Arte Povera

Χθες πήγα σε μία θεατρική παράσταση. Ήταν ένα παιδικό έργο που το έγραψε μία φίλη. Το έργο ονομάζεται Η Ροδή και το Χρυσό Βεργί και παίζεται στο θέατρο της Μαίρης Ραζή. Είναι βασισμένο επάνω σε λαϊκό μύθο, που διασκευάστηκε κατάλληλα ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί ως θεατρικό, και δη παιδικό.
Όπως μου έλεγε η φίλη, είναι απίστευτο πόσο αίμα και βία περιέχουν οι λαϊκοί μύθοι, γι'αυτό δυσκολεύτηκε πολύ μέχρις ότου επιλέξει κάποιον. Αλλά και στην συνέχεια, στην προσπάθειά της να τον προσαρμόσει βρήκε πολλές δυσκολίες.
Όσο αφορά στην ίδια την παράσταση, τώρα, είναι πολύ όμορφα δομημένη και "κυλάει". Οφείλω να ομολογήσω ότι, προτού παω, σκεφτόμουν "ωχ τώρα, δεν θα τα αποφύγουμε τα χασμουρητά"! Φυσικά το ότι κοιμήθηκα στις πεντέμιση ουδεμία σχέση είχε, αλλα αυτό είναι ανάξιο λόγου!
Λοιπόν, ούτε έπληξα, ούτε ένα χασμουρητό δεν μου ξέφυγε. Αντίθετα, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η ιδιαίτερα ευρηματική χρήση των- κυριολεκτικά ελάχιστων - μέσων που ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί είχαν στην διάθεσή τους.
Τέχνη με ελάχιστα μέσα. Ίσως, όμως, εξ'αυτού γνησιότερη.
Να τα πάτε τα παιδιά σας. Νομίζω θα το καταευχαριστηθούν.