The Rocker Blogger

Αυτό εδώ το τραγουδάκι το αφιερώνω στον Ροκά. Και σε όσους επιμένουν να θεωρούν εαυτούς νέους.

Φτού να πάρει

Μα καλά, τόσες και τόσες επιτυχίες έχουν, ΕΔΩ βρήκαν να αποτύχουν;

Βγαίνω ΙΙ

Χθες το βράδυ, σε μία περιπλάνηση δύο - δυόμιση ωρών με τα πόδια έβρισα δύο φορές αυτοκινούμενους.
Η πρώτη, στην Αλεξάνδρας, στο ύψος της Πανόρμου. Είμαι από την πλευρά της τράπεζας Κύπρου. Ανάβει το πράσινο στην διάβαση πεζών. Προχωράω για να περάσω απέναντι.
Ο τύπος στο οικογενειακό διαμαρτύρεται 'δεν μπορούσες να περιμένεις να περάσω'; 'Πράσινο είναι. Εγώ περνάω'. Κατεβάζει το παράθυρο και μου δείχνει τα πίσω από αυτόν αυτοκίνητα. 'Δεν βλέπεις τι γίνεται εδώ'; Ας περίμενες να περάσουμε και μετά'. Σηκώνω τους ώμους μου ' Τι με ενδιαφέρει εμένα; Σειρά μου ήταν να περάσω, πέρασα'. Προχωράει. 'Άντε κουρέψου κακομοίρη'! 'Αντε γαμήσου ρε'! 'Στον κώλο σου ρε'!

Η δεύτερη, στην Πατησίων, πολύ κοντά στην ΑΣΟΕΕ. Καθώς προχωράω ακούω ένα τρομακτικό ήχο. 'Αμάν', σκέφτομαι, 'κατέβηκαν πάλι τα άρματα στους δρόμους; Πάει το κάγκελο της ΑΣΟΕΕ;' Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την σκέψη μου και ο τύπος με την μηχανή περνάει και ο ήχος της εξάτμισης απαιτεί να ξεριζώσει τα τύμπανα των αυτιών μας. Τελείως ασυναίσθητα άλλο ένα 'άντε γαμήσου ρε'! βγήκε από το στόμα μου.

Στην κρίση σας.

Update: Αντώναρε, παρότι δεν θα το διαβάσεις αυτό, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτήν εδώ την Κωλόγρια. Μακριά, μην αγγίζετε, καίει! Τζιζζζ! Αααα!

Βγαίνω Ι

Θα αιτηθώ επισήμως δίπλα στο λήμμα "από μακριά και αγαπημένοι" να μπουν οι φωτογραφίες της αδελφής μου και εμένα.

Υ.γ. Μετά από πολλούς μήνες επιτέλους θα βγω μόνος. Αν τύχει να σκοντάψει σε αυτές τις λέξεις κάποιος ο οποίος ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο ελπίζω να περάσει γαμάτα.

Εξομολόγηση σ'έναν Κολομβιανό σκύλο

Αυτό το βιβλίο



να το διαβάσετε

Πάνας...αυτοσκιαγραφούμενος (λέμε τώρα)

Μετά από παράκληση της Λορελέι ορίστε πέντε πράγματα που ισχύουν σε γενικές γραμμές για εμένα:

1. Γεννήθηκα στην Κύπρο, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν την ένιωσα ως πραγματική μου πατρίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος της παραμονής μου εκεί ήμουν μονίμως εκτός φάσης, στον κόσμο μου. Αυτό μεταφράζεται σε τρομερό κόστος, σε πολλούς τομείς. Οι στιγμές που ένιωσα πραγματικά όμορφα εκεί μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Είναι ειρωνικό, αλλά υποτίθεται ότι περνώντας τα χρόνια, εξιδανικεύουμε το παρελθόν, αφήνοντας πίσω όλα τα άσκημα. Για εμένα ήταν τόσο λίγες οι όμορφες στιγμές στην Κύπρο που διατηρούνται ατόφιες μέσα μου μόνο και μόνο επειδή ξεχωρίζουν σαν φάρος μες την ασκήμια.

2. Είμαι φύσει απαισιόδοξος. Αυτό δεν σημαίνει μονίμως μες την μαυρίλα. Απλά δυσκολεύομαι πολύ να συμβιβαστώ με όλη αυτή την 'χαρά' που βλέπω να κουβαλάν οι πάντες και τα πάντα γύρω μου. Σχεδόν με φοβίζει.

3. Διψάω, πεινάω, ιδρώνω, κρυώνω και ζεσταίνομαι για τέχνη. Είτε αυτή ονομάζεται βιβλίο, μουσική κινηματογράφος, θέατρο, προσφάτως ζωγραφική, είτε...κλακέτες (εντάξει, το τελευταίο δεν παίζει!). Η τέχνη είναι το μόνο που με γεμίζει και μου δίνει απόλυτη, άδολη και ανυστερόβουλη χαρά. Δηλαδή πραγματική.

4. Είμαι φύσει μοναχικός. Το συγκεκριμένο είδος λαχταράει για επαφή αλλά δυσκολεύεται να την επιτύχει. Όταν, ωστόσο, τα καταφέρει νομίζω ότι, εφόσον μιλάμε για φιλία, έχουμε να κάνουμε με τους πιστότερους φίλους που θα ήθελε κάποιος, και εφόσον μιλάμε για έρωτα, δινόμαστε μέχρι εκεί που μας επιτρέπει η- λυκίσια -φύση μας. Φυσικά, για πολλούς όλο αυτό δεν είναι παρά το προκάλυμμα ενός αχανούς εγωισμού. Ίσως.

5. Αυτό σίγουρα θα κουφάνει: Γουστάρω την Αθήνα! Αυτό φαίνεται ήδη από το προφίλ μου, αλλά το εννοώ σε όλες του τις διαστάσεις. Μου αρέσουν τα καλά, τα κακά, τα στραβά και τα ανάποδά της. Έκανα πραγματικό αγώνα για να επανέλθω και σκοπεύω να τον συνεχίσω για να παραμείνω.

Λυπάμαι που θα χαλάσω την πυραμίδα, αλλά είναι τόσοι αυτοί τους οποίους θα ήθελα να γνωρίσω προσωπικά, που δεν μπορώ να σκεφτώ και να προτείνω τώρα κάποιους. Ένα παρτάκι ίσως;

Θάνατος

Νιώθω κάπου κοντά μου τον θάνατο.

Δεν είμαι βέβαιος

Μετά από αυτό, πιστεύετε ακόμη ότι είμαστε άνθρωποι;
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος.

Σύγκρουση

Μέσα μου συγκρούονται δύο δυνάμεις: Από την μία ο πρωτοφανέρωτος σε εμένα μικροαστισμός, δηλαδή όμορφο σπιτάκι, ωραίο φαγάκι, ζεστασιά - κυριολεκτικά και μεταφορικά - και όλα τα υπόλοιπα.
Και από την άλλη ο πατέρας λύκος που ουρλιάζει. Τον νιώθω να ξεσκίζει το μέσα μου, να επιτίθεται με μανία και να θέλει να γκρεμίσει όλο αυτό που πάει να φτιαχτεί.


Πατέρα συγνώμη. Ξεστράτισα από τον δρόμο σου. Το έλαβα το μήνυμά σου. Να δικαιολογηθώ δεν πρόκειται. Συνέχισε εσύ. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.


Αυτή εδώ η εκτέλεση τούτου του τραγουδιού είναι εξίσου "συγκρουσιακη"!
Jersey Girl
Και συγκλονιστική

Little Man

Το καλύτερο τραγούδι της περσινής χρονιάς. Πιθανόν και της φετινής.
Και δεν σηκώνω αντιρρήσεις.

Little Man

Εις απόδειξη αυτού, οι στίχοι