Διασκέδαση

Μόλις γύρισα από 'τα μπάρ της μοναξιάς'! Εκεί που οι άλλοι χόρευαν εγώ έκανα παράξενες σκέψεις. Κάτι σαν απολογισμό, κάτι σαν ενδοσκόπηση. Και όχι, δεν ήπια τον άμπακα!
Σκεφτόμουν όλα εκείνα τα κορμιά που πέρασαν. Κορμιά όμορφα ή λιγότερο όμορφα. Που είχαν μόνο ανάγκη να εκτονωθούν ή να νιώσουν την ζεστασιά κάποιου άλλου κορμιού δίπλα τους. Διερωτήθηκα καταπόσο άξιζε, εντέλει, τον κόπο. Μήπως άρχισα να έχω και εγώ τις αμφιβολίες του Π.; Μήπως να ξανακλειστώ στο καβούκι μου, με τα βιβλία και τις μουσικές μου και να αφήσω την ζωή να περνάει από δίπλα μου; Φυσικά, του Π. οι αμφιβολίες γρήγορα καταλάγιασαν, γι'αυτό άλλωστε την έκανε για την Ωκεανία!Φοβάμαι όμως ότι οι δικές μου δεν πρόκειται να καταλαγιάσουν τόσο εύκολα.
Και με τις ψυχές τι γίνεται; Άγγιξα μία έστω από αυτές; Θα με θυμηθεί, έστω μία φορά, κάποια, όχι για να πει 'άραγε ζει αυτός ο μαλάκας;', αλλά για να σκεφτεί 'όμορφα περάσαμε, θα ήθελα να τον ξαναδώ, έστω απλά για ένα καφέ.'
Μου φαίνεται άρχισα να το ρίχνω στο πολύ μελό! Θα φροντίσω να το αποβάλω το συντομότερο!

Υ.γ. Σπόρε μόλις είδα το σχόλιό σου, και σε ευχαριστώ πολύ για την προσφορά. Μόλις συνέλθω από το αποψινό θα κάνω όλα όσα μου είπες!

Ικανοποίηση

Σήμερα ένιωσα- για πρώτη φορά -ότι αυτό που κάνω για 'δουλειά' έχει κάποιο νόημα, και ότι δεν ξεγελάω απλά τον κόσμο για να του κλέψω τα χρήματά του. Συγκεκριμένα, μία κοπελιά που της είχα μεταφράσει-επιμεληθεί μία εργασία για το μεταπτυχιακό της μου τηλεφώνησε για να μου ζητήσει να συνεχίσουμε την συνεργασία.
Ήξερα- μέσω της κοινής μας γνωστής -ότι είχε πάρει καλό βαθμό, αλλά αυτό της το τηλεφώνημα με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ήταν η πρώτη φορά που είχα έμπρακτη απόδειξη ότι κάνω κάτι που βοηθάει τους ανθρώπους, οι οποίοι επιζητούν να ξανασυνεργαστούν μαζί μου, και δεν περνάν απλώς γιά να εξαφανιστούν στην συνέχεια, πιθανόν δυσαρεστημένοι από το επίπεδο των όσων γράφω.
Ήθελε, μάλιστα, να συνεχίσουμε την συνεργασία παρότι ήξερε ότι εγώ θα φύγω! Αυτό ήταν όντως εντυπωσιακό!
Νιώθω ότι μπορώ να έχω εξίσου καλά αποτελέσματα και στην Αθήνα!!!

Ο Tom ΓΡΑΦΕΙ!

Christmas card from a hooker in minneapolis

Hey charlie i'm pregnant
And living on the 9th street
Right above a dirty bookstore
Off euclid avenue
And i stopped takin dope
And i quit drinkin whiskey
And my old man plays the trombone
And works out at the track

And he says that he loves me
Even though its not his baby
And he says that he'll raise him up
Like he would his own son
And he gave me a ring
That was worn by his mother
And he takes me out dancin
Every saturday night.

And hey charlie i think about you
Everytime i pass a fillin station
On account of all the grease
You used to wear in your hair
And i still have that record
Of little anthony & the imperials
But someone stole my record player
Now how do you like that?

Hey charlie i almost went crazy
After mario got busted
So i went back to omaha to
Live with my folks
But everyone i used to know
Was either dead or in prison
So i came back to minneapolis
This time i think i'm gonna stay.

Hey charlie i think i'm happy
For the first time since my accident
And i wish i had all the money
That we used to spend on dopeI'd buy me a used car lot
And i wouldn't sell any of emI'd just drive a different car
Every day, dependin on how
I feel

Hey charlie for chrissakes
Do you want to know theTruth of it?
I don't have a husband
He don't play the trombone
And i need to borrow money
To pay this lawyer
And charlie, heyI'll be eligible for parole
Come valentines day

"Άσπρισαν τα μαλλιά σου και μυαλό δεν έβαλες!!!

Είναι τα γενέθλιά μου σήμερα!
Πάντοτε είχα μία παράξενη σχέση με τις γιορτές παντός τύπου.
Των υπολοίπων πάντοτε τις ξεχνούσα, μέχρι που ήρθε το κινητό
και άρχισε να αλλάζει λίγο η κατάσταση.
Η ατζέντα του είναι υπέρπολύτιμη!
Όσον αφορά τα δικά μου, πάντοτε αδιαφορούσα.
Δεν μου λεει κάτι ιδιαίτερο η ημέρα των γενεθλίων.
Ούτε καλό, ούτε κακό.
Έτσι κι'αλλιώς "πίσω από τα κίτρινα μάτια του ο ίδιος μικρούλης Ιωνάθαν γλάρος", είμαι, και θα παραμείνω μέχρι να μεταφερθώ στο επόμενο επίπεδο!
Αυτό, όμως, που μου κάνει φοβερή εντύπωση είναι ότι
πρώτοι με θυμούνται άνθρωποι που ποτέ δεν περίμενα!
Άνθρωποι που έτυχε να μιλήσω μαζί τους μία φορά,
γυναίκες συγκεκριμένα, οι οποίες έχουν πάντα
ως μία εκ των κύριων ερωτήσεων στο οπλοστάσιο τους "τι ζώδιο είσαι;"
Στην απάντησή μου "δεν ξέρω" ξεκινάει η συνηθισμένη ανάκριση,
για να βγει στο τέλος η ετυμηγορία "κατηγορούμενε καταδικάζεσαι..."
Συγγνώμη, ξέφυγα! Μου συμβαίνει συχνά. Πιθανόν να είναι της ηλικίας!
Πρέπει να αποστηθίσω το ζώδιό μου. "Είμαι Κριός, είμαι Κριός, είμαι Κριός...!"
Νομίζω ότι πάλι θα τα παρατήσω όλα και θα την κάνω για την θάλασσα!

Υ.γ. Για όσους δεν το κατάλαβαν, ο τίτλος είναι η μόνιμη επωδός της μάνας μου για να εκφράσει έμμεσα την δυσαρέσκειά της γιατί δεν απόκτησε ακόμα εγγονάκια! Δεν θέλω να την χαλάσω τελείως λέγωντάς της να μην περιμένει από εμένα...

Diamonds and Rust

Well I'll be damned
Here comes your ghost again
But that's not unusual
It's just that the moon is full
And you happened to call
And here I sit
Hand on the telephone
Hearing a voice I'd known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall

As I remember your eyes
Were bluer than robin's eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust

Well you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms
And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes the girl on the half-shell
Would keep you unharmed

Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you're smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there

Now you're telling me
You're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Because I need some of that vagueness now
It's all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you're offering me diamonds and rust
I've already paid

The Return of Jimi Hendrix

I dreamed about Jimi Hendrix
he came back for one day
was born weepin' out of an egg
the mid-wife said
and straight away began to pray
with lifted head.

He spent the early hours
communing with the morning stars
and then he came over to my house
where he tried out my guitar.

He was young and black and beautiful
big eyed, perfect skin
an'he played my guitar like a lightning storm
like twirlin' feathers in the wind
he could make it sound like the end of the world
a fire, the flick of a knife
he could squeeze it slow and masterful
like the hand that brought the world to life.

Together we strolled in sculptured gardens
passed the sleepy afternoon
maids were dartin' back and forth
from a window came a violin tune
angels, dressed as nurses toyed with playin' cards
looters sprung from prisons filled the yard.

A yellow sun hung low and dawned,
and as it dipped
Jimi stood up straight, grinned
and shook his velvet hips.

Callin' himself King Electric
in the evening he went wild
played on a dozen stages
in the clubs of New York -
lit the city end to end
wired it up, fired it up
scarved, bejewelled, long-legged,
snake-limbedathletic,
driven, dangerous.

He made all Manhattan shake
and every street and sidewalk quake
his stratocaster caused
the mighty Empire State
to vibrate
his whammy bar caused shock-eyed punks from
Hackensack and Yonkers
raised on speed, metal and rap
to enter trance and levitate.

He played Purple Haze and Pyramid,
Voodoo Child and Sin-E,
Up From the Skies and Storm Free
in King Tut's Wah-Wah hut.

He did a forty-two minute
cosmic rise in future shocks
Star Spangled Banner
in the back of CBGB's.

He stopped every clock in New York state
and every heart that heard him
and time itself was beaten and confused
and fell lamb-like under the spell of his fabulous flashing fingers.

He played an encore at the Bitter End
a heartburst Little Winge
ven the waiters cried
and then we fell outside
and in the dusty dawn of Bleeker street
a sweet rain fell
and Jimi died

Λύσσα

Σήμερα με έπιασε λύσσα για δύο πράγματα: να βρώ όσους περισσότερους στίχους, lyrics επί το ελληνικότερον, και για θάλασσα. Το πρώτο φαίνεται και στο μπλογκ, άλλωστε...
Αφού τελείωσα από αυτό τα δίπλωσα όλα (τι φράση και αυτή! τι να διπλώσεις, το pc; labtop δεν υπάρχει), μπήκα στο αμάξι και την έκανα για να καταλήξω στην συνηθισμένη μου παραλία.
Εγώ, οι εργάτες που φτιάχνουν εστιατόρια, τουαλέτες κα λοιπά- προετοιμασία για την επέλαση του καλοκαιριού -και δυοτρεις περιπατητές.
Αυτό θέλω και εγώ: να περπατήσω στην παραλία μέχρι να νιώσω τα πόδια μου έτοιμα να λιώσουν. Ξεκινώ προς την μία πλευρά, που καταλήγει σε ένα εκτρωματικό φράχτη τριγύρω από ένα ηλεκτροπαραγωγό σταθμό. Βάζω και τα ακουστικά του χαντσφρι (είχες και στο χωριό σου χαντσφρι; που οι εποχές "παρακαλώ το δωμάτιο 422, πεστε του να πάρει την Ιωάννα!") στα αυτιά και προχωρώ. Στα δεξιά μου η θάλασσα, στα αριστερά μου η παραλία και ακόμα αριστερότερα ο δρόμος.
Με την άκρη του ματιού μου ανιχνεύω κίνηση σ'ένα κόκκινο αμάξι παρκαρισμένο μπροστά από ένα λοφίσκο. Κοιτάω καλύτερα: μία κάτασπρη πλάτη, με δύο χέρια περασμένα τριγύρω της, να ανεβοκατεβαίνει αργά! "Τους μπαγάσες", σκέφτομαι, "ακόμα μέρα είναι, δεν μπορούσαν να βρούν κάπου πιο ασφαλισμένα; Περνάει κόσμος από εδώ."
Ξανακοιτάω μπροστά μου και συνεχίζω, μέχρι που φτάνω στο τεχνητό τέρμα. Επί τόπου στροφή. Καθώς ετοιμάζομαι να ξεκινήσω βλέπω ένα ιστιοφόρο στον ορίζοντα. Εκείνη την ώρα ανεβαίνει αέρας και το ιστιοφόρο φαίνεται να τρέχει επάνω στα κύματα. Συντονίζω το βήμα μου με την ταχύτητά του και ξεκινώ. Ο καιρός την μία μουντός, με ασπρόμαυρα σύννεφα να σκοτεινιάζουν απότομα το τοπίο, και μετά από μερικά λεπτά ήλιος, καλμάρει και ο αέρας, παράδεισος.
Φτάνω πάλι απέναντι από το κόκκινο αμάξι. Το αγόρι φαίνεται από το στήθος και επάνω, αφοσιωμένο στο έργο του, δεκάρα δεν δίνει αν έξω γίνεται διαδήλωση.
Ανάβω το ραδιόφωνο του κινητού και ψάχνω μπας και πετύχω κάνα σταθμό της προκοπής. Άδικος κόπος, το ήξερα εκ των προτέρων.
Με το που κλείνω το ραδιόφωνο η ματιά μου πέφτει επάνω σε ένα σκαλισμένο στην άμμο δελφίνι! Κανονικά, με το πτερύγιο, την ουρά και ένα κομματάκι φλούδα πορτοκαλιού για μάτι να με κοιτάει! Αναθεματίζω την γ-----νη την τύχη μου που το τηλέφωνο δεν έχει ενσωματωμένη κάμερα να το απαθανατίσω, το περιεργάζομαι μερικά λεπτά και συνεχίζω.
Ενστικτωδώς γυρνάω ο κεφάλι μου προς την θάλασσα. Ευτυχώς το ιστιοφόρο είναι εκεί, συνεχίζει την- παράλληλη με την ακτή -πορεία του. Το νιώθω κοντά μου, φίλο και σημάδι ότι η ώρα της αναχώρησης πλησιάζει.
Με την άκρη του αριστερού μου ματιού καρφωμένη στο ιστιοφόρο συνεχίζω την πορεία μου. Μια κοπελιά με σορτσάκι, κοντομάνικο t-shirt και κατακόκκινο πρόσωπο περνάει από απέναντί μου και συνεχίζει το jogging της. Στα δεξιά μου τεράστια εκτρώματα, σπίτια, ενοικιαζόμενα, ξενοδοχεία. Σε κάποια μάλιστα ποτίζουν το γκαζόν! Ο άνεμος φέρνει κοριτσίστικες, χαρούμενες φωνές. Μία παρέα κυνηγιέται αναμεταξύ της, φτάνουν πίσω από ένα σπίτι, χάνονται και οι φωνές τους αργοσβήνουν.
Μπροστά από το μεσαίο από τρια τέρατα-ξενοδοχεία, με συντριβάνι, νεροτσουλήθρα και "parachute for the three of you!" μία παρέα κοστουμαρισμένων (!!!) ανδρών και γυναικών, έξι ή εφτά άτομα, συζητά στα αγγλικά.
"You're right my dear, the weather is fine." "We should go for dinner" (dinner στις έξι το απόγευμα, μην χέσω!). "Good idea, we can find a Chinese restaurant. Oh, I forgot to ask you, do you like Chinese? If you don't we can ask the receptionist about an Italian restaurant."
Η διάθεσή μου κρύβεται στα τρίσβαθα της ψυχήσ μου, γι'αυτό αποφασίζω να γυρίσω πίσω στο αμάξι. Μία ξανθιά, ψηλή γυναίκα, ξυπόλητη και αυτή και το κατάξανθο κοριτσάκι της περπατάν επάνω σε ένα βράχο γεμάτο λακκουβίτσες.
Φτάνω στο αμάξι αιγοψυθιρίζοντας

γλυστράς μες την ομίχλη
παράξενων καιρών
φωσφορικό καράβι
των επάνω θαλασσών.

Καταχνιά σκεπάζει το φεγγάρι που φάνηκε ήδη στον ουρανό, να συγκατοικεί με τον ήλιο, που ακόμα δεν είπε την τελευταία του λέξη.

Αφιερωμένο στην Ιωάννα,
Που επιμένει να μην με πιστεύει
Και να με βρίζει σαν νταλικέρης
Που τον έπιασε σφίξιμο
Λίγο πριν τα διόδια!

Ταξίδι στην Γη

                      

Σε κράτησα στην αγκαλιά μου
Σαν μικρό πουλί
Σαν όνειρο που σβήνει
Στην ανατολή
Το ξέρω πως θα μου ξεφύγεις
Άλλη μια φορά
Μα η χαρά δεν είναι άλλο
Από μια προσμονή

Φως μικρό μου ταξιδιάρικο
Πάρε τούτο το παράπονο
Μέσα απ’τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή
Ένα ταξίδι στην Γη

Στα μάτια σου είχα πιστέψει
Σαν τον ουρανό
Και τώρα πια
Δεν έχω τίποτε για να κρατώ
Στην ερημιά θα γίνει πέτρα
Όλη μου η ζωή
Η αγάπη αυτή
Θα σβήσει και σαν
Άστρο θα χαθεί

Φως μικρό μου ταξιδιάρικο
Πάρε τούτο το παράπονο
Μέσα απ’τα μάτια σου
Να ζήσω μια στιγμή
Ένα ταξίδι στην Γη

"Σε παρακαλώ καλέ κύριε..."

Απευθύνω ανοιχτή παράκληση σε όποιων βρεθεί κατά τα μέρη μου, και έχει την καλή διάθεση, να βοηθήσει να αναβαθμήσουμε λίγο αυτό έρημο το Blog!
Το λυπάμαι, έτσι κακόμοιρο που το βλέπω, αλλά ο ιδρυτής του είναι παντελώς αγράμματος σε ό,τι αφορά links, μουσικά χαλιά, εικόνες, κ.τ.λ.!

Piper At The Gates Of Dawn

Piper At The Gates Of Dawn

The coolness of the riverbank, and the whispering of the reeds
Daybreak is not so very far away
Enchanted and spellbound, in the silence they lingered
And rowed the boat as the light grew steadily strong
And the birds were silent, as they listened for the heavenly music
And the river played the song

The wind in the willows and the piper at the gates of dawn
The wind in the willows and the piper at the gates of dawn

The song dream happened and the cloven hoofed piper
Played in that holy ground where they felt the awe and wonder
And they all were unafraid of the great god Pan

And the wind in the willows and the piper at the gates of dawn
The wind in the willows and the piper at the gates of dawn

When the vision vanished they heard a choir of birds singing
In the heavenly silence between the trance and the reeds
And they stood upon the lawn and listened to the silence

Of the wind in the willows and the piper at the gates of dawn
The wind in the willows and the piper at the gates of dawn
The wind in the willows and the piper at the gates of dawnI
t's the wind in the willows and the piper at the gates of dawn
The wind in the willows and the piper at the gates of dawn
The wind in the willows and the piper at the gates of dawn

Αφιερωμένο στην Mirandolina

When The Tigers Broke Free

It was just before dawn
One miserable morning in black '44
When the forward commander
Was told to sit tight
When he asked that his men be withdrawn
And the generals gave thanks
As the other ranks
Held back the enemy tanks
For a while
And the Anzio bridgehead was held for the price
Of a few hundred ordinary lives.

And kind old King George sent Mother a note
When he heard that Father was gone.
It was, I recall, in the form of a scroll,
With gold leaf and all
And I found it one day
In a drawer of old photographs hidden away
And my eyes still grow damp
To remember His Majesty signed
With his own rubber stamp.

It was dark all around,
There was frost in the ground
When The Tigers Broke Free.
And no one survived
From the Royal Fusiliers,Company, "C"
They were all left behind,
Most of them dead,
The rest of them dying
And that's how the High Command
Took my Daddy
From me.


Αυτό σημαίνει με αφορά άμεσα κάτι. Ο Roger Waters εξιστορεί γιατί μετέτρεψε τους Floyd στην πλέον πολιτικοποιημένη μπάντα της Αγγλίας και, ταυτόχρονα, στην μεγαλύτερη του κόσμου. Και εξηγεί γιατί ο ίδιος παρέμεινε πολιτικοποιημένος ακόμη και μετά την διάλυση των Floyd. Δεν θα μπορούσε να κάνει κι’αλλιώς.
Εξηγεί, τέλος, γιατί η φωνή αυτή αφορά όλους μας, άσχετα από τις μουσικές μας προτιμήσεις.

"Burn the Bridges Behind You"

Σήμερα γκρέμισα άλλη μία γέφυρα που με ενώνει με αυτό το μέρος! Είναι το αναγκαίο τίμημα πο υπρέπει να πληρώσω ώστε η μετάβαση να γίνει απρόσκοπτα, χωρίς να υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί πίσω.
Δάκρυσε λίγο. Ένιωσα πολύ μεγάλος μαλάκας που δεν έκανα κάτι για να την παρηγορήσω, ωστόσο δεν μου έβγαινε. Θα το ξεπεράσει. Είναι καλύτερα έτσι. Φαντάζεσε να είμαι στο αεροδρόμιο και αυτή πίσω να κτυπιέται; Τώρα θα έχει τον χρόνο που της χρειάζεται για να ηρεμήσει.
Είμαι τόσο πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλω να κάνω, ώστε νιώθω τον εγωισμό μου να κτυπάει κόκκινο. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα και κανένας.
Προσπαθώ να φανταστώ ποιο θα είναι το τίμημα γι'αυτή μου την στάση, όμως αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το βρω. Ο χρόνος θα δείξει. Άλλωστε:
"Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με την σκόνη."

Ο Λυκος της Ψυχής μου

Εγώ μεγάλωσα με αρχές
Ανάτροφη και συμβουλές
Και από αυστηρούς γονείς,
Οι δάσκαλοι κι'οι συγγενείς
Σ'εμένα είχαν ποντάρει
Να γίνω το καλό παιδί
Αρνάκι άσπρο και παχύ
Της μάνας του καμάρι

Μα ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει
Στο δάσος της ζωής μου ξενυχτά
Ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει
Κανείς τον λύκο δεν τον κυβερνά

Μα τις ελπίδες τους αυτές
Εγώ τις πρόδωσα, που λες
Κι'από θρεφτάρι στο μαντρί
Καλύτερα με συγκινεί
Να γίνω εγώ μακάρι
Λύκος μαύρος και λιγνός
Του πατέρα του καημός
Αντί στην γυάλα ψάρι.

Ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει
Στο δάσος της ζωής μου ξενυχτά
Ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει
Κανείς τον λύκο δεν τον κυβερνά

Πάντοτε συμπαθούσα ιδιαίτερα τους λύκους,
Χωρίς να γνωρίζω γιατί αυτό συνέβαινε
Μέχρι που διάβασα το βιβλίο
"Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε",
Του φυσιοδίφη Μόατ Φάρλεϋ,
Το οποίο περιγράφει την εμπειρία του
Από την αποστολή που η Καναδική κυβέρνηση
Του ανάθεσε, και η οποία ήταν στην πραγματικότητα,
Να της δώσει το "επιστημονικό" άλλοθι
Να ξεπαστρέψει όσους περισσότερους από
Τους μοναχικούς ιππότες της Ανταρκτικής μπορούσε
Ο Φάρλεϋ έζησε κοντά σε μία οικογένεια λύκων
Για ένα ολόκληρο χρόνο,
Πλήρως ξεκομμένος από τον "πολιτισμό"
Φυσικά, επειδή τα ευρήματα του Επιστήμονα
Αντιστρατεύονταν με τις επιθυμίες των κρατούντων,
Δεν δίστασαν να τον στείλουν
Κάπου τόσο μακρυά που δεν θα τους ήταν εμπόδιο
Και να προχωρήοσυν έτσι κι'αλλιώς
Στην σφαγή