Το κινητό μου μέσα...

"Στις 9:00 στο Καφεκούτι είναι εντάξει;"
"Μια χαρά! Έχω και κινητό, γράψε τον αριθμό."
"Μισό λεπτό να βρω χαρτί και στυλό."

Κατεβάζω το τηλέφωνο.
Ανακατεύω τα χαρτιά στο γραφείο, ανοίγω το επάνω συρτάρι, τίποτα.
Ανοίγω το κάτω, βρίσκω χαρτί, βρίσκω και στυλό.

"Έλα, για πες το μου."
"097238..."
"Κάτσε να σου το πω και εγώ, μπας και έκανα κανένα λάθος. 097238..."
"Σωστός!"
"Πολύ ωραία, στις εννιά στο Καφεκούτι, έτσι;"
"Ναι!"
"Τα λέμε τότε."
"Εντάξει, γεια."
"Γεια!"

Κλείνω το τηλέφωνο και ξαναπιάνω το βιβλίο. Κοιτάω το ξυπνητήρι στο κομοδίνο, 5:00.
Γυρνάω την καρέκλα, σηκώνομαι, βγάζω παπούτσια και κάλτσες, ξαπλώνομαι στο κρεβάτι.

Σηκώνω τα μάτια μου στο ξυπνητήρι, οκτώ η ώρα.
Κλείνω το βιβλίο, ανακάθομαι, αρπάζω τις κάλτσες. Φοράω την αριστερή και το αριστερό μποτάκι. Η δεξιά και το άλλο μποτάκι. Δένω τα κορδόνια, σηκώνομαι, αρπάζω το πορτοφόλι από το γραφείο, τρέχω στην πόρτα, ανοίγω, βγαίνω, κλειδώνω και κατρακυλάω τα σκαλιά.

Ωραία η Αθήνα ρε πούστη μου τα καλοκαιρινά βράδια. Ακόμη και η Βασιλίσσης Σοφίας δείχνει αλλιώς. Πιο...όμορφη. Να περπατάς απέναντι από τον Δρομέα και...

Κελάηδημα πουλιών. Σταματάω, κοιτάω επάνω. Δυναμώνει.
Προχωράω κοιτώντας ψηλά και χαμογελώντας.

Καθώς απομακρύνομαι κατεβάζω το κεφάλι και επιταχύνω.

Φτάνω στο Καφεκούτι.
Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα, κοιτάω τριγύρω.
Βρίσκω ένα τραπεζάκι κολλητά στον τοίχο.
Κάθομαι με πρόσωπο στην πόρτα.

Κοιτάω τις αφίσες στον τοίχο.
Τρύπες στο Ρόδον. Διάφανα Κρίνα στο Αν. Ω ρε μανά μου τι έχει να γίνει.

Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μελίνα Κανά στο Θέατρο της Πέτρας.
Καλός μου φαίνεται αυτός ο Μάλαμας. Η Κωνσταντίνα δεν ρώταγε γι'αυτόν;
Και ο Παπακωνσταντίνου, ψιλοπαράξενος μου φέρνει. Λες; Θα γουστάρει να πάμε μαζί η Γιούλη; Να έχω να μείνω κάπου μετά. Θα δούμε.

"Καλησπέρα!"
Γυρνάω και την βλέπω να μου χαμογελάει.
"Καλησπέρα! Δεν σε είδα να μπαίνεις!"
"Ήσουν καρφωμένος στις αφίσες, γι'αυτό!"
"Σωστό. Κάθισε, μην στέκεσαι."

Τραβάει την καρέκλα. Η τσάντα της κουδουνίζει.
"Με συγχωρείς μισό λεπτό."
"Ελεύθερα."

Κάθεται, κατεβάζει την τσάντα από τον ώμο της, την αφήνει στο τραπέζι και βγάζει μια παντόφλα που κουδουνίζει και κουνιέται δαιμονισμένα.

"Έλα χρυσή μου, τι κάνεις; Καλά είμαι και εγώ. Για καφέ στα Εξάρχεια."

Κοιτάω τριγύρω για να βρω κάποιον να παραγγείλω.

Τι κοιτάν όλοι αυτοί;

Κάνω νόημα στην γκαρσόνα πίσω από τον πάγκο.

"...θα σε πάρω εγώ αργότερα να τα πούμε. Ναι, ναι, ναι, το βράδυ. Γεια σου χρυσή μου, φιλιά!"

Ακουμπάει την παντόφλα στο τραπέζι, τραβάει κοντά της την τσάντα και αρχίζει να την ψάχνει.

"Τι θα πάρεις;"
"Ε, ένα καπουτσίνο."
"Πίνεις ζεστό καφέ το καλοκαίρι;"

Η παντόφλα κουδουνίζει και πάλι.

"Με συγχωρείς έτσι;"
"Κάνε δουλειά σου."

Αφήνει την τσάντα και χουφτώνει πάλι την παντόφλα.
Ξανακάνω νόημα στην γκαρσόνα.

"Ρε μαμά, σου είπα, είμαι για καφέ στα Εξάρχεια. Αύριο. Αφού...Εντάξει, μόλις τελειώσω θα έρθω. Ναι, ναι. Ναι σου είπα. Έλα, γεια, γεια, γεια."

"Τι θα πάρετε;"

Γυρνάω και κοιτάω την γκαρσόνα στημένη ακριβώς από πάνω μου.
"Εεε, ένα καπουτσίνο και...ένα καπουτσίνο φρέντο γλυκό."

Η γκαρσόνα χαμογελάει και φεύγει.

Την κοιτάω καθώς αφήνει και πάλι κάτω την παντόφλα και ξαναπιάνει την τσάντα.

Στρογγυλό προσωπάκι, πεταχτά μήλα του προσώπου, μακριά ξανθά μαλλιά, καστανά μάτια.

Αφήνει κάτω την τσάντα και μου χαμογελάει.

"Τι σκέφτεσαι για το καλοκαίρι; "
"Ακόμη τίποτα. Λέω πρώτα να εξαντλήσω τις συναυλίες στην Αθήνα και βλέπουμε! Εσύ;"
"Θα πάμε με τις φίλες μου στην Σαντορίνη στο τέλος του μήνα, μέσα του Ιούλη μάλλον θα πάμε στην Μύκονο και τον Αύγουστο στο εξοχικό, στην Ναύπακτο."
"Αμάν ρε παιδί μου, κάθισε και εδώ λίγο!"
"Καλοκαίρι είναι ρε συ..."

Η παντόφλα κουδουνίζει και έρπει προς την άκρη του τραπεζιού.

"Συγνώμη μισό λεπτό."

Αρπάζει πάλι το ματζαφλάρι.

"Έλα Τζοάνα μου, τι κάνεις; Εγώ καλά είμαι, στα Εξάρχεια για καφέ."

Γυρνάω στον τοίχο. Για να δούμε, Τρύπες, Διάφανα, Μάλαμας, τι άλλο; Α, τα Υπόγεια Ρεύματα! Που παίζουν; Στους βράχους; Πάρα πολύ καλό. Και οι Κατσιμίχες; Την επόμενη, εκεί πάλι; Πάει το μηνιάτικο. Δεν γαμιέται, πότε θα τους ξαναδούμε;

Βαρέθηκα γαμώτο μου.

Άγγιγμα στον βραχίονα. Γυρνάω και την κοιτάω. Το άλλο της χέρι μπροστά στο μικρόφωνο.
"Πάω στην τουαλέτα, έτσι;"
"Έγινε."

Σηκώνεται, ξαναβάζει το ακουστικό στο αυτί της.
"...που λες χρυσή μου..."

Α, καλά, αυτή δεν έχει σωτηρία.

Γνέφω στην γκαρσόνα για τον λογαριασμό.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα έρχεται.
Βγάζω το χαρτάκι από το σφηνοπότηρο, το κοιτάω, βγάζω το πορτοφόλι. Βάζω δύο χιλιάρικα και ένα εκατοστάρικο στο σφηνοπότηρο και το δίνω στην γκαρσόνα.

"Ευχαριστώ."
"Εγώ σε ευχαριστώ!"

Φεύγει. Τραβάω δυο-τρεις γουλιές από το καλαμάκι κοιτάζοντας προς τα έξω. Με την άκρη του ματιού μου την βλέπω να περνάει δίπλα μου. Κάθεται.

"...ώστε στην Φολέγανδρο εσείς; Ωραία ιδέα! Λες να το πω και στις άλλες.."

Κουνάω την παλάμη του αριστερού μου χεριού.

"...μισό λεπτό χρυσή μου."
Βάζει την αριστερή της παλάμη επάνω στο μικρόφωνο.
"Έλα μου;"
"Επειδή προφανώς έχεις σημαντικότερα πράγματα να πεις, όταν τελειώσεις το τηλεφώνημά σου φεύγεις, έτσι δεν είναι; Μην ανησυχείς, πλήρωσα. Γεια σου τώρα."

Καθώς σηκώνομαι βλέπω το στόμα της να μισανοίγει, τα φρύδια της σμίγουν, τα μάτια της ακολουθούν την κίνηση του σώματός μου με τα χέρια της κολλημένα στην παντόφλα.

Ενημέρωση 1 (14- 6): Αν ο Ρ. Βρανάς έχει δίκαιο, παρ'όλη την ενίσχυση των Αμερικάνων, δεν τους βλέπω καθόλου καλά τους Ισραηλίτες.