Ρόμμελ εκ του τάφου

Σκέφτηκα να γράψω ένα ποστ που να βρίζει τον μισό κόσμο μόνο και μόνο για να δω πως είναι να σου την πέφτουν, μετά όμως είπα, δεν βαριέσαι.
Η κατάσταση μου φαίνεται ότι ξεφεύγει άσκημα. Εκτοξεύονται λεκτικές ρουκέτες που δεν ξέρεις που στοχεύουν και ποιους σκοπούς εξυπηρετούν. Ή μάλλον, μου φαίνεται περισσότερο σαν μία μονομαχία πυροβολικου: οι διάφορες φατρίες αγεληδόν μαζεμένες σε μία γωνιά πυροδοτούν τα πυροβόλα τους σκοπεύοντας την απέναντι αγέλη, ή και μεμονομένα μέλη αυτης, με σκοπό, ει δυνατόν, να την ή το κονιορτοποιήσουν. Το πρόβλημα είναι ότι η όλη επιχείρηση σιγά σιγά μετατρέπεται σε αστικό πόλεμο, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουν οι αντιμαχόμενοι από τους αμάχους και οι απώλειες να είναι υπερβολικές, σχεδόν δυσβάστακτες.
Και συνεχίζοντας στην ίδια στρατιωτική ορολογία: Γιατί σπαταλάτε όλοι τα πολεμοφόδιά σας σε άνευ ουσίας και εκ των προτέρων χαμένες μάχες; Εμείς, οι πληβείοι του μπλόγκινγκ, τρομοκρατημένοι από τις συνεχείς ομοβροντίες ζαρώσαμε σε μία γωνιά και παρακολουθούμε. Και αναρωτιόμαστε: Καλύτερα δεν θα ήταν να χρησιμοποιείται όλη αυτή η ενέργεια και η σπαταλούμενη φαιά ουσία για να προοδεύει η φάση μπλόγκινγκ, αλλά και ο κάθε ένας σας προσωπικά;
Λέω εγώ τώρα.