THIS ONE IS FOR AMALIA…

"Every patient has the right to being respected and maintaining his dignity."
(Greek law, article 47, L.2071/1992)

"Quacks should be the exception, you guys, not the norm…"
(Amalia Kalyvinou , 1977-2007)


Since the age of 8, Amalia Kalyvinou started having pains. Despite her numerous visits to doctors and several admissions to hospitals, no-one managed to diagnose her in time with the benign neurinoma of her lower extremity, which was the actual diagnosis at that point. 17 years later, Amalia was told that the neurinoma had transformed by then into a malignant tumour.

For the next 5 years, Amalia not only had to fight with the cancerous disease and amputation, but also with a corrupt Greek National Health System: it ignores (by choice) the ongoing patient-to-doctor bribery and insists on time-consuming bureaucratic methods and practices. Besides radiotherapy and chemotherapy, Amalia had to face the financial exploitation by doctors that stood opposite to rather than by her side. On top of her pain, she had to endure the greediness of private clinics and the exhaustingly long waiting queues of the health insurance system, in order to get legal approval for some ridiculously low financial compensation.

Amalia passed away on Friday, May the 25th, 2007. She was just 30 years old.

Before dying, she managed to document her experience and share it with us in her blog http://fakellaki.blogspot.com. The promising literature graduate named in there each and every one of the doctors she had to bribe, praising at the same time the ones that honoured the Hippocratic Oath. Her testimony moved thousands of people that stood by her side all the way to the end.

"Amalia's main aim was to tell her story, so that she could awaken as many people and as many consciences as possible. She mainly wanted to show that there are ways to resist not only the self-regulation and authority of dishonest and heartless doctors, but also the bureaucrats of the Health System."

(Dikaia Tsavari & Georgia Kalyvinou – Amalia's mother & sister)


According to the Greek law, it is considered a major disciplinary offence for the doctors of the Greek National Health System to:

"Accept bonus and especially any compensation or property grant, for any medical service provided.”

Amalia Kalyvinou fought for things that are taken for granted in a modern European country. Unfortunately, this is not the case for Greece. Continuing Amalia’s effort where she left off, we protest in public and we demand:


* THE STATE TO TAKE IMMEDIATE ACTION TO STOP BRIBERY AND THE INEQUALITY BROUGHT IN THE TREATMENT OF PATIENTS.

* THE NATIONAL HEALTH COMMITTEE TO BE MORE FLEXIBLE SO AS PATIENTS STOP FALLING VICTIMS TO TIME-CONSUMING BUREAUCRATIC PROCESSES.

* THE DEPARTMENT OF HEALTH TO ENSURE STRICTER CONTROL ON THE RELATION OF DRUG COMPANIES – MEDICAL SERVICE.
* FULL UTILISIZATION OF CURRENTLY ABANDONED HOSPITAL INFRASTRUCTURE. CONTINUOUS AND COMPLETE SCIENTIFIC TRAINING & DEVELOPMENT FOR DOCTORS AND NURSES.

* CREATION OF A NATION-WIDE ELECTRONIC MEDICAL RECORD SYSTEM, TO SPEED UP PROMPT DIAGNOSIS AND TREATMENT

LET’S END THE HYPOCRISY OF THE ONES THAT GOVERN, WHO PREFER TO ALLOW DOCTORS TO BE BRIBED BY THEIR PATIENTS, INSTEAD OF PROVIDING THEM WITH A DECENT SALARY.


* NO MORE BRIBERY
* NO MORE BUREAUCRACY
* NO MORE LIES



WE DEMAND FREE AND EFFICACIOUS HEALTHCARE SERVICES FOR ALL.


Next time you’ll have to bribe a doctor, just don’t. Choose instead to make a donation. Amalia’s last wish was to contribute to the -under construction- Oncological Centre for Children. (Elpida foundation, tel no 0030210-7757153, email: info@elpida.org, Bank accounts: National bank of Greece, account no 080/480898-36, Alphabank account no 152-002-002-000-515. Please remember to quote that your donation is “for Amalia”)

Per Amalia

"Il paziente ha il diritto del rispetto della propria
persona e della sua dignità umana"

(secondo l'articolo 47 della legge greca 2071/1992)

"Che siano i medici ciarlatani
l'eccezione, non la regola..."

(Amalia Kalyvinou, 1977-2007)

Dall'età di 8 Amalia Kalyvinou, una giovane insegnante
greca, ha iniziato ad avere dolori. Nonostante le sue
continue visite a vari medici ed ospedali, nessuno fu
in grado di diagnosticare in tempo il neurinoma
benigno nel suo arto inferiore. 17 anni dopo, Amalia
viene a sapere che il neurinoma era ormai degenerato
in tumore maligno.

Per i 5 anni successivi doveva lottare non soltanto
contro il cancro e l'amputazione del arto, ma anche
contro un sistema nazionale della salute (ESY) malato.
Un ESY che chiude un occhio ai continui casi di
corruzione del personale ospedaliero medico e
paramedico ed è inoltre affetto dalle interminamibili
ed assurde procedure burocratiche. Come se non
bastassero le radio e chemioterapie, Amalia doveva
affrontare lo sfruttamento economico da parte di
medici che sono stati di fronte anziché a fianco a
lei. Come se non bastasse il dolore, doveva subire
l'avidità delle cliniche private e le lunghe attese
nelle file dei vari uffici assicurativi statali, a
caccia di un bollo.

Amalia se ne è andata il Venerdì 25 Maggio 2007. Aveva
soltanto 30 anni.

Prima di lasciarci, ha avuto il tempo di ricostruire
la sua avventura e condividerla con noi attraverso il
suo blog (http://fakellaki.blogspot.com). Tramite
questo blog, la giovane insegnante ha denunciato con
nome e cognome i medici che fu costretta a corrompere,
eloggiando dall'altra parte tutti i medici rimasti
fedeli al giuramento di Ippocrate. La sua
testimonianza ha commosso migliaia di persone che sono
state al suo fianco fino alla fine.

"Lo scopo di Amalia fu quello di raccontare la sua
storia, scuotendo così il maggior numero di persone e
di coscienze. Voleva sopratutto dimostrare che ci
sarebbero dei modi di resistenza contro lo strapotere
dei medici insensibili e avidi e dei burocrati del
sistema nazionale di salute.

(Dikaia Tsavari e Georgia Kalyvinou, madre e sorella
di Amalia)

Secondo l'articolo 77 della legge 2071/1992, è
considerato reato disciplinare da parte dei medici del
ESY:

"Qualsiasi tipo di corruzione sotto forma di denaro o
di bene patrimoniale al cambio di servizio sanitario
di qualsiasi tipo."

Amalia Kalyvinou ha lottato per cose che vengono
considerate ovvie in uno Stato civile europeo. Pare
però che non siano così ovvie in Grecia. Volendo
proseguire sulla strada di Amalia, protestiamo
pubblicamente e chiediamo:

1) MISURE DA PARTE DELLO STATO CONTRO IL FENOMENO
DELLA CORRUZIONE IN CAMPO MEDICO, CORRUZIONE CHE
PROVOCA ANCHE UNA DISEGUAGLIAZA DI TRATTAMENTO DEI
PAZIENTI.

2) MENO BUROCRAZIA NEL CAMPO MEDICO. NON VOGLIAMO
ALTRE VITTIME PER LA PERDITA DI TEMPO DOVUTA ALLE
INTERMINABILI PROCEDURE BUROCRATICHE.

3)CONTROLLI PIU SEVERI DEI RAPPORTI OSCURI FRA
MEDICI-COMPAGNIE FARMACEUTICHE.

4)BENEFICIARE DELLE STRUTTURE OSPEDALIERE ORMAI
ABBANDONATE. CONTINUA E COMPLETA ISTRUZIONE PER TUTTO
IL PERSONALE DEL ESY.

5)SCHEDA DIGITALE DEL PAZIENTE VALIDA A LIVELLO
NAZIONALE PER OTTENERE UNA IMMEDIATA DIAGNOSI E CURA.

BASTA CON L'IPOCRISIA DEI GOVERNANTI, CHE PREFERISCONO
LA CORRUZIONE DEI MEDICI DA PARTE DEI PAZIENTI INVECE
CHE GARANTIRE UNA RIMUNERAZIONE DIGNITOSA DEL
PERSONALE!

MAI PIU FAKELLAKI*
MAI PIU BUROCRAZIA
MAI PIU PRESA IN GIRO

ABBIAMO DIRITTO AD UN SERVIZIO SANITARIO GRATUITO ED
EFFICACE. PER TUTTI.

*fakellaki: piccola busta di tipo postale usata da
parte del paziente come contenitore dei soldi
destinati al medico da corrompere sotto forma di
"mancia". Il termine "fakellaki" viene largamente
usato nel greco moderno e può essere considerato
sinonimo della parola "corruzione".

POUR AMALIA

«Le patient a droit au respect de sa personne et de sa dignité humaine»

(d’après l’article 47 de la loi Ν. 2071/ 1992)

«Que les charlatans deviennent l’exception et non pas la règle, enfin!...»

(Amalia Kalivinou, 1977-2007)

Dès l’âge de huit ans, Amalia a commencé à avoir mal. Malgrès ses visites continuelles à des docteurs et des hôpitaux, personne n’a su faire la diagnose du neurinôme bénin de sa cuisse. Dix-sept ans plus tard, Amalia a su que le neurinôme avait muté en néoplasme malin.

Durant les prochaines cinq années Amalia a non seulement dû combattre le cancer mais aussi la réalité pathogène d’un Système National de la Santé (SNS) qui opte de fermer les yeux aux « fakellaki» (enveloppe*) et persiste à s’empêtrir dans des procédés bureaucratiques insensés. Au delà des radiations et de la chimiomothérapie, Amalia devait égalament faire face à son exploitation financière de la part de docteurs qui se sont opposés à elle plutôt que de se mettre à son côté. Au delà de la douleur, elle devait supporter l’avidité des cliniques privées et l’épreuve épuisante des queues des Caisses d’Assurance Sociale pour un tampon.

Amalia a laissé son dernier souffle le vendredi 25 mai 2007. Elle avait à peine 30 ans.

Avant de nous quitter elle a tout de même eu le temps de documenter son expérience et de nous en faire part au travers de son journal éléctronique. Sur http://fakellaki.blogspot.com, la jeune philologue a dénoncé les docteurs dont elle a dû graisser la patte tout en faisant le louange de ceux qui ont opter d’honorer le sermon d’Hippocrate. Son témoignage a ému des milliers de gens qui lui ont porté soutien durant sa lutte inégale, jusqu’au bout.

«Le but d’Amalia était de raconter son histoire afin d’éveiller autant plus de personnes et de consciences que possible. Surtout elle voulait montrer qu’il y a des moyens de résister à l’arbitraire et au pouvoir de docteurs sans scrupules et insensibles ainsi qu’aux employés bureaucrates du système de la Santé.»

(Dikea Tsavari et Georgia Kalivinou – mère et soeur d’Amalia)

D’après les décrets de l’article 77 de la loi Ν. 2071/ 1992, il est considéré comme infraction disciplinaire que les docteurs du SNS accèptent des paiements ou des cadeaux de la part de patients ou de leurs familles:

«L’acceptation de subornations et en particulier de rémunérations ou de tout autre prestation en échange de tout service medical constitue une infraction disciplinaire»

Amalia Kqlivinou s’est battue pour des choses considérées comme évidentes dans un Etat européen contemporain. Malheureusement, elles ne sont pas si évidentes que ça en Grèce. En prenant la relève de l’effort entamé par Amalia, nous protestons publiquement et nous exigeons:

• QUE L’ETAT PRENNE DES MESURES IMMEDIATES AFIN D’ABOLIR LA PRATIQUE DU FAKELLAKI ET EFFACER L’ INEGALITE QUI S’EN SUIT, AU NIVEAU DU TRAITEMENT DES PATIENTS

• DE RENDRE LES MECANISMES DE L’ETAT PLUS FLEXIBLES AFIN DE NE PAS LAMENTER ENCORE PLUS DE VICTIMES DES PROCEDES BUREAUCRATIQUES INTERMINABLES

• D’IMPOSER DE PLUS STRICTES CONTROLES DE L’ ENTRECROISEMENT DES INTERETS DES COMPAGNIES PHARMACEUTIQUES ET DE CEUX DE L’ETABLISSEMENT MEDICAL

• DE METTRE EN VALEUR LES INFRASTRUCTURES MEDICALES RESTEES INEXPLOITEES ET D’ INSTITUER LA FORMATION CONTINUE DU PERSONEL DU SNS

• L’ADOPTION DU DOSSIER MEDICAL DIGITAL AFIN DE PRECIPITER LA DIAGNOSE, LE TRAITEMENT ET LA GUERISON

QUE L’HYPOCRISIE DU GOUVERNEMENT QUI PREFERE LA SUBORNATION DES DOCTEURS PAR LES PATIENTS A LEUR REMUNERATION CORRECTE PAR L ETAT, CESSE!

• NON AU FAKELLAKI !

• NON A LA BUREAUCRATIE!

• NON A LA MOQUERIE!

NOUS AVONS DROIT AU SOIN MEDICAL GRATUIT ET EFFICACE. POUR TOUS.

La prochaine fois que vous serrez contraints à offrir le fakellaki, ne le faites pas. Vous ferez mieux d’opter pour une donation. La dernière volonté d’Amalia était le soutien de la construction de la Station Oncologique pour Enfants.

(Association Elpida, tel: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, compte auprès de la Banque Nationale de Grèce: 080/480898-36, compte auprès de la Alpha Bank: 152-002-002-000-515. Rappelez-vous de mentionner que votre donation est « pour Amalia »).

MOUVEMENT INTERNETIQUE DES AMIS D’AMALIA

*fakellaki: En Grec, proprement dit, « petite enveloppe ». Le terme sous-entend la pratique largement répandue de l’offre d’une petite enveloppe (aux dimensions d’une carte de visite) contenant une somme d’argent, souvent loin de négligeable, à un docteur du secteur publique pour assurer ses bons services. Dans certains cas le fakellaki est carrément demandé par le docteur.

Das ist für Amalia

«Der Patient hat das Recht auf Achtung seiner Person und seiner menschlichen Würde”.
(Nach Paragraph 47, Gesetz 2071 / 1992)

«Damit die Scharlatane die Ausnahme werden, und nicht mehr die Regel sind…»
(Amalia Kalyvinou, 1977-2007)

Im Alter von acht Jahren haben bei Amalia die Schmerzen eingesetzt. Obwohl sie wiederholt viele Ärzte aufgesucht hat und in verschiedenen Krankenhäusern behandelt wurde, hat niemand das gutartige Neurinom an ihrem Bein diagnostizieren können. Siebzehn Jahre später hat Amalia erfahren, dass sie an Krebs leidet.

Die nächsten fünf Jahre hat Amalia nicht nur gegen den Krebs kämpfen müssen, sondern auch gegen ein pathogenes Gesundheitswesen, das vorzieht die Augen in Anbetracht des “Umschlägchens” (Geld, das viele Ärzte in öffentlichen Krankenhäusern direkt oder indirekt vom Patienten oder dessen Angehörigen verlangen) zu schließen und darauf besteht, mit bürokratischen Verfahren zu obstruiren. Außer der Strahlen –und Chemotherapie, musste Amalia auch die finanzielle Ausbeutung durch Ärzte erdulden, die nicht an ihrer Seite standen. Außer den Schmerzen, musste sie auch die Habgier der Privatkliniken und die Strapaze bei den Krankenkassen um einen Stempel erdulden.

Amalia ist am 25. Mai 2007 aus dem Leben geschieden. Sie war erst 30 Jahre alt.

Bevor sie uns verließ, ist sie noch dazugekommen, ihre Erfahrungen durch ihren blog mit uns zu teilen. Unter der Internet-Adresse http://fakellaki.blogspot.com, hat die junge Philologin namentlich die Ärzte angezeigt, die sie hat bestechen müssen, und gleichzeitig diejenigen gelobt, die sich dafür entschieden haben, den von ihnen geleisteten Hippokrates-Eid zu ehren. Ihre Aussage hat tausende von Menschen bewegt, die ihr bis zum Schluss Beistand geleistet haben in ihrem ungleichen Kampf.

«Amalias Ziel war es, ihre Geschichte zu erzählen, um dadurch soviele Menschen wie möglich zu sensibilisieren und deren Gewissen zu wecken. Vor allem wollte sie zeigen, dass es Arten des Widerstands gibt gegenüber der Willkür und der Macht der gewissenlosen und rücksichtslosen Ärzte, aber auch gegenüber den Bürokraten des Gesundheitswesens».
(Dikaia Tsavari und Georgia Kalyvinou)

Nach Paragraph 77, Gesetz 2071 / 1992, gilt, was die Ärzte des Nationalen Gesundheitswesens betrifft, folgendes als Disziplinarvergehen:

«Die Bestechlichkeit und vor allem die Annahme von Geldbeträgen sowie die Annahme jeglicher anderer Vermögensleistungen für ärztliche Leistung jeglicher Art».

Amalia Kalyvinou hat für Belange gekämpft, die in einem modernen europäischen Staat als selbstverständlich gelten. Leider sind diese Belange in Griechenland nicht so selbstverständlich. Amalias Bemühen fortsetzend, protestieren wir öffentlich und verlangen:

· Dass unmittelbar Maßnahmen vom Staat getroffen werden, damit die “Umschlägchen” und die Ungerechtigkeit die sie beim Umgang mit den Patienten verursachen ein Ende nehmen
· Dass der Staatsmechanismus flexibler wird, damit wir nicht wieder Opfer zu beklagen haben wegen zeitaufwendigen bürokratischen Verfahren.
· Dass schärfere Kontrollen bezüglich der Verstrickung der Pharmaindustrie und dem ärztlichem Establishment stattfinden.
· Dass die vorhandene, nicht genutzte Infrastruktur der Krankenhäuser genutzt wird und dass es eine dauerhafte und umfassende wissenschaftliche Weiterbildung für alle Ärzte und Pfleger des Nationalen Gesundheitswesens gibt.

Schluss mit der Heuchelei der Regierenden, die es hinnehmen, dass die Ärzte von den Patienten bestochen werden, statt dass sie angemessen vom Staat entlohnt werden.

· Schluss mit den “Umschlägchen”
· Schluss mit der Bürokratie
· Schluss mit der Verspottung

Wir haben ein Recht auf kostenlose und wirkunsvolle Gesundheitsfürsorge. Für alle.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515).


Ενημέρωση 1 (1 - 6): Το Βίντεο. Διαδώστε το

Ερώτηση

Περπατάς στου Ζωγράφου. Σε βλέπει ένας αδέσποτος σκυλάκος και αποφασίζει να σε υιοθετήσει. Σε ακολουθεί καθώς ανεβαίνεις προς το σπίτι. Φτάνεις έξω από την πόρτα. Ο μόνος τρόπος για να φύγει είναι να μην τον αφήσεις να μπει μέσα. Αυτό κάνεις. Καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά τον βλέπεις κολλημένο στο τζάμι και ακούς το γρύλισμα της απογοήτευσής του.

Περπατάς στην Αλεξάνδρας. Ένας αδέσποτος έρχεται κατά πάνω σου και σε υποχρεώνει να σταματήσεις. Σταματάς. Βάζει τα δύο μπροστινά πόδια του επάνω στο στήθος σου. Τον χαϊδεύεις και τα κατεβάζει. Ξέρεις ότι τον εαυτό σου δεν μπορείς να συντηρήσεις, όχι άλλη μία ψυχή. Σε ακολουθεί. Παίζεις κρυφτό μπας και σε χάσει. Αλλάζεις πεζοδρόμιο. Εκεί που προχωράς βρίσκεται δίπλα σου. Μένει κάπως πίσω. Επιταχύνεις. Περπατάς- σχεδόν τρέχεις - και κοιτάς με άγχος πίσω σου. Κάποτε καταλαβαίνεις ότι σε έχασε.

Την τρίτη φορά καίγεσαι;

Ενημέρωση 1 (30 - 5) Θα θερίσουν ό,τι έσπειραν;

Ενημέρωση 2 (31 - 5): Στην Εννιά με Δύο

Ενημέρωση 3 (31 - 5): Σιγά μην αντισταθούν

Καλό Ταξίδι

Καλό Ταξίδι Αμαλία

Αν υπάρχει το Αλλού, ελπίζω να συναντηθούμε και να τα πούμε από κοντά.

Σπάω δυο μέρες τώρα το κεφάλι μου ποιο τραγούδι να της αφιερώσω.

Νομίζω το βρήκα.

Philadelphia Neil Young

Τεράστια παράληψη, οι στίχοι.

Χαρούμενο

Όταν βλέπεις την αποτυχία να σε πλησιάζει από παντού, πως αντιδράς;

Όταν η αυτοεκτίμησή σου βουτάει κάτω από το ναδίρ τι γίνεται;

Όταν δεν βλέπεις καμιά λύση, ούτε εύκολη, ούτε δύσκολη;

Ενημέρωση 1 (24 - 5): Τι λένε, ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι;

Αυτό ακριβώς.

Σε όλους εσάς, λοιπόν που αφήσατε ή θα αφήσετε το σχόλιό σας σε αυτό το παρανοϊκό ρημαδιό αφιερώνω το παρακάτω

Μια άλλη φωνή

Και φυσικά δεν γίνεται να λείπουν οι στίχοι.

Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε.

Η Δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Μια πραγματικά εμπεριστατωμένη μελέτη για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στη σύγχρονη Ελλάδα.

Σπύρο ευχαριστούμε.

Το δύσκολο

Η Σουζάν Βέγκα έδωσε αυτή την συνέντευξη. Και, φυσικά, μία από τις ερωτήσεις αφορούσε στο My name is Luca, πιθανόν το γνωστότερο τραγούδι της. Σε πρώτη ανάγνωση δείχνει ένα κάπως μελαγχολικό τραγουδάκι χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Οι στίχοι του όμως...

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο ελληνικό αντίστοιχό του: Το Τελευταίο (Αμοργός) του Βασίλη Καζούλλη. Πρόκειται για ένα χαρούμενο σκοπό με ταξιδιάρικη διάθεση. Τα δύο κομμάτια παρουσιάζουν ομοιότητες οι οποίες δεν είναι άμεσα αντιληπτές, οι οποίες, όμως, είναι περισσότερες από τις διαφορές. Και πάλι, η επιφάνεια ξεγελά, όπως αποκαλύπτεται από τους στίχους. Εδώ, το θέμα αφορά στην έκτρωση. Ο Καζούλλης χρησιμοποιεί το ταξίδι μόνο ως την αφορμή για να αναφερθεί στο ουσιαστικό.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι το πως και τα δύο αυτά κομμάτια έγιναν τόσο μεγάλες επιτυχίες. Μου φαίνεται απελπιστικά μαζοχιστικό να 'χαίρεσαι' και να χαμογελάς ανέμελα ακούγοντας ιστορίες βίας και θανάτου. Αδυνατώ, επίσης, να καταλάβω το πως είναι δυνατό να περνάν μέσα σου οι στίχοι των συγκεκριμένων κομματιών χωρίς ο εγκέφαλος να τους επεξεργάζεται εξάγοντας τα ανάλογα συμπεράσματα.


Υ.γ.: Υπάρχουν πολλά τρομακτικά για τα οποία θα μπορούσα να γράψω σήμερα. Όπως αυτό που αφορά στις πλαστικές σφαίρες που ο αδαής ετοιμάζεται να δώσει στους άσχετους. Δεν θέλω. Παρακαλώ, όμως, προσέξτε τα.

Περαστικά...

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ. ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ...

Ενημέρωση 1 (19 - 5): Διαβάστε την Ψιλικατζού!

Ενημέρωση 2 (19 - 5): Αφιερωμένο στην Lucy

Συμπαράσταση

Στο blog του Παναγιώτη Βρυώνη ξεκίνησε προσπάθεια συμπαράστασης στον Αντώνη Τσιπρόπουλο, ο οποίος συνελήφθη με την κατηγορία της δυσφήμισης του Λιακόπουλου.

Όσοι θέλετε, ενημερωθείτε και υπογράψτε την πρωτοβουλία συμπαράστασης.

Και για τους πιο τολμηρούς, η δίκη διεξάγεται στις 21 Ιουνίου...

Η καλή μέρα από το μεσημέρι φαίνεται

Σήμερα κατά το μεσημέρι, ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου, εκτυλίχθηκε μια τελείως τρελή σκηνή: Ένας μαύρος (μαύρος ήταν, τι να τον πω; Πορτοκαλί;), ο οποίος περπάταγε στο απέναντι πεζοδρόμιο με την γυναίκα του, την κτύπησε τόσο δυνατά που αυτή έσκασε επάνω στο καπό ενός αυτοκινήτου. Η γυναίκα μετά έπεσε χάμω και άρχισε να βογκάει.

Εκείνη την στιγμή ερχόντουσαν από κάποια παράδοση δύο πιτσαδόροι που δουλεύουν στην απέναντι πιτσαρία. Αντί να προχωρήσουν ευθεία έστριψαν, ο ένας μετά τον άλλο και πάρκαραν μπροστά στον τύπο. Από την πιτσαρία πετάχτηκε έξω και ένας άλλος και ήρθε κατά πάνω του. Δυο-τρεις άλλοι που είδαν την γυναίκα χάμω άρχισαν να προχωράν κατά τον τύπο με ιδιαίτερα 'φιλικές' διαθέσεις.

Και το κερασάκι: ένα καλόπαιδο, γύρω στο 1.85 - 1.90, με διαστάσεις δίφυλλης ντουλάπας, χέρια σαν στυλιάρια, τατουάζ στους καρπούς, κόκκινη βερμούδα και κόκκινο μπλουζάκι ξεπρόβαλε από την γωνία του δρόμου. Στάθηκε και κοίταγε τον κόσμο που μαζεύτηκε και άρχισε να σπρώχνει τον τύπο. Μόλις κατάλαβε - προφανώς - τι συνέβηκε έστριψε στο στενό. Προσπάθησε να ανέβει στο πεζοδρόμιο αλλά μάλλον δεν τον χώραγε να περάσει! Κατέβηκε και προχώρησε προς το πλήθος. Με μια κίνηση το χώρισε στα δύο και άρπαξε τον τύπο από τον λαιμό. Αμέσως κρεμάστηκαν κάποιοι από τα χέρια του προσπαθώντας να τον σταματήσουν. Ο τύπος του άρχισε 'γυναίκα μου είναι, εσένα τι σε νοιάζει';

'Ωχ', σκέφτηκα, 'δεν το γλιτώνει το μπουνίδι'.

Εκείνη την στιγμή σηκώθηκε η γυναίκα και στάθηκε μπροστά στον τύπο. Άπλωσε τα χέρια της και με τις παλάμες της ανοιγμένες προς τα εμπρός έκανε στον κόσμο να σταματήσει. Η ντουλάπα έμεινε να την κοιτάει μερικά δευτερόλεπτα και μετά άφησε τον τύπο. Αμέσως κάποιοι τον άρπαξαν και τον έσπρωξαν προς την πιτσαρία. 'Εδώ θα περιμένεις μέχρι να έρθει η αστυνομία'. Μετά από αυτό το πλήθος σιγά σιγά διαλύθηκε.

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν ακούστηκε ούτε ένα βρισίδι σχετικά με το χρώμα του. Οι χριστοπαναγίες, τα πουστριλίκια και τα 'τι άντρας είσαι που δέρνεις γυναίκες; Βάλε τα αρχίδια στον κώλο σου ρε'! έδιναν και έπαιρναν. Ούτε ένα σχόλιο όμως για το ότι ήταν μαύρος! Το ευκολότερο δηλαδή.

Ένιωσα περήφανος. Και μάλιστα διπλά. Από την μια έσπευσαν να υπερασπιστούν την γυναίκα. Και από την άλλη έβρισαν πατόκορφα τον τύπο χωρίς να καταφύγουν σε 'ευκολίες'. Να πω ότι θα με χάλαγε αν έτρωγε και μερικές ψιλές; Καθόλου δεν θα με χάλαγε. Όχι φυσικά από το ντουλάπι. Οι ψιλές του σίγουρα με καρεκλοπόδαρα θα έμοιαζαν.



Όποιος μπορεί και έχει διάθεση, ας κατηφορίσει την Πειραιώς.
Στην Ακάδημου, στο 14, απέναντι από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού βρίσκεται το Θέατρο Μεταξουργείο.

Εκεί, η Άννα Βαγενά διηγείται την ιστορία της δημιουργίας του Θεσσαλικού Θεάτρου, που μετεξελίχθηκε στο αντίστοιχο ΔΗΠΕΘΕ.
Δεν χωράει κανενός είδους 'κριτική'. Μόνο πολύ συναίσθημα.
Και μία αίσθηση τέλους.

Ενημέρωση 1 (17 - 5): Μας γάνωσαν τα αυτιά όλη μέρα σήμερα με την 'Επιχείρηση Καθαρά Εξάρχεια'... ΔΕΝ ΓΑΜΙΕΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ...Στο τέλος θα αρχίσω να ρίχνω και εγώ μολότοφ και γκαζάκια.

Άτιτλο

Μουσική και πάλι Μουσική

Ο αγαπητός Γιώργος Μανουσάκης με προσκάλεσε να γράψω μερικά πράγματα για τα πέντε τραγούδια που σημάδεψαν - κατά κάποιο τρόπο - την μέχρι τώρα ζωή μου.
Όσοι περνάτε έστω και σποραδικά από εδώ, θα έχετε καταλάβει την ιδιαίτερη σχέση που έχω με την μουσική.
Αυτό δυσκολεύει αφάνταστα τα πράγματα.
Πως γίνονται οι απολογισμοί σε αυτή την περίπτωση;
Θα προσπαθήσω.

1. 1991 (σημαδιακή χρονιά, έτσι Γιώργο;). Για τον Σταυρό του Νότου δεν είχα ιδέα.
Βγήκε, όμως η δεύτερη - κατά κάποιο τρόπο - ανάγνωσή του, οι Γραμμές των Οριζόντων.
Ο Μικρούτσικος τραγουδάει το Οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia και εγώ παθαίνω παραλήρημα.
Ο λόγος;
Κάποια χρόνια πριν, ο πατέρας μου εξαφανίστηκε, μαζί με το καράβι και τους υπόλοιπους ναυτικούς.
Η μάνα μου τρελαίνεται όποτε ακούει το κομμάτι κι'εγώ το έχω μονίμως στην διαπασών.
Το πράγμα είχε αρχίσει να γέρνει άσκημα.
Σαν το Sea Diamond ένα πράγμα.

2. Και πάλι 1991. Οι Savatage βγάζουν πιθανότατα ένα από τους καλύτερους concept δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής: Streets: A Rock Opera.
Μέσα, ένα κομμάτι για το οποίο ξαναέγραψα.
Το διπλό Somewhere in Time/Believe.
Ειδικά το δεύτερο, όπως ακριβώς δηλώνει και ο τίτλος του, κουβαλάει μέσα του φως, άπλετο φως.
Και πίστη.
Όχι σε κάποια ανώτερη - δήθεν - ευφυΐα, αλλά στον συνάνθρωπο.
Το πράγμα ισορροπεί κάπως.
Σε αντίθεση με το Sea Diamond, δεν επέρχεται η βύθιση.

3. 97 ή 98 (έχουμε και μία κάποια ηλικία!) Σε ένα τεύχος του Δίφωνου περιλαμβάνεται το Στερεο Νοβα, ο πρώτος και ομώνυμος δίσκος τους.
Είχα ήδη ακούσει κάποια πράγματα, αλλά ως σκληρός ροκάς (λέμε και καμιά μλκ να περάσει η ώρα) δεν τους είχα περί πολλού.
Ωστόσο, από περιέργεια κυρίως, αγόρασα το περιοδικό.
Και έβαλα το CD να παίζει.
Την πρώτη φορά το άκουσα ολόκληρο.
Την δεύτερη, σταμάτησα στο δεύτερο κομμάτι!
Και για πολύ καιρό έμεινα εκεί.
Όποτε μια καινούρια αγάπη 'χυνόταν σαν μέλι', το Ένα κλεμμένο ποδήλατο βούιζε μόνιμα στο μυαλό μου.
Φυσικά, όταν ξεκίναγα να τραγουδάω, άρχιζε να έχει αμφιβολίες για την πνευματική μου διαύγεια, αλλά δεν βαριέσαι...

4. 2006. Το τέταρτο κομμάτι αφορά σε αυτό που έδωσε τον τίτλο του συγκεκριμένου μισό- πλέον-ερειπιώνα. The Pan Within
Καταρχήν, δεν υπήρχε περίπτωση να χρησιμοποιήσω ο,τιδήποτε άλλο πλην μουσικής για να τον ονομάσω.
Ξέρω, στερεότυπο, κοινό, κ.τ.λ., κ.τ.λ.
Ωστόσο, για εμένα ήταν αυτονόητο.
Με την εξαίρεση - ίσως - κάποιου μυθιστορήματος, κάτι άλλο δεν θα αφορούσε εμένα.
Ζορίστηκα αρκετά. Υπάρχει κυριολεκτικά στρατός άλλων κομματιών, συγκροτημάτων και καλλιτεχνών που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω.
Βλέποντας το ζήτημα κάπως πιο ψύχραιμα, διαπίστωσα ότι τα περισσότερα από αυτά που περνούσαν από το μυαλό μου ήταν σφόδρα καταθλιπτικά.
Επειδή ήξερα προτού ξεκινήσω περίπου πως θα πήγαινε το πράγμα, δεν ήθελα να είναι τόσο προβλέψιμο, ήδη, δηλαδή από τον τίτλο.
Επέλεξα, λοιπόν, κάτι που εκπέμπει αν όχι αισιοδοξία, θετική διάθεση.

5. Το πέμπτο κομμάτι είναι φρέσκο, κυριολεκτικά μόλις φώλιασε στον υπολογιστή μου.
Πολύ απλά, κόλλησα πάνω του από την πρώτη φορά που το άκουσα.
Από την πρώτη μέχρι την τελευταία του λέξη και νότα το νιώθω να κυκλοφορεί κάτω από το δέρμα και μέσα στο κεφάλι μου.
Οπωσδήποτε να κατεβάσετε τους στίχους από την πιο κάτω δημοσίευση.

Δεν μπορώ να ευχαριστήσω αρκετά το Χνούδι γι'αυτό.

Λάμπα θυέλλης

Θερμή παράκληση: Κάποια πράγματα που είναι γραμμένα εδώ είναι δύσκολα, ίσως και τραγικά. Παρακαλώ δεχτείτε τα ως έχουν. Επίσης, δεν υπάρχει κανένας λόγος για συλλυπητήρια και άλλα τέτοια. Έχουν προ πολλού παρέλθει.

Υστερόγραφο: Αγαπητέ Ηλία, συγχώρα με που δεν λαμβάνω μέρος στην Προυστιάδα (πω ρε π(ρ)ούστη μου και λεξιπλάστης!). Κατά πρώτο, δεν έχω σχέση με τον Προύστ. Κατά δεύτερο, μου είναι πολύ ευκολότερο να εκφραστώ διαμέσου της μουσικής 'μου'. Ελπίζω εσύ να θελήσεις να συμμετάσχεις σε αυτό εδώ. Θα ακολουθήσουν και άλλες ονομαστικές προσκλήσεις.

Ενημέρωση 1 (11 - 5): Ένας τετράποδος (με ουρά, ε, μην ξεχνιόμαστε) και ένα ρομπότ μου ζήτησαν το The Pan Within. Μαζί του ένα τραγουδάκι της σειράς που ο Mike Scott, ψυχη, καρδιά και μυαλό των Waterboys μετέτρεψε σε ύμνο: Song for the life. Και τα δύο από το ζωντανό Karma to Burn.

Ενημέρωση 2 (12 - 5): Αύριο, κυκλοφορούν με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία οι Μάγκες

Παράκληση ΙΙ

Αν σε κάποιον βρίσκεται πρόχειρη η Λάμπα Θυέλλης και θα ήθελε να την μοιραστεί...

Μια Χαρά

Η χθεσινή ημέρα κύλησε ευχάριστα.

Το πρωί άκουσα τρία τραγούδια στην σειρά, από αυτά που αγαπώ ιδιαίτερα.

Το απόγευμα πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου της πρώην Ψιλικατζούς.

Γνώρισα αρκετούς μπλόγκερς, βεβαιώθηκα ότι ούτε αυτοί έχουν ουρά, τα είπαμε, γελάσαμε και συμφωνήσαμε να βρεθούμε ξανά.

Το κάτωθι τραγουδάκι αφιερωμένο εξαιρετικά στην κωλόγρια!!!

We Are Young Pat Benatar

Ενημέρωση 1 (11 - 5): Ακούστε το φοβερό Gas των Matisse.

Both Sides of the Story

Σκηνή πρώτη: Σουπερμάρκετ. Μπαίνει μέσα τύπος με βερμούδα και σανδάλια.
Ακολουθεί ο ορισμός της φράσης "έκπαγλου καλλονής".
Ψηλή, λεπτή αλλά όχι κοκαλιάρα, μακριά, κατσαρά, μαύρα μαλλιά, μπλε μάτια, ντεκολτέ που τυφλώνει, στήθος που σπρώχνει το μπλουζάκι στην προσπάθειά του να ξεχυθεί ελεύθερο, διακριτική καρφιτσούλα στην μύτη.
Τα μοτέρ των ψυγείων σταματούν να λειτουργούν.
Οι γυναίκες προσπαθούν να δείξουν ότι κοιτάν οπουδήποτε αλλού.
Τα σαγόνια των αντρών ακουμπάν το πάτωμα.
Η γαζέλα απτόητη προχωράει.
Η κίνηση...αχ η κίνηση...
Καθώς στρίβουν στον διάδρομο καταφέρνω να συνέλθω, τα μοτέρ να λειτουργήσουν, οι υπόλοιποι άντρες να κλείσουν τις μασέλες και οι πωλήτριες να επιστρέψουν στην δουλειά τους.
Πέντε λεπτά μετά, ξεπροβάλλουν από τον διάδρομο κατευθυνόμενοι προς τα ταμεία. Προχωρούν στο ταμείο.
Ο γκόμενος αφήνει το καλάθι και πάει από την έξω πλευρά για να βάλει τα πράγματα σε σακούλια.
Η γαζέλα σκύβει προς την πωλήτρια.
Σηκώνεται.
Το βλέμμα της πωλήτριας θυμίζει πεντάωρο σεξ.

Σκηνή δεύτερη: Αρχή της Αλεξάνδρας, απέναντι από το Κέντρο Κοινωνικής Υποστήριξης ή κάπως έτσι.
Προτομή.
Μία γυναίκα γυρισμένη προς αυτήν κλαίει.
Με την ανάστροφη της παλάμης της σφουγγίζει τα κατακόκκινα μάτια της.
Κατεβάζω το κεφάλι μου
Τα νιώθω να με κοιτάν.
Μπορεί να είναι και η ιδέα μου.
Καθώς την προσπερνώ, ρίχνω κλεφτή ματιά.
Το δεξί χέρι πιέζει το μέτωπο, η πλάτη τραντάζεται από λυγμούς.
Απομακρύνομαι σχεδόν τρέχοντας.

Both Sides of the Story Phil Collins

Διάλογος

- Πως σου φάνηκε η Αγέλαστος Πέτρα;

- Ήταν απίστευτη! Είχε όλα όσα κάνουν ένα πραγματικό έργο τέχνης: βαθύ ανθρωπισμό, λυρισμό, έλεγε σκληρές αλήθειες με ένα τρόπο που δεν πλήγωνε, χρησιμοποιούσε το παρελθόν και το παρόν με υποδειγματικό τρόπο για να δείξει πάνω κάτω τι θα γίνει στο μέλλον και...

- Αλήθεια; Πολύ όμορφα. Κι'εσύ; Τι κάνεις εσύ;

-....

- Μίλα ρε, γιατί δεν μιλάς;

- Τι να πω;

- Να μου απαντήσεις. Τι κάνεις εσύ;

- Τι να κάνω μωρέ, αφού τα ξέρεις...

- Τι ξέρω δηλαδή;

- Εδώ δεν ξέρω αν θα έχω αύριο δουλειά, τι μπορώ να κάνω;

- Το ξέρεις ότι λες μαλακίες τώρα, έτσι;

- Γιατί λέω μαλακίες;

- Ρε, ο σκηνοθέτης έδωσε δέκα, ψέματα, δώδεκα χρόνια από την ζωή του για να φτιάξει την ταινία, εσύ τι βλακείες μου τσαμπτουνάς;

-....

- Πάλι δεν μιλάς; Σιγά, σάμπως έχεις να πεις κάτι;

- Αν δεν εξασφαλίσεις την επιβίωσή σου, πως θα μπορέσεις να κάνεις τέχνη;

- Αγοράκι μου τα έχεις τελείως χαμένα; Ποιά επιβίωση και παπαριές μου λες; Μόνο για να τον παίζεις είσαι, μου φαίνεται.

- Τι είναι αυτά που λες;

- Μωρέ εγώ ξέρω τι λέω, εσύ ξέρεις τι κάνεις;

-......

- Να'τα μας πάλι...Γιατί δεν μιλάς ρε; Το αμίλητο νερό ήπιες ρε παλιομαλάκα;

- Μην βρίζεις ρε.

- Γιατί; Ποιος θα με σταματήσει; Εσύ;

-....

- Είπα κι'εγώ...Θα μου απαντήσεις επιτέλους;

- Σε τι να σου απαντήσω;

- Στην ερώτηση που σου έκανα ρε, που αλλου; Τι κάνεις εσύ;

- Τίποτα δεν κάνω.

- Επιτέλους, κάπου φτάνουμε. Και γιατί παρακαλώ δεν κάνεις τίποτα;

- Γιατί έχω άλλα στο μυαλό μου. Να πληρώσω το νοίκι, να φάω κάτι για να μην ψοφήσουμε, αυτά. Άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι primum vivere, deinde filosophare.

- Κοίτα που θα μας βγει και φιλόσοφος τώρα. Θα κόψεις τις αηδίες και θα πεις δυο σοβαρές κουβέντες;

- Αφού σου είπα. Έχω άλλα πράγματα στο μυαλό μου.

- Αγοράκι, θα στο ξαναπώ. Λες μαλακιές και το ξέρεις.

- Γιατί μαλακίες, εγώ...

- ΓΙΑΤΙ ΛΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Και το ξέρεις.

- Εντάξει ντε, μην φωνάζεις.

- Τσαντίζομαι με τις μαλακίες που ακούω. Και άμα τσαντίζομαι φωνάζω.

-....

- Χρόνο ρε δεν έχεις;

- Έχω.

- Γιατί δεν τον χρησιμοποιείς σωστά τότε;

- Τι εννοείς σωστά;

- Γαμώ το κέρατό μου που μπλέξαμε. Ρε, την ίδια γλώσσα δεν μιλάμε; Τι εννοώ ρε μαλάκα, δεν καταλαβαίνεις;

- Εντάξει, μην τσαντίζεσαι.

- Ρε μαλάκα, ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΣΑΝΤΙΖΟΜΑΙ; ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΛΕΣ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΣΑΝΤΙΖΟΜΑΙ.

- Εντάξει, εντάξει, συγνώμη

- Άντε μην τα πάρω τελείως.

- Συγνώμη είπα.

- Λοιπόν, μαλάκα, θα μου απαντήσεις να τελειώνουμε; Τι θα κάνεις επιτέλους εσύ;

- Δεν ξέρω τι να κάνω. Αν ήξερα, λες να μην το έκανα;

- Να μάθεις. Κάποτε επιτέλους πρέπει να μάθεις. Τι στα κομμάτια, μια ζωή χαμένος στο διάστημα θα είσαι.

- Να μάθω...Και πως γίνεται αυτό;

- Τι μουρμουρίζεις εκεί;

- Τίποτα, τίποτα.

- Τι τίποτα ρε, αφού σε άκουσα. Κάτι μουρμούριζες.

- Σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω.

- Να σκεφτείς και να μου πεις σύντομα μαλάκα, άκουσες; αλλιώς δεν θα τα πάμε καλά οι δυο μας.

- Μάλιστα, κατάλαβα.

- Άντε το καλό που σου θέλω.

Αυτομαστίγωμα. Κάποτε χρειάζεται. Μπας και ξυπνήσουμε επιτέλους.

Ενημέρωση 1 (7 - 5): Παπα-μάγκας

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ ΙΙ

Τι λέγαμε προχθές για λογοκρισία;
Πάρτε τα τώρα και από ένα free (my ass) press.

Σκατά στα μούτρα τους.

My Dying Bride Live

Testing 1-2,1-2...



Πολύ ωραία, το κατάφερα και αυτό. Όπως γράφω και στον τίτλο, αυτοί είναι οι My Dying Bride. Για τους μη γνωρίζοντες, είναι ένα Αγγλικό συγκρότημα το οποίο ηγείται - πρακτικά - ενός είδους μουσικής που ονομάζεται doom. Αν ενδιαφέρεστε για περισσότερα, πατήστε το play.

Αγορά

Από σήμερα μέχρι και την Κυριακή διοργανώνεται φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Αγορά της Κυψέλης. Η είσοδος είναι - φυσικά - δωρεάν.

Να δω επιτέλους την Αγέλαστο Πέτρα!

Το πρόγραμμα

Skyscraper Archive

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ

Διεθνής Αμνηστία

Επείγον

Να διαβάσετε οπωσδήποτε ΑΥΤΟ

Ενημέρωση 1 (3 - 5): Η αφίσα της συναυλίας στην Αγορά της Κυψέλης