Δεν συηκώνει τίτλο

Η διάγνωση του γιατρού το πρωί με άφησε άναυδο: πνευμονία.
Ομολογώ ότι δεν είχα καμία ιδέα πως εκδηλώνεται και ποια είναι τα συμπτώματα αυτής της αρρώστιας, γι'αυτό και ξαφνιάστηκα. Θα περίμενα πιο δραματικά φαινόμενα για τέτοιας βαρύτητας ασθένεια. Εντάξει, δεν λεω, ο βήχας είναι πολύ βαρύς και πολύ παράξενος για τα μέχρι τώρα δικά μου δεδομένα, και υπήρχε και η γενικότερη κατάπτωση, τίποτα άλλο εντυπωσιακότερο, όμως.
Τώρα, όμως, που το αναλύω και το ψάχνω λίγο περισσότερο, βλέπω ότι μπορεί η επιφάνεια να φαίνεται σχεδόν αδιάφορη, σε σημείο που να το παρεξήγησα για ένα απλό βήχα που θα περάσει, άλλα είναι αυτά που κρύβονται από κάτω τα δυσκολότερα, τα οποία έχουν και την μεγαλύτερη σημασία.
Θα το πω ακριβώς όπως έρχεται στο μυαλό μου: αυτή η αρρώστια θα μπορούσε να σε οδηγήσει στην κατάθλιψη. Αναγνώρισα το ίχνος της, όπως κάποτε είδα το κατασκότεινο και φοβερό πρόσωπό της. Η κατάπτωση, οι δυνάμεις σου που τις νιώθεις να σε εγκαταλείπουν στην μέση της ημέρας, η συνεχής ανάγκη για ύπνο. Η αδιαφορία για την δουλειά που πρέπει να τελειώσει στο τέλος του μήνα, για να μπορέσω να πετάξω μακρυά από εδώ.
Και το τραγικό είναι ότι μόνο εφόσον ιαθεί η ασθένεια θα φύγει και η απειλή. Αλλιώς, όσο παρατείνεται η διαδικασία της ίασης, τόσο μεγαλώνει ο φόβος να ξαναπέσω στην σκλαβιά της. Ευτυχώς, ο γιατρός ήταν καθησυχαστικός. Θα ιαθεί, και μάλιστα σύντομα.
Δεν αντέχω να ξαναπέσω στα ίδια.