Το μεθυσμένο κορίτσι

Μες στο κρύο, μες στ’ αγιάζι το κορίτσι μου τρομάζει

το σκεπάζει τ’ αναφιλητό

Χύθηκαν τα ξεροβόρια, σπαν τα ζάρια τρία αγόρια

το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό

Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή

Το στόμα γίνεται πληγή

Έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό

Παίζει στο θάνατο κρυφτό

Έχει στα μαλλιά κορδέλες, στο κορμί της χίλιες βδέλλες

και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό

Απ’ τα μάτια της δυο στάλες κι απ’ τα χέρια πέφτουν κι άλλες

Ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός

Ποιος της έδωσε μαχαίρι, ποιος αγέρας θα τη φέρει

για ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός

Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή

κι είναι μια πέτρα σκυθρωπή

Πλέκει τα χέρια, κάνει προσευχή

Ποιος θα τής δώσει μιαν ευχή

Μες στο κρύο, μες στ’ αγιάζι το κορίτσι μου βουλιάζει

πεθαμένο τρέχει στη βροχή

Για να μην ξεχνιώμαστε. Πρέπει πάντοτε να τους μνημονεύουμε και να τους θυμόμαστε. Το παράδειγμά τους φάρος.