
"Γιατί;"
"Που να στα λέω τώρα..."

Πιάνω το καμένο χέρι της, το φέρνω στα χείλη μου.
Το φιλάω με κάπως περισσότερο σάλιο στα χείλη μου.
"Τώρα είναι καλύτερα;"
"Αχ ναι, δρόσισε κάπως, να'σαι καλά αγάπη μου."
"Θα μου πεις τουλάχιστον τι γλυκό είναι;"
"Σαβαρέν με ρούμι."
"Μμμμ, μου τρέχουν τα σάλια μόνο που το ακούω!"

Τραβάει το χέρι της.
"Ναί, μόνο που καταλήγουν επάνω στο χέρι μου! Έξω γρήγορα! Πήγαινε στο σαλόνι με τα παιδιά και έρχομαι."
"Καλά ντε, μην βαράς. Φεύγω!"
"Καλά ξεκουμπίδια."
"Μες την ευγένεια σήμερα."
"Έξω!"

Πηγαίνω πίσω στο σαλόνι.
Κάθομαι απέναντι από τον εξωγήινο.
"Τι γίνεται ρε συ; Όλα καλά;"
"Μια χαρά, εσύ;"
"Κι'εγώ μια χαρά είμαι. Πως πάει η σχολή;"
"Πως να πάει, πάλι καταλήψεις έχουμε."
"Πω, πακέτο, ε;"
"Πακέτο δεν λες τίποτα.
Ούτε την προηγούμενη εξεταστική κάναμε, ούτε αυτήν προβλέπεται ότι θα την κάνουμε. Να δούμε που θα πάει το πράγμα."
"Τι να πω, υπομονή."
"Κάνουμε και τίποτα άλλο;"

Μπαίνει μέσα κουβαλώντας μια πιατέλα.
"Παιδιά ελάτε να σερβιριστείτε."
Μου κάνει νόημα με το κεφάλι.
"Έλα πρώτος, για να ακολουθήσουν και οι άλλοι"

Σηκώνομαι, κάνω νόημα στους άλλους.
"Δεν φαντάζομαι να ντρέπεστε; Βλέπω πολύ πράγμα!"
Προχωράω προς το τραπέζι. Τακτοποιεί τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα.
Την πιάνω από την μέση, της σκάω ένα φιλί στο μάγουλο.
"Μωρό μου είσαι απίστευτη! Πότε πρόλαβες να τα φτιάξεις όλα αυτά;"
"Από τις δύο το μεσημέρι μαγειρεύω!"
"Η μάνα σου;"
"Τρελός είσαι; Να σκοτωθούμε ήθελες;"
"...."
Προχωράω στο επόμενο.
Στο πιάτο σχηματίζεται λόφος και ακόμη στην μέση είμαι.

"Δεν τα βγάζω πέρα με ένα κολάι! Κάτσε να τελειώσω αυτά και ξανάρχομαι."
"Έχω και γλυκά ε;"
"Ω ρε πανωλεθρία πάλι σήμερα!"

Γεμίζω ένα ποτήρι λευκό κρασί, φορτώνομαι πιάτο, χαρτοπετσέτα και σερβίτσιο και πάω πίσω στην θέση μου.
Σιγά σιγά αρχίζουν να σηκώνονται και οι υπόλοιποι. Ο άσχετος μπαστακωμένος στην θέση του.
"Τράβα ρε να φας, το τραπέζι θα καταρρεύσει από το βάρος!"
Με κοιτάει λίγο, χαμογελάει, κουνάει το κεφάλι και σηκώνεται.

Η ώρα πάει μιάμιση. Ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει. Οι τελευταίοι είναι στην πόρτα και χαιρετιούνται με την εορτάζουσα.
Τελειώνουν, έρχεται μέσα, καταρρέει δίπλα μου στον καναπέ.
"Τι ήταν πάλι το σημερινό;! Είμαι λιώμα!"
"Ξεπέρασες τον εαυτό σου σήμερα. Νιώθω σαν πύθωνας που καταβρόχθισε ελέφαντα και ούτε ρούπι δεν μπορεί να κουνήσει!"

Γυρνάει το σώμα της προς το μέρος μου, βάζει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου.
"Αλήθεια το λες αγάπη μου;"
Φιλί.
"Σε ευχαριστώ! Ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο!"
Κατεβάζει τα χέρια της και σωριάζεται πάλι στον καναπέ.
"Ρε'συ, πτώμα είμαι."
"Δηλαδή δεν θα βγούμε;"
"Αγάπη μου πολύ θα το ήθελα, αλλά..."
"Ακόμη και αν πάμε σε στριπτιζάδικο;"

Πετάγεται ολόκληρη επάνω, τα μάτια της αστράφτουν.
"Αλήθεια λες;"
"Τι, τέτοια ώρα λες να έχω όρεξη για ψέματα;"
"Πάμε."
"Νόμιζα ότι ήσουν κ..."
"Άσε τα τώρα αυτά, δυο λεπτά να κλείσω τα φώτα και πάμε!"
Χεχεχεχε!
Σε χρόνο dt κλείνει φώτα, πόρτες, παντζούρια, αρπάζει κλειδιά, πορτοφόλι και παλτό, με σηκώνει όρθιο, κατεβαίνουνε την σκάλα, μπαίνουμε στο αμάξι της και ξεκινάμε.

Φτάνουμε Συγγρού. Παρκάρουμε δίπλα από το Τέσσερα.
Κατεβαίνουμε. Κοντοστέκομαι.
"Είσαι βέβαιη ότι θες να μπούμε μέσα;"
"Τι ρωτάς τώρα παιδί μου; Κάναμε ολόκληρο ταξίδι μέχρι εδώ και τώρα το θυμήθηκες;"
"Ρε'συ, δεν σημαίνει κάτι. Αν είναι μπορούμε να πάμε κάπου αλλού για το ποτό μας. Ξαναρωτάω, θες σίγουρα να μπούμε μέσα;"
Με κοιτάει δυο-τρία δευτερόλεπτα.
"Τόσο καιρό σε πρήζω να έρθουμε, μην το χαλάς τώρα."
"Καλάαα."

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Περνάμε τον προθάλαμο.
Οι δυο κοπέλες που είναι αγκαλιασμένες με τον στύλο ανάμεσά τους σταματάνε και μας κοιτάνε. Νιώθω όλα τα μάτια του μαγαζιού στραμμένα επάνω μας.

Ωχ, μαλακία, δεν το σκέφτηκα αυτό. Τι να γίνει, μπήκες στο χορό και θα χορέψεις.
Μας πλησιάζει ο μετρ.
"Καλησπέρα! Τι γίνεται ρε, πολύ καιρό έχεις να φανείς."
"Δουλειές...Να σας συστήσω, η Μαργαρίτα, ο Τάκης."
Υπόκλιση, χειροφίλημα.
"Γοητευμένος."
Κλείσιμο του ματιού.
"Μήπως θα ήθελε η κυρία να κανονίσουμε ένα δικό της νούμερο; Θα είναι μια θαυμάσια προσθήκη στα πανέμορφα κορίτσια μας."
Την νιώθω να σφίγγει το κορμί της επάνω μου. Χαμογελάω.
"Άσε τις μαλακίες ρε Τάκη και βρες μας ένα καλό τραπέζι."
"Κρίμα...Κάπως δύσκολη η ώρα, αλλά κάτι θα κανονίσουμε. Ακολουθήστε με."
Μπροστά ο Τάκης, πίσω του εγώ, με το χέρι της κλειδωμένο επάνω στο δικό μου.
Βρίσκει ένα τραπέζι στο αριστερό πλευρό του μαγαζιού, σχεδόν επάνω στη σκηνή.
Καθόμαστε.
Τα κορίτσια συνεχίζουν το νούμερο τους, με τα μάτια τους κολλημένα πάνω μας.
Έρχεται το γκαρσόνι.
"Καλησπέρα, τι θα πάρετε;"
"Καλησπέρα, μια Absolut πορτοκάλι και ένα Jack Daniels με πάγο."
Φεύγει.

Σκύβω προς το μέρος της.
Πως σου φαίνεται;"
Ρίχνει μια ματιά τριγύρω.
"Πολύ...ενδιαφέρον. Να σου πω, επειδή φύγαμε πολύ βιαστικά, η τουαλέτα που είναι;"
Της δείχνω, σηκώνεται φεύγει.

Καταφτάνει η Νατάσια, ουκρανικό καταδρομικό με κίονες για πόδια, στήθος οβίδα, κώλο γρανίτη. Το κοντοκουρεμένο κόκκινο μαλλί της έρχεται σε τέλεια αρμονία με τα κόκκινα εσώρουχά της. Βάζει το ένα πόδι ανάμεσα στο παντελόνι, ανοίγει τα πόδια μου, κάθεται στο δεξί.
" Που χάθηκες εσύ;"
"Έπεσε πολλή δουλειά τελευταία, γι'αυτό. Να σου πω, είμαι εδώ με την φίλη μου, θέλω να της κάνω μια πλάκα, είναι τα γενέθλιά της. Χοντρή πλάκα."
Καρφώνει τα γαλαζοπράσινα μάτια της στα δικά μου. Χαμογελάει.
"Την είδα. Πολύ ωραία γυναίκα."
Κοιτάει τριγύρω. Σκύβοντας προς το αυτί μου, σηκώνει το χέρι της .
"Βλέπεις εκεί δίπλα από το μπαρ την σκάλα; Καταλήγει σε ένα πατάρι που στοιβάζει τα τραπέζια. Θα την πας επάνω και θα φροντίσω εγώ τα υπόλοιπα."
Χαϊδεύω το τατουάζ χαμηλά στην πλάτη της.
"Ευχαριστώ, σου χρωστάω."
Αρπάζει το πρόσωπό μου από τα μάγουλα, με φιλάει, μισοσηκώνεται και ακουμπάει τα χείλη της στο αυτί μου. Το φερμουάρ του παντελονιού μου ετοιμάζεται να εκραγεί.
"Να το θυμάσαι αυτό."
Σηκώνεται, μου γυρνάει την πλάτη και φεύγει.

Μετά από λίγο έρχεται η Μαργαρίτα.
Κάθεται, πίνει μια γουλιά από την βότκα της.
Ρίχνει μια ματιά τριγύρω.
"Δεν φανταζόμουν τέτοια πείνα."
"Κοίτα, κάποιοι έρχονται για τον χαβαλέ, οι περισσότεροι όμως σίγουρα είναι πεινασμένοι."
Χαμογελάει.
"Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;"
"Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις;"
"Πως, πως, τα βλέπω τα σάλια να τρέχουν. Πάλι!"
"Ναι, μόνο που ξεχνάς κάτι σημαντικό: Εσύ είσαι υπεύθυνη γι'αυτό!"

Χαστούκι.
"Α να χαθείς αχρείε που θα με πεις εμένα ανέραστη!"
"Ξεκινήσαμε τα χαστούκια πάλι βλέπω ε; Όταν δεν έχουμε να αντιλέξουμε, το γυρνάμε στο ξύλο!"
"Αφού με βγάζεις από τα ρούχα μου με τις μαλακίες που ξεφουρνίζεις!"
"Μήπως έχω άλλο τρόπο να σε βγάλω από αυτά;"

Σηκώνω το ποτήρι, μου αρπάζει τον καρπό. Μέσα στο σκοτάδι τα μάτια της πετάν σπίθες.
"Τι είπες ρε; Μήπως θες να σου απόδειξη αυτή την στιγμή;"
"Μπα, θα κωλώσεις πάλι."
"ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΩΛΩΣΕΙ ΡΕ; Πάμε σπίτι. Τώρα."

Αρπάζει το παλτό της ενώ ταυτόχρονα με τραβάει να σηκωθώ.
"Κάτσε παιδί μου να το συζητήσουμε..."
"Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα. Θα πάμε αυτή..."
Στυλώνω τα πόδια μου. Σταματάει. Με κοιτάει
"Αν όντως έχεις κότσια, μπορεί να γίνει και εδώ."
"Τι εδώ;"
"Γιατί, τι έχει εδώ;"
Με κοιτάει για λίγο.
"Εντάξει. Τι έχεις υπόψη σου;"
"Βλέπεις εκείνη την σκάλα δίπλα στο μπάρ; Οδηγεί σε μία αποθήκη. Πάμε;"

Με κοιτάει για λίγο, αρπάζει το χέρι μου και προχωράει προς το μπαρ.
Ο μπάρμαν κοιτάει απορημένος καθώς ανεβαίνουμε την σκάλα. Χαμογελάω κουνώντας το κεφάλι μου.
Φτάνουμε επάνω. Ανοίγει την πόρτα. Σωριασμένα τραπέζια και καρέκλες.
Βρίσκω τον διακόπτη, ανοίγω το φως που μόλις και φωτίζει το δωμάτιο, κλείνω την πόρτα.
Κολλάει επάνω μου. Με φιλάει. Νιώθω τον αέρα στα πνευμόνια μου να λιγοστεύει.
Τραβάει το μπουφάν με το από μέσα φανελάκι επάνω από το κεφάλι μου.

Καθώς συνηθίζω και πάλι το ημίφως, βλέπω την Νατάσια με την Λίνα με τα μεγάλα βυζιά να την πλησιάζουν από πίσω. Στο δεξί χέρι της Νατάσια κρέμεται ένα ζευγάρι χειροπέδες επενδυμένες με ροζ πούπουλα.

Φιλώντας την την σπρώχνω προς μια καρέκλα που βρίσκεται ένα-δυο βήματα παραπέρα.
Την αναγκάζω να κάτσει. Χώνω το πρόσωπό μου στο ντεκολτέ της. Φιλάω την σχισμή ανάμεσα στο στήθος της. Ανεβαίνω προς τα επάνω. Γλύφω το λαιμό της, ενώ το στήθος της ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και ακανόνιστα.

Τραβάω τις τιράντες του μαύρου, ολόσωμου, ασύμμετρου φορέματος της. Πέφτει το μπούστο. Οι ρώγες είναι κατακόκκινες.

Πιάνω τα χέρια της και τα σπρώχνω προς τα πίσω. Βάζω τα χείλη μου επάνω στην αριστερή της ρώγα. Την χτυπάω απαλά με την γλώσσα μου. Η ανάσα της βαραίνει.

Νιώθω ένα χέρι να πιάνει τον καρπό της λίγο επάνω από το σημείο που την κρατάω εγώ, ενώ αυτή τραντάζεται.

Αφήνω την ρώγα, κοιτάω επάνω. Την βλέπω να κοιτάει μια την Νατάσια μια την Λίνα.

Σηκώνω το χέρι μου, ξεκινάω να την χαϊδεύω από το μέτωπο, κατεβαίνω στην μύτη, πιάνω τα χείλη της. Γέρνω, τα φιλάω, τραβάω το κάτω χείλος και το δαγκώνω ελαφρά.

"Κούκλα μου χρόνια πολλά. Χαλάρωσε και απόλαυσε το δώρο και την τιμωρία σου για τα περσινά χαστούκια."

Τα τεράστια πράσινα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και καρφώνονται στα δικά μου. Ανεβοκατεβάζει το κεφάλι της.
Μισοσηκώνομαι, χαϊδεύω την δεξιά ρώγα της.

"Δική σας, κορίτσια."

Η Νατάσια με την βοήθεια της άλλης κοπέλας περνάει τις ροζ χειροπέδες.
Σηκώνονται, έρχονται μπροστά της. Πιάνουν τις δύο τιράντες του φορέματος και τις τραβάν προς τα κάτω, παρασύροντας και το μαύρο δαντελωτό στρίγκ.

Στο - ανυπόμονο! - Παπί.