Εφημερίδα, Ιον αμυγδάλου και προφυλακτικά παρακαλώ

Μου την βάρεσε μέσα σήμερα και βγήκα μία βόλτα. Ασυναίσθητα τα βήματά μου με έφεραν μπροστά από την Πολιτεία. Αλλού ήθελα να πάω αλλά...διαφορετικές οι βουλές του αφέντη εαυτού.

Κατέβηκα λοιπόν τα σκαλιά του υπόγειου και στο τραπέζι ακριβώς απέναντι από την είσοδο, στην μπροστινή δεξιά γωνιά, είδα το βιβλίο της Ψιλικατζούς. Και φυσικά ξεκίνησα να το διαβάζω.

Παρά τα δύσκολα θέματα με τα οποία καταπιάνεται και παρότι κάποια από τα κείμενά της τα είδα στο μπλογκ, επέμεινα να το ξεκινήσω από την αρχή και σε μισή ώρα είχα φτάσει σχεδόν στο μέσο του.

Περιττό να αναφέρω ότι όσο και να το παλεύει κάποιος με το μπλογκ, το βιβλίο είναι κάτι άλλο. Κάτι που η οθόνη του υπολογιστή δεν είχε, δεν έχει και δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει. Ίσως φυσικά να είχε να κάνει και με το ότι είχα αρκετό καιρό να πιάσω καινούριο βιβλίο στα χέρια μου.

Τι μυθιστόρημα και κουροφέξαλα. Εδώ έχουμε μαζεμένη τόση πραγματικότητα και με τέτοιο τρόπο δοσμένη που οι περισσότεροι από τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς θα πρέπει να κάψουν τα βιβλία τους στο Σύνταγμα.

Αν σκοπός ενός μυθιστορήματος είναι να δώσει μία όψη της πραγματικότητας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ευκολότερα κατανοητή και αποδεκτή από τον αναγνώστη, η Ψιλικατζού κάνει κάτι απείρως δυσκολότερο: κάνει μία πραγματικότητα που κυμαίνεται από ανεκτή έως σχιζοφρενικά δύσκολη να κυλάει μέσα στον αναγνώστη εύκολα και απλά.
Και τον καταλαμβάνει ήρεμα, γλυκά. Σαν δηλητήριο.

Συμπυκνωμένο ταλέντο, τίποτα άλλο.


Και έπεται η ερώτηση της ημέρας: Με τόσο ταλέντο τριγύρω, εγώ τι παριστάνω εδώ;


Χίλια πεντακόσια αντίτυπα το Φτηνή Ποπ για την Ελίτ; Μόνο;

Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου


Και μετά σου λεν γιατί επιμένεις με τους δεινόσαυρους.

Rare Birds Sympathy

Ενημέρωση 1 (18 - 3): Γούφ!