Όνειρο

Τράβηξα δειλά δειλά
της κερκόπορτας τον σύρτη
και πήραν φωτιά τα μάτια μου
μάγκα μου απ'όσα είδα

Πολιτεία απέραντη
από γυαλί και κέχριμπάρι
τα χρώματα της ίριδας
της έπλεκαν στεφάνι

Στα στενά της σέρνονταν
άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες
και στο λιμάνι αθίγγανοι
μυρίζανε παλάμες

Ο Ανέστος τρυφερά
γέμιζε καρφιά τα χέρια
κι ο Μεβλανά Τζελάλεδίν
γυρνούσε και γυρνούσε


Κι'έτσι όπως χάζευά
ντερβισάδες, μπεκτασήδες
άλαλοι με κυκλώσανε
που ακόμα τους ακούω

Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπε μου τι ξεφτίλα
να σου χαλάνε το όνειρο
και συ να τους αφήνεις

Πίσω ξαναγύρισα
χίλια εννιακόσια ενενήντα
με τα δίδυμα αγκαλιά
κοιμάται η κυρά μου

Πάλι έγραψε ο Θανάσης. Παρότι έλειπε η μαγεία όπως στην συναυλία
του θεάτρου των Βράχων, ήταν απίστευτος. Το μόνο μου παράπονο
ότι δεν είπε το Όνειρο, παρότι το φώναξα μέχρι που έκλεισαν
τα πνευμόνια μου. Χαλάλι. Απόψε πάλι εκεί θα είμαι μου φαίνεται