If It Be Your Will

Ακούω το If It Be Your Will από τον Antony. Η συγκεκριμένη εκτέλεση βρίσκεται στο I'm your man, το ντοκιμαντέρ προς τιμήν του Leonard Cohen.
Λοιπόν, ο Antony είναι πολύ τρελή περίπτωση. Ακούγοντας προηγουμένως το συγκεκριμένο, αλλά και άλλα τραγούδια του με τους Johnsons, σχημάτισα την εντύπωση ότι θα είναι ιδιαίτερα θηλυπρεπής, έχοντας συν τοις άλλοις διαβάσει και το γενικότερο ιστορικό του. Όταν πήγα για να δω το I'm your man κυριολεκτικά έπαθα: μου θύμισε τον Ozzy (ένας είναι ο Ozzy!), στο πιο παχουλό του, βέβαια, ενώ έδειχνε και αρκετά ατσούμπαλος στις κινήσεις του. Και από την άλλη η ΦΩΝΗ. Η τέλεια αντίθεση!
Αλήθεια, πως να περιγράψεις αυτή την φωνή; Διάβασα τις πιο απίστευτες περιγραφές με κορυφαία το 'η Nina Simone συναντά τον Elvis'! Και πάλι, λίγο είναι.
Διάβασα κάπου ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν ιδιαίτερα στενή σχέση με το θείο, στην ευρύτερη έννοιά του. Λοιπόν, σε αυτό το τραγούδι ο Antony επιβεβαιώνει αυτή την άποψη πλήρως. Πραγματικά εκλιπαρεί την άδεια του Ανώτερου Όντος για να τραγουδήσει.

Πονάω

Μια γνωστή που βρήκα στον δρόμο πριν μερικές μέρες, με πτυχίο, μεταπτυχιακό και δοκτοράτο, μου είπε ότι ψάχνει δέκα μήνες δουλειά.
Over qualified. Τι στα κομμάτια σημαίνει αυτό; Ένας άνθρωπος ψάχνει δουλειά. Δεν έχει εξωφρενικές απαιτήσεις. Απλά να βρει μία δουλειά για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς, να μην εξαρτάται από τους - οποιουσδήποτε - άλλους.
Εμένα οι απαντήσεις έρχονται αρνητικές. "Ενδιαφέρον βιογραφικό". Αυτό τι στα κομμάτια είναι πάλι; Τουλάχιστον, όμως, μπαίνουν στον κόπο να απαντούν. Σε κάποιους άλλους αυτό μάλλον δεν φαίνεται αναγκαίο. Πως θα τα βγάλω πέρα;
Πονάω.

"Κι'εσύ λαέ μην ξεχνάς την Δεξιά"

Το έβαλαν πείσμα να με κάνουν Κουκουέ: Ο ένας απειλεί να παραιτηθεί αν δεν τα δώσουν στους μπάτσους και ο άλλος σπεύδει να τα δώσει. Και προχθές για τους εκπαιδευτικούς περίσσευε δίευρο.
Και αυτό τώρα ονομάζεται "οικονομική πολιτική" τις πολιτικές μου μέσα.
Α στα διάλα μαλάκες. Για τους μπάτσους που δέρνουν τον κόσμο και κόβουν κλήσεις μόνο περισσεύει χρήμα και γι'αυτούς που παλεύουν με τα μύρια όσα προβλήματα να διαμορφώσουν ανθρώπους ψίχουλα.
Και το απίστευτο: Ζητάν από τον κόσμο να πληρώσει τα δακρυγόνα που του πέταξαν!!!
Α στα διάλα x2

Αμερικανάκια...

...ξεαμερικανάκια, το πουτσίνι το έριξαν του Μπους, για να δανειστώ την ατάκα από τα Άγρια Μωρά!
Δεν περιμένω να γυρίσει τούμπα ο κόσμος, να δούμε, όμως, πως θα τα καταφέρει να συνεργαστεί με την τσαούσα την πρόεδρο της Βουλής που ψεύτη τον ανέβαζε, γυμνό βασιλιά τον κατέβαζε. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του!
Το ένα το κάθαρμα ήδη πήγε σπίτι του να πίνει το τσαγάκι του. Το άλλο να δούμε αν θα επιβιώσει. Το γαμώτο είναι ότι αυτός είναι χειρότερος. Αυτός είναι πρακτικά που σχεδίασε τα πάντα, με την συμπαράσταση του άλλου, οπότε πρέπει να περιμένουμε την αντίδραση.
Το πλέον εντυπωσιακό που διάβασα ήταν η πρίπτωση του Ελληνοαμερικανού Ρεπουπλικάνου κυβερνήτη που δεν πήγε στην δεξίωση που διοργανωνόταν προς τιμήν του, μόνο και μόνο επειδή τον πανηγυρικό της βραδιάς θα εκφωνούσε ο Μπούς!!! Το όνομα τώρα μου διαφεύγει, δεν έχει, όμως και ιδιαίτερη σημασία. Αυτό εμένα μου φαίνεται ο ορισμός του "βυθίζεται το πλοίο, τα ποντίκια την κάνουν πρώτα".
Βλέπω, όμως, και κάτι άλλο να επιβεβαιώνεται: τα πραγματα στην Αμερική, και συνεπεία αυτού και στον υπόλοιπο κόσμο, θα φτιάξουν μόνο όταν το αποφασίσουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να αλλάξει την Αμερική πλήν των ίδιων των Αμερικανών.
Και αποδεικνύεται, εντέλει, ότι και την δύναμη έχουν και τον τρόπο, παρά τα όσα λέγονται σχετικά με το σύστημα, τις μεγαλοεταιρείες, κ.τ.λ., κ.τ.λ. Η βούληση είναι πιθανόν να λείπει, αλλά όπως φαίνεται και αυτή δημιουργείται, όταν διαπιστώνουν ότι τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Φυσικά, το ζήτημα είναι να μην φτάνουν εκεί, αυτό όμως είναι άλλη συζήτηση.
Στο site του (www.michaelmoore.com) ο Μάικλ Μούρ, πέραν των - δικαιολογημένων κατ'εμένα - θριαμβολογιών, παραθέτει καταπληκτικές φωτογραφίες από ψηφοφόρους, μέχρι και ολόκληρες οικογένειες, με τις σκούπες στα χέρια και ξεκάθαρη πρόθεση!

Το μεθυσμένο κορίτσι

Μες στο κρύο, μες στ’ αγιάζι το κορίτσι μου τρομάζει

το σκεπάζει τ’ αναφιλητό

Χύθηκαν τα ξεροβόρια, σπαν τα ζάρια τρία αγόρια

το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό

Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή

Το στόμα γίνεται πληγή

Έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό

Παίζει στο θάνατο κρυφτό

Έχει στα μαλλιά κορδέλες, στο κορμί της χίλιες βδέλλες

και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό

Απ’ τα μάτια της δυο στάλες κι απ’ τα χέρια πέφτουν κι άλλες

Ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός

Ποιος της έδωσε μαχαίρι, ποιος αγέρας θα τη φέρει

για ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός

Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή

κι είναι μια πέτρα σκυθρωπή

Πλέκει τα χέρια, κάνει προσευχή

Ποιος θα τής δώσει μιαν ευχή

Μες στο κρύο, μες στ’ αγιάζι το κορίτσι μου βουλιάζει

πεθαμένο τρέχει στη βροχή

Για να μην ξεχνιώμαστε. Πρέπει πάντοτε να τους μνημονεύουμε και να τους θυμόμαστε. Το παράδειγμά τους φάρος.

Arte Povera

Χθες πήγα σε μία θεατρική παράσταση. Ήταν ένα παιδικό έργο που το έγραψε μία φίλη. Το έργο ονομάζεται Η Ροδή και το Χρυσό Βεργί και παίζεται στο θέατρο της Μαίρης Ραζή. Είναι βασισμένο επάνω σε λαϊκό μύθο, που διασκευάστηκε κατάλληλα ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί ως θεατρικό, και δη παιδικό.
Όπως μου έλεγε η φίλη, είναι απίστευτο πόσο αίμα και βία περιέχουν οι λαϊκοί μύθοι, γι'αυτό δυσκολεύτηκε πολύ μέχρις ότου επιλέξει κάποιον. Αλλά και στην συνέχεια, στην προσπάθειά της να τον προσαρμόσει βρήκε πολλές δυσκολίες.
Όσο αφορά στην ίδια την παράσταση, τώρα, είναι πολύ όμορφα δομημένη και "κυλάει". Οφείλω να ομολογήσω ότι, προτού παω, σκεφτόμουν "ωχ τώρα, δεν θα τα αποφύγουμε τα χασμουρητά"! Φυσικά το ότι κοιμήθηκα στις πεντέμιση ουδεμία σχέση είχε, αλλα αυτό είναι ανάξιο λόγου!
Λοιπόν, ούτε έπληξα, ούτε ένα χασμουρητό δεν μου ξέφυγε. Αντίθετα, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η ιδιαίτερα ευρηματική χρήση των- κυριολεκτικά ελάχιστων - μέσων που ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί είχαν στην διάθεσή τους.
Τέχνη με ελάχιστα μέσα. Ίσως, όμως, εξ'αυτού γνησιότερη.
Να τα πάτε τα παιδιά σας. Νομίζω θα το καταευχαριστηθούν.

Απορία

Πως έγινε έτσι η νυχτερινή ζωή της Αθήνας; Παντού ξενέρωτοι με ένα ποτήρι στο χέρι να κοιτάν τριγύρω σαν χαχες. Και οι γυναίκες; Α, καλά, προκόψαμε τώρα. Όταν έφυγα υπήρχν γυναίκες με ψυχή και τσαγανό, που γούσταραν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Που τους έκανες την στραβή και σε διαολόστελναν χαλαρά βρίζοντάς σε πατόκορφα. Τώρα; Το μόνο που βλέπω είναι κοτούλες που επιδεικνύουν το καινούριο τους ρούχο, άψυχες, ξεπλυμένες. Είμαι έτοιμος να παω στοίχημα ότι και στο κρεβάτι έτσι και χειρότερα. Τι στο διάλο συμβαίνει; Νόμιζα ότι όλα αυτά είναι "προνόμιο" των Κεντρο Ευρωπαίων. Τώρα, όμως, διαπιστώνω ότι γίναμε έτσι και χειρότερα.
Δεν πάμε καλά. Καθόλου καλά δεν πάμε.
Που είναι η ψυχή σας ρε;
Απομεινάρι νιώθω, απολίθωμα, δεινόσαυρος.

Cry for Love

Status seekers
I never cared
Once I found out
They never dared
To seize the world and
Shake it upside down
And every stinking bum
Should wear a crown

Sayin' I
cry for love
Till all the plates are broken
Cry for love
Until my eyes are soakin'
Yeah I
Cry for love
Oh every sanny morning
Yeah I
Cry for love
'cause imitation's boring
Cry for love

Bad TV that
insults me freely
Still I know what
I'm dyin' to see
I'm searching for
A meaningful embrace
Sometimes my self-respect
Took second place

An' I
Cried for love
I did what my heart told me
Cried for love
Can't stand it
When they scold me
Yeah I
Cried for love
On every sanny morning
Yeah I
Cry for love
'cause imitation's boring
Cry for love

Surfers ride for love
And wipe out when hits 'em
Soldiers kill for love
And nobody admits it
If you're cryin' for love
Well, that's OK
Don't sweat it
If you're cryin' for love
Then there's still a chance
You'll get it
Cry for love

Μου το θύμισε η Χνούδι, και την ευχαριστώ πολύ γι'αυτό. Τελευταία έφαγα χοντρό κόλλημα με αυτόν εδώ τον τυπά! Ίσως επειδή θαυμάζω την πίστη στον εαυτό και στην μουσική του. Συνεχίζει τόσα χρόνια χωρίς εκπτώσεις και χωρίς φόβο.
Μας δείχνει τον δρόμο: Να πιστεύετε στον εαυτό και στις αρχές σας, όποιες και αν είναι αυτές, και σίγουρα θα δικαιωθείτε.
Και τη χρειάζομαι αυτή την πίστη. Πραγματικό πρότυπο.
Νομίζω, εντέλει ότι πέρα από τις μουσικές, που κάποιο βράδυ μπορεί να θελήσες να ακούσεις κάποια άλλη, αυτή είναι η πραγματική ροκ σταση. Και το αποκορύφωμα: I did what my heart told me
Αυτό ακριβώς θα κάνω κι'εγώ.

Ρόμμελ εκ του τάφου

Σκέφτηκα να γράψω ένα ποστ που να βρίζει τον μισό κόσμο μόνο και μόνο για να δω πως είναι να σου την πέφτουν, μετά όμως είπα, δεν βαριέσαι.
Η κατάσταση μου φαίνεται ότι ξεφεύγει άσκημα. Εκτοξεύονται λεκτικές ρουκέτες που δεν ξέρεις που στοχεύουν και ποιους σκοπούς εξυπηρετούν. Ή μάλλον, μου φαίνεται περισσότερο σαν μία μονομαχία πυροβολικου: οι διάφορες φατρίες αγεληδόν μαζεμένες σε μία γωνιά πυροδοτούν τα πυροβόλα τους σκοπεύοντας την απέναντι αγέλη, ή και μεμονομένα μέλη αυτης, με σκοπό, ει δυνατόν, να την ή το κονιορτοποιήσουν. Το πρόβλημα είναι ότι η όλη επιχείρηση σιγά σιγά μετατρέπεται σε αστικό πόλεμο, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουν οι αντιμαχόμενοι από τους αμάχους και οι απώλειες να είναι υπερβολικές, σχεδόν δυσβάστακτες.
Και συνεχίζοντας στην ίδια στρατιωτική ορολογία: Γιατί σπαταλάτε όλοι τα πολεμοφόδιά σας σε άνευ ουσίας και εκ των προτέρων χαμένες μάχες; Εμείς, οι πληβείοι του μπλόγκινγκ, τρομοκρατημένοι από τις συνεχείς ομοβροντίες ζαρώσαμε σε μία γωνιά και παρακολουθούμε. Και αναρωτιόμαστε: Καλύτερα δεν θα ήταν να χρησιμοποιείται όλη αυτή η ενέργεια και η σπαταλούμενη φαιά ουσία για να προοδεύει η φάση μπλόγκινγκ, αλλά και ο κάθε ένας σας προσωπικά;
Λέω εγώ τώρα.