Φεύγω!

Ρίχνω στην νύχτα μια σπρωξιά παίρνω φωτιά
και ξημερώνει
στην τελευταία ρουφηξιά κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει

Μπαίνω στο τρένο την αυγή για να με βρει σε άλλο
μέρος
η μέρα τούτη που θα μπει να με γλιτώσει από εκεί
που'μουνα ξένος

Φεύγω φεύγω κάθε μέρα φεύγω μέτρο μέτρο όλο πιο
μακριά
φεύγω, φεύγω τόσα χρόνια φεύγω στην καρδιά μου
όλο πιο κοντά

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως και κάνω ανάκριση
μονάχος
ο χωρισμένος μου εαυτός είναι που χώρισε τον
κόσμο από λάθος

Άραγε τι να φταίει τι που ονειρευόμαστε στο ξύπνιο
και να'ναι η λησμονιά αυτή που ανοίγει πόρτες το
πρωί σε κάθε κτύπο


Επιτέλους το όνειρο υλοποιείται!
Την Τετάρτη, 14 - 6 - 06
Επιστρέφω σπίτι μου.
Στο σπίτι της καρδιάς μου.
Ξέρω ότι θα υπάρξουν προβλήματα, δυσκολίες
ζόρια και χίλια άλλα.
Θα περάσουν.

Δυσκολεύομαι κάπως να το πιστέψω.

Twenty - Four Hours

So this is permanence, love's shattered pride.
What once was innocence, turned on its side.
A cloud hangs over me, marks every move,
Deep in the memory, of what once was love.

O how i realized how i wanted time,
Put into perspective, tried so hard to find,
Just for one moment, thought i'd found my way.
Destiny unfolded, i watched it slip away.

Excessive flashpoints, beyond all reach,
Solitary demands for all i'd like to keep.
Let's take a ride out, see what we can find,
A valuless collection of hopes and past desires.

I never realized the lengths i'd have to go,
All the darkest corners of a sense i didn't know .
Jusr for one moment, i heard somebody call,
Looked beyond the day in hand, there's nothing there at all.

Now that i've realised how it's all gone wrong,
Gotta find some therapy, this treatment takes too long.
Deep in the heart of where sympathy held sway,
Gotta find my destiny, before it gets too late.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι έπαθα με τους Division σήμερα.
Ποτέ δεν ήμουν τρελαμένος μαζί τους. Το γιατί δεν το ξέρω.
Σήμερα όμως με το που ξύπνησα αλλάζω τα CD τους το ένα μετά
το άλλο, συνέχεια και συνέχεια. Ολόκληρη την ημέρα ήμουν στο τσάκ
να αρχίσω να χοροπηδάω. Συγκρατήθηκα μόνο και μόνο γιατί θα
ήταν η τέλεια δικαιολογία για την μάνα μου να με στείλει συστημένο
για τα περαιτέρω. Η διάθεσή μου ήταν τέτοια που τράβαγε Division ή
οι Division την έφεραν στα μέτρα τους. Αυγό ή κότα; Κεφάλι ή γράμματα;

Όνειρο

Τράβηξα δειλά δειλά
της κερκόπορτας τον σύρτη
και πήραν φωτιά τα μάτια μου
μάγκα μου απ'όσα είδα

Πολιτεία απέραντη
από γυαλί και κέχριμπάρι
τα χρώματα της ίριδας
της έπλεκαν στεφάνι

Στα στενά της σέρνονταν
άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες
και στο λιμάνι αθίγγανοι
μυρίζανε παλάμες

Ο Ανέστος τρυφερά
γέμιζε καρφιά τα χέρια
κι ο Μεβλανά Τζελάλεδίν
γυρνούσε και γυρνούσε


Κι'έτσι όπως χάζευά
ντερβισάδες, μπεκτασήδες
άλαλοι με κυκλώσανε
που ακόμα τους ακούω

Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπε μου τι ξεφτίλα
να σου χαλάνε το όνειρο
και συ να τους αφήνεις

Πίσω ξαναγύρισα
χίλια εννιακόσια ενενήντα
με τα δίδυμα αγκαλιά
κοιμάται η κυρά μου

Πάλι έγραψε ο Θανάσης. Παρότι έλειπε η μαγεία όπως στην συναυλία
του θεάτρου των Βράχων, ήταν απίστευτος. Το μόνο μου παράπονο
ότι δεν είπε το Όνειρο, παρότι το φώναξα μέχρι που έκλεισαν
τα πνευμόνια μου. Χαλάλι. Απόψε πάλι εκεί θα είμαι μου φαίνεται