Το δύσκολο

Η Σουζάν Βέγκα έδωσε αυτή την συνέντευξη. Και, φυσικά, μία από τις ερωτήσεις αφορούσε στο My name is Luca, πιθανόν το γνωστότερο τραγούδι της. Σε πρώτη ανάγνωση δείχνει ένα κάπως μελαγχολικό τραγουδάκι χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Οι στίχοι του όμως...

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο ελληνικό αντίστοιχό του: Το Τελευταίο (Αμοργός) του Βασίλη Καζούλλη. Πρόκειται για ένα χαρούμενο σκοπό με ταξιδιάρικη διάθεση. Τα δύο κομμάτια παρουσιάζουν ομοιότητες οι οποίες δεν είναι άμεσα αντιληπτές, οι οποίες, όμως, είναι περισσότερες από τις διαφορές. Και πάλι, η επιφάνεια ξεγελά, όπως αποκαλύπτεται από τους στίχους. Εδώ, το θέμα αφορά στην έκτρωση. Ο Καζούλλης χρησιμοποιεί το ταξίδι μόνο ως την αφορμή για να αναφερθεί στο ουσιαστικό.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι το πως και τα δύο αυτά κομμάτια έγιναν τόσο μεγάλες επιτυχίες. Μου φαίνεται απελπιστικά μαζοχιστικό να 'χαίρεσαι' και να χαμογελάς ανέμελα ακούγοντας ιστορίες βίας και θανάτου. Αδυνατώ, επίσης, να καταλάβω το πως είναι δυνατό να περνάν μέσα σου οι στίχοι των συγκεκριμένων κομματιών χωρίς ο εγκέφαλος να τους επεξεργάζεται εξάγοντας τα ανάλογα συμπεράσματα.


Υ.γ.: Υπάρχουν πολλά τρομακτικά για τα οποία θα μπορούσα να γράψω σήμερα. Όπως αυτό που αφορά στις πλαστικές σφαίρες που ο αδαής ετοιμάζεται να δώσει στους άσχετους. Δεν θέλω. Παρακαλώ, όμως, προσέξτε τα.