Open Air Festival

Είναι μεγάλη αδικία να ξεκινάει ένας καλλιτέχνης ή συγκρότημα την εμφάνισή του ημέρα. Ακριβώς αυτή ήταν η αίσθησή μου όταν ανέβηκε ο Ντίνος Σαδίκης επάνω.
Φαινόταν στα μάτια του και στις κινήσεις, τόσο τις δικές του, όσο και του λίγου κόσμου που ήταν μαζεμένος εκείνη την στιγμή.
Όπως και να έχει, ανέβηκαν επάνω και άρχισαν να βαράν.
Ήταν, πρέπει να πω, η πρώτη φορά που έβλεπα σε "ολοκληρωμένη" συναυλία τον Σαδίκη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δικαιολογεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό που του δίνω παρακάτω!



Ήταν, επίσης, η πρώτη φορά που έβλεπα τον Παυλίδη με τους B-Movies. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν μου αρέσει περισσότερο τώρα ή πριν, ως Ξύλινα Σπαθιά. Είναι στην μέση και η συγκίνηση της φοιτητικής ζωής, που αλλάζει κάπως τα πράγματα. Το μόνο βέβαιο είναι, πάντως, ότι η ενέργειά του, είναι σε τρελά ύψη, ακόμη και αν αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη.



Και για να μην ξεχνιόμαστε.




Μόλις ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του πρώτου κομματιού των Διάφανων Κρίνων, ήξερα ότι θα μετάνιωνα ατελείωτες φορές για το ότι αφέθηκα να απομακρυνθώ από την μουσική τους τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια. Κυριολεκτικά όσες και οι νότες με τις λέξεις των ποιημάτων τους μαζί. Και ακόμη περισσότερες.







Άλλο να ακούς τους Last Drive και άλλο να τους βλέπεις στην σκηνή. Σκέψου ότι μέχρι και κάποιοι που το μυαλό τους κόβει πολλά μίλια σε καθημερινή βάση, ενώ στην αρχή δήλωσαν την απέχθεια τους, στο τρίο ή τέταρτο κομμάτι άρχισαν τα "Αυτό δεν είναι άσχημο!", "Και αυτό, καλό είναι!"




Και ένα - ακαδημαϊκό ερώτημα: γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε η δικιά τους εκτέλεση του Μισυρλού στο Pulp Fiction;




Δεν ξέρω αν η "κατάταξη" των συγκροτημάτων ευνοούσε ή αδικούσε κάποιους, δικαιωματικός, πάντως, βασιλιάς της βραδιάς ήταν σίγουρα ο Αγγελάκας με τους Επισκέπτες! Λιώσαμε! Πεθάναμε! Ουρλιάξαμε! Ξεβιδωθήκαμε! Κολυμπήσαμε στην σκόνη! Και καπάκι ζητάγαμε κι'άλλο!!! Φτάνει;



Εδώ χωράει και ο χαρακτηρισμός του Σαδίκη που λέγαμε πρίν: Ο ψυχοπαθής δολοφόνος- ΚΑΙ -με το μπαγλαμαδάκι! Πρώτη φορά είδα το συγκεκριμένο όργανο να χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο! Μπορούσε άνετα να δολοφονήσει κάποιον, μετά από παρατεταμένη έκθεση! Πήγαινε πακέτο με την γενικότερη εμφάνιση του παίχτη!



Οφείλω, τέλος, να ομολογήσω ότι ελάχιστα, πλέον, νοσταλγώ τις Τρύπες. Η συνέχεια είναι όχι απλά αντάξια αλλά κατά πολύ καλύτερη.


Προσπέρασα την απουσία των Lost Bodies. Και αυτό επειδή δεν ήθελα να ξεκινήσω με την ερώτηση εάν οι διοργανωτές έχουν σώας τα φρένας. Το να ζητάς από ένα συγκρότητα οκτώ συνολικά ατόμων να μπορέσει να παίξει για είκοσι μόλις λεπτά....είναι κάπως.

Υπερβολικά The Lost Bodies