Πάνας...αυτοσκιαγραφούμενος (λέμε τώρα)
Μετά από παράκληση της Λορελέι ορίστε πέντε πράγματα που ισχύουν σε γενικές γραμμές για εμένα:
1. Γεννήθηκα στην Κύπρο, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν την ένιωσα ως πραγματική μου πατρίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος της παραμονής μου εκεί ήμουν μονίμως εκτός φάσης, στον κόσμο μου. Αυτό μεταφράζεται σε τρομερό κόστος, σε πολλούς τομείς. Οι στιγμές που ένιωσα πραγματικά όμορφα εκεί μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Είναι ειρωνικό, αλλά υποτίθεται ότι περνώντας τα χρόνια, εξιδανικεύουμε το παρελθόν, αφήνοντας πίσω όλα τα άσκημα. Για εμένα ήταν τόσο λίγες οι όμορφες στιγμές στην Κύπρο που διατηρούνται ατόφιες μέσα μου μόνο και μόνο επειδή ξεχωρίζουν σαν φάρος μες την ασκήμια.
2. Είμαι φύσει απαισιόδοξος. Αυτό δεν σημαίνει μονίμως μες την μαυρίλα. Απλά δυσκολεύομαι πολύ να συμβιβαστώ με όλη αυτή την 'χαρά' που βλέπω να κουβαλάν οι πάντες και τα πάντα γύρω μου. Σχεδόν με φοβίζει.
3. Διψάω, πεινάω, ιδρώνω, κρυώνω και ζεσταίνομαι για τέχνη. Είτε αυτή ονομάζεται βιβλίο, μουσική κινηματογράφος, θέατρο, προσφάτως ζωγραφική, είτε...κλακέτες (εντάξει, το τελευταίο δεν παίζει!). Η τέχνη είναι το μόνο που με γεμίζει και μου δίνει απόλυτη, άδολη και ανυστερόβουλη χαρά. Δηλαδή πραγματική.
4. Είμαι φύσει μοναχικός. Το συγκεκριμένο είδος λαχταράει για επαφή αλλά δυσκολεύεται να την επιτύχει. Όταν, ωστόσο, τα καταφέρει νομίζω ότι, εφόσον μιλάμε για φιλία, έχουμε να κάνουμε με τους πιστότερους φίλους που θα ήθελε κάποιος, και εφόσον μιλάμε για έρωτα, δινόμαστε μέχρι εκεί που μας επιτρέπει η- λυκίσια -φύση μας. Φυσικά, για πολλούς όλο αυτό δεν είναι παρά το προκάλυμμα ενός αχανούς εγωισμού. Ίσως.
5. Αυτό σίγουρα θα κουφάνει: Γουστάρω την Αθήνα! Αυτό φαίνεται ήδη από το προφίλ μου, αλλά το εννοώ σε όλες του τις διαστάσεις. Μου αρέσουν τα καλά, τα κακά, τα στραβά και τα ανάποδά της. Έκανα πραγματικό αγώνα για να επανέλθω και σκοπεύω να τον συνεχίσω για να παραμείνω.
Λυπάμαι που θα χαλάσω την πυραμίδα, αλλά είναι τόσοι αυτοί τους οποίους θα ήθελα να γνωρίσω προσωπικά, που δεν μπορώ να σκεφτώ και να προτείνω τώρα κάποιους. Ένα παρτάκι ίσως;
1. Γεννήθηκα στην Κύπρο, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν την ένιωσα ως πραγματική μου πατρίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος της παραμονής μου εκεί ήμουν μονίμως εκτός φάσης, στον κόσμο μου. Αυτό μεταφράζεται σε τρομερό κόστος, σε πολλούς τομείς. Οι στιγμές που ένιωσα πραγματικά όμορφα εκεί μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Είναι ειρωνικό, αλλά υποτίθεται ότι περνώντας τα χρόνια, εξιδανικεύουμε το παρελθόν, αφήνοντας πίσω όλα τα άσκημα. Για εμένα ήταν τόσο λίγες οι όμορφες στιγμές στην Κύπρο που διατηρούνται ατόφιες μέσα μου μόνο και μόνο επειδή ξεχωρίζουν σαν φάρος μες την ασκήμια.
2. Είμαι φύσει απαισιόδοξος. Αυτό δεν σημαίνει μονίμως μες την μαυρίλα. Απλά δυσκολεύομαι πολύ να συμβιβαστώ με όλη αυτή την 'χαρά' που βλέπω να κουβαλάν οι πάντες και τα πάντα γύρω μου. Σχεδόν με φοβίζει.
3. Διψάω, πεινάω, ιδρώνω, κρυώνω και ζεσταίνομαι για τέχνη. Είτε αυτή ονομάζεται βιβλίο, μουσική κινηματογράφος, θέατρο, προσφάτως ζωγραφική, είτε...κλακέτες (εντάξει, το τελευταίο δεν παίζει!). Η τέχνη είναι το μόνο που με γεμίζει και μου δίνει απόλυτη, άδολη και ανυστερόβουλη χαρά. Δηλαδή πραγματική.
4. Είμαι φύσει μοναχικός. Το συγκεκριμένο είδος λαχταράει για επαφή αλλά δυσκολεύεται να την επιτύχει. Όταν, ωστόσο, τα καταφέρει νομίζω ότι, εφόσον μιλάμε για φιλία, έχουμε να κάνουμε με τους πιστότερους φίλους που θα ήθελε κάποιος, και εφόσον μιλάμε για έρωτα, δινόμαστε μέχρι εκεί που μας επιτρέπει η- λυκίσια -φύση μας. Φυσικά, για πολλούς όλο αυτό δεν είναι παρά το προκάλυμμα ενός αχανούς εγωισμού. Ίσως.
5. Αυτό σίγουρα θα κουφάνει: Γουστάρω την Αθήνα! Αυτό φαίνεται ήδη από το προφίλ μου, αλλά το εννοώ σε όλες του τις διαστάσεις. Μου αρέσουν τα καλά, τα κακά, τα στραβά και τα ανάποδά της. Έκανα πραγματικό αγώνα για να επανέλθω και σκοπεύω να τον συνεχίσω για να παραμείνω.
Λυπάμαι που θα χαλάσω την πυραμίδα, αλλά είναι τόσοι αυτοί τους οποίους θα ήθελα να γνωρίσω προσωπικά, που δεν μπορώ να σκεφτώ και να προτείνω τώρα κάποιους. Ένα παρτάκι ίσως;
posted by Pan at 9:23 PM
9 Comments:
Χαίρομαι, που σε γνωρίζω περισσότερο
από τις αποκαλύψεις σου!
Καλό βράδυ!
:-)))
Εγώ σε ευχαριστώ για την πρόσκληση! Καλό βράδυ και σ'εσένα.
Χιχιχι! :ο))
Πολύ ωραίο προφίλ!
Αν και θα περίπεμενα και κάποιες πιο πικάντικες πληροφορίες από τη ζωή ενός Πάνα... :ο)
@ Μαρία: Λυπάμαι που σας απογοητεύω, αλλά αυτές τις κρατάμε εν οίκω!
Γειά σου Πάνα!
Διάβασα ένα συμπαθητικό άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής, μπορείς να το δείς εδώ
Επίσης, στο Ε δεν είχε κάτι για την Judi Dench, πού διάβασες συνέντευξή της; Επίσης μπορείς να απαντήσεις αν θες στο mariaspack2003[παπάκι]yahoo[τελεία]com
Χαιρετισμούς..
Τώρα ξέρω γιατί "βρεθήκαμε". 4/5 (δεν γεννήθηκα στην Κύπρο) νομίζω είναι ένα ικανοποιητικό ποσοστό. Μόνη μου second thought, το τρίτο, που ενώ φυσικά είναι υπεράνω κριτικής, έχω την αίσθηση ότι μπορεί να το υπερβεί ένα ιδεώδες μοίρασμα με ένα σύντροφο. Ιδεαλιστικό;
@ Ι. Δ. Συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση.
Τα μεγάλα πνεύματα μοιραία κάποτε θα συναντηθούν!!!
Όσο αφορά στην ερώτησή σου, ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Σε σπάνιες περιπτώσεις μεν, αλλά μπορεί.
Το τραγικό φυσικά, όπως εγώ τουλάχιστον το βίωσα, είναι ότι αυτό το μοίρασμα είναι εξαρχής καταδικασμένο να διαρκέσει ελάχιστα.
Δε θέλω. Δε μ' αρέσει. Έτσι παιδικά... δε θέλω να συμφωνήσω μ' αυτό που λες. Και γι' αυτό θα λειτουργώ - όσο αντέχω - σα να έχεις λάθος.
Νομίζω... συμφωνείς.
(Χαμογελάς;)
Ι.Δ.: Μου φαίνεται πρέπει να ξεριζώσω την κάμερα. Που το ξέρεις ότι χαμογελώ; Καλά μου το έλεγαν πρόσεχε με την κάμερα, θα σε παίρνουν όλοι μάτι! Καταλαβαίνεις φυσικά ότι αστειεύομαι.
Και για να σοβαρευτούμε, συμφωνώ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Και εγώ συνεχίζω να πέφτω στον ίδιο λάκκο. Απλά έχω την γνώση, ίσως καλύτερα την διαύγεια, να ξέρω ή να αναγνωρίζω την τελική κατάληξη.
Post a Comment
<< Home