Η επιστροφή

Νιώθω ότι η επιστροφή είναι κοντύτερα! Η συναίνεση φαίνεται να υπάρχει! Ομολογώ ότι αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενα. Πρέπει τώρα να αρχίσω να οργανώνομαι, επιτέλους! Το δυστύχημα είναι ότι η πρώτη απόπειρα για δουλειά απέτυχε. Φυσικά, αυτό δεν συμαίνει απολύτως τίποτα. Όταν καταφέρω να είμαι πίσω, το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώξω είναι να βρω κάτι.
Έχω φοβερή ανάγκη να βγώ μία βόλτα στην Αθήνα. Να παω σινεμά, θέατρο, να δω τον Μάλαμα... Τόσο που δέν με ενδιαφέρει οτιδήποτε συμβαίνει εδώ.

Κλείστε τις τηλεοράσεις! Δεν αντέχω άλλο Παγδατή!

Ακόμα και να μην θες να ασχοληθείς με όσα συμβαίνουν γύρω σου, ο διάβολος δεν σ'αφήνει σε ησυχία.

Τα αρχίδια μας έπρηξαν με τον Παγδατή. Το μετέτρεψαν σε σενάριο για παλιά ελληνική ταινία: Το φτωχόπαιδο που φεύγει για τα ξένα και γίνεται μέγας και τρανός, και θα πηδήξει τον κόσμο όλο. Θα το κάψουν το παιδί, θα του κάνουν τα μυαλά πουρέ από το πολύ μπλαμπλά. Θα του τα φουσκώσουν και μετά θα την δει και αυτός Ναπολέοντας.

Καλύτερα είναι στην Γαλλία. Να περιμένει να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και μετά να έρθει κατα'δώ. Αν και να έρθει για να κάνει τι; Πρέπει να είσαι τελείως σαλεμένος για να θέλεις να μείνεις εδώ πέρα. Ενώ εκεί που είναι, με την γκομενίτσα του, τον σεβασμό ανθρώπων που βάζουν τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, και είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να βοηθήσουν, θα μπορέσει να εξελιχθεί.

Πως να αφηγηθείτε μία ιστορία υπό μορφή τραγουδιού

Leaving Beirut

So we left Beirut Willa and I
He headed East to Baghdad and the rest of it. I set out North. I walked the five or six miles to the last of the street lamps. And hunkered in the curb side dusk.Holding out my thumb In no great hope at the ramshackle procession of home bound traffic. Success! An ancient Mercedes 'dolmus '. The ubiquitous, Arab, shared taxi drew up. I turned out my pockets and shrugged at the driver" J'ai pas de l'argent "" Venez! " A soft voice from the back seat. The driver lent wearily across and pushed open the back door. I stooped to look inside at the two men there. One besuited, bespectacled, moustached, irritated, distant, late.The other, the one who had spoken, Frail, fifty five-ish, bald, sallow, in a short sleeved pale blue cotton shirt. With one biro in the breast pocket. A clerk maybe, slightly sunken in the seat. "Venez!" He said again, and smiled. "Mais j'ai pas de l'argent". "Oui, Oui, d'accord, Venez!". Are these the people that we should bomb. Are we so sure they mean us harm. Is this our pleasure, punishment or crime. Is this a mountain that we really want to climb. The road is hard, hard and long. Put down that two by four. This man would never turn you from his door. Oh George! Oh George!That Texas education must have fucked you up when you were very small. He beckoned with a small arthritic motion of his hand. Fingers together like a child waving goodbye. The driver put my old Hofner guitar in the boot with my rucksack. And off we went " Vous etes Francais, monsieur? " " Non, Anglais " " Ah! Anglais " " Est-ce que vous parlais Anglais, Monsieur? " "Non, je regrette" And so on. In small talk between strangers, his French alien but correct. Mine halting but eager to please. A lift, after all, is a lift. Late moustache left us brusquely. And some miles later the dolmus slowed at a crossroads lit by a single lightbulb. Swung through a U-turn and stopped in a cloud of dust. I opened the door and got out. But my benefactor made no move to follow. The driver dumped my guitar and rucksack at my feet. And waving away my thanks returned to the boot. Only to reappear with a pair of alloy crutches. Which he leaned against the rear wing of the Mercedes. He reached into the car and lifted my companion out. Only one leg, the second trouser leg neatly pinned beneath a vacant hip. " Monsieur, si vous voulez, ca sera un honneur pour nous. Si vous venez avec moi a la maison pour manger avec ma femme. "
When I was 17 my mother, bless her heart, fulfilled my summer dream. She handed me the keys to the car. We motored down to Paris, fuelled with Dexedrine and booze. Got bust in Antibes by the cops. And fleeced in Naples by the wops. But everyone was kind to us, we were the English dudes. Our dads had helped them win the war. When we all knew what we were fighting for. But now an Englishman abroad is just a US stooge. The bulldog is a poodle snapping round the scoundrel's last refuge. "Ma femme", thank God! Monopod but not queer. The taxi drove off leaving us in the dim light of the swinging bulb. No building in sight. What the hell? "Merci monsieur" "Bon, Venez!" His faced creased in pleasure, he set off in front of me. Swinging his leg between the crutches with agonising care. Up the dusty side road into the darkness. After half an hour we'd gone maybe half a mile. When on the right I made out the low profile of a building. He called out in Arabic to announce our arrival. And after some scuffling inside a lamp was lit. And the changing angle of light in the wide crack under the door. Signalled the approach of someone within. The door creaked open and there, holding a biblical looking oil lamp. Stood a squat, moustached woman, stooped smiling up at us. She stood aside to let us in and as she turned I saw the reason for her stoop. She carried on her back a shocking hump. I nodded and smiled back at her in greeting, fighting for control. The gentleness between the one-legged man and his monstrous wife. Almost too much for me. Is gentleness too much for us? Should gentleness be filed along with empathy. We feel for someone else's child. Every time a smart bomb does its sums and gets it wrong. Someone else's child dies and equities in defence rise. America, America, please hear us when we call. You got hip-hop, be-bop, hustle and bustle. You got Atticus Finch. You got Jane Russell. You got freedom of speech. You got great beaches, wildernesses and malls. Don't let the might, the Christian right, fuck it all up. For you and the rest of the world. They talked excitedly. She went to take his crutches in routine of care. He chiding, gestured. We have a guest. She embarrassed by her faux pas. Took my things and laid them gently in the corner. "Du the?" We sat on meagre cushions in one corner of the single room. The floor was earth packed hard and by one wall a raised platform. Some six foot by four covered by a simple sheet, the bed. The hunchback busied herself with small copper pots over an open hearth. And brought us tea, hot and sweet. And so to dinner. Flat, unleavened bread, and thin, cooked in an iron skillet over the open hearth. Then folded and dipped into the soft insides of female sea urchins. My hostess did not eat, I ate her dinner. She would hear of nothing else, I was their guest. And then she retired behind a curtain. And left the men to sit drinking thimbles full of Arak, carefully poured from a small bottle with a faded label. Soon she reappeared, radiant, carrying in her arms their pride and joy, their child. I'd never seen a squint like that. So severe that as one eye looked out the other disappeared behind its nose. Not in my name, Tony, you great war leader you. Terror is still terror, whosoever gets to frame the rules. History's not written by the vanquished or the damned. Now we are Genghis Khan, Lucretia Borghia, Son of Sam. In 1961 they took this child into their home. I wonder what became of them. In the cauldron that was Lebanon. If I could find them now, could I make amends? How does the story end? And so to bed, me that is, not them. Of course they slept on the floor behind a curtain. Whilst I lay awake all night on their earthen bed. Then came the dawn and then their quiet stirrings. Careful not to wake the guest. I yawned in great pretence. And took the proffered bowl of water heated up and washed. And sipped my coffee in its tiny cup. And then with much "merci-ing" and bowing and shaking of hands. We left the woman to her chores. And we men made our way back to the crossroads. The painful slowness of our progress accentuated by the brilliant morning light. The dolmus duly reappeared.My host gave me one crutch and leaning on the other. Shook my hand and smiled. "Merci, monsieur," I said. " De rien ". " And merci a votre femme, elle est tres gentille". Giving up his other crutch. He allowed himself to be folded into the back seat again. "Bon voyage, monsieur," he said. And half bowed as the taxi headed south towards the city. I turned North, my guitar over my shoulder. And the first hot gust of wind. Quickly dried the salt tears from my young cheeks.

Αυτό το επικό, πραγματικά, ποίημα έγραψε ο Roger Waters με την ολοκλήρωση του ταξιδιού που έκανε ανά τον κόσμο. Το ανέσυρε από τους υποθάλαμους της μνήμης και μας το παρέδωσε υπό την μορφή πραγματικά απίστευτου τραγουδιού. Κυκλοφόρησε ως single, με παρτενέρ το To kill a child, άλλο ένα απίστευτο κομμάτι στο οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα σε κάποιο άλλο post, καθώς και απόσπασμα από την συναυλία που δόθηκε στην Μάλτα, με κομμάτια από την όπερα του ίδιου Ca Ira, η οποία ήταν στα τελικά στάδια προ της κυκλοφορίας της. Μετά σου λεν για Britney, Aguilera και λοιπές μαλακίες.

Άτιτλο

                         «Το ψύχος το δριμύ...»

Ερωτεύτηκα κάποτε, μόλις δύο χρόνια πριν, κι όμως φαντάζει πλέον τόσο μεγάλο αυτό το χρονικό διάστημα, μία μουσική παραγωγό. Η ιστορία έχει ως εξής: Στο άθλιο ραδιόφωνο που δούλευε ήταν κυριολεκτικά όαση στην έρημο. Της τηλεφώνησα μερικές φορές για να ζητήσω κάποιο/α τραγούδι/α. Με μεγάλη χαρά και προθυμία έβαλε ό,τι ζήτησα. Όλα αυτά ελάμβαναν χώρα το καλοκαίρι. Λίγο προτού φύγει για διακοπές  στην Ισπανία έδινε κάποια CDs’  ως δώρο, για το τέλος της ραδιοφωνικής χρονιάς. Εγώ ζήτησα και πήρα, αν και δεν νομίζω να υπήρχαν και πολλοί ενδιαφερόμενοι γι’αυτό, το soundtrack του «Ο χαμένος τα παίρνει όλα». Καταπληκτικές μουσικές, ο Αγγέλακας έγραφε άλλη μία φορά. Με το που επέστρεψε πήγα στον σταθμό και την βρήκα. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα κιόλας. Συνεχίσαμε, ωστόσο, να μιλάμε στο τηλέφωνο.
Με την επιστροφή μου στην Αθήνα άρχισαν τα μηνύματα, τα mail, και τα λοιπά, τα οποία είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε από πρώτο χέρι. Και το πράγμα άρχισε να χοντραίνει. Στα τέλη Οκτωβρίου ανέβηκε στην Αθήνα. Μιλάμε για μία κολασμένη εβδομάδα. Γύρω στα μέσα του Νοέμβρη κατέβηκα εδώ στο κωλόμερος. Αυτή την φορά ήταν τετραήμερος ο παράδεισος!
Μέχρι που στα τέλη Δεκεμβρίου έλαβα την καταραμένη απόφαση να κατέβω μόνιμα πίσω στο κωλόμερος. Μην νομίσετε ότι ο λόγος ήταν αυτός. Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει επικίνδυνα, με την δουλειά και όλα, και κάποια απόφαση έπρεπε να ληφθεί. Εγώ έλαβα την χειρότερη.
Στην αρχή τα πράγματα με την Μ. ήταν πολύ όμορφα. Παρά τις διάφορες δυσκολίες που αντιμετώπιζε βρισκόμασταν συνέχεια, βγαίναμε έξω, σινεμά, μουσικές, θέατρο, κ.τ.λ. Τότε δεν μου φαινόταν και τόσο κωλόμερος! Σιγά, όμως, άρχισε η φθορά. Το κωλόμερος άρχισε να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, κι εγώ ένιωθα όπως, νομίζω, πρέπει να νιώθουν τα ψάρια έξω από το νερό: να πνίγομαι, να μου λείπει ο αέρας. Αργά πλην σταθερά αρχίσαμε να αραιώνουμε. Άρχισα να επιζητώ και πάλι την μοναξιά, την ενδοσκόπηση, την σκέψη. Ταυτόχρονα, αραίωναν και οι επισκέψεις στα θέατρα, τα σινεμά, κ.τ.λ., είτε πήγαινα με την Μ. είτε μόνος.  Μέχρι που το διαλύσαμε τελειωτικά.
Από τότε, μέχρι τώρα που γράφω αυτά εδώ έχουν περάσει περίπου τέσσερις μήνες. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η φωνή στο ραδιόφωνο, που από ένα σημείο και μετά απέκτησε πρόσωπο, ξανάγινε απλά μία φωνή. Μην σπεύσετε τώρα να υποστηρίξετε ότι είμαι ακόμα ερωτευμένος, κ.τ.λ., κ.τ.λ., επειδή στο ενδιάμεσο υπήρξαν διάφορα άλλα όπως αρπαχτές και λιγότερο αρπαχτές, καθώς και διάφορα ευτράπελα, τα οποία δείχνουν ότι περί τούτου καμία πιθανότητα.
Είναι πραγματικά τραγικό το πως χάνονται οι άνθρωποι. Από την στιγμή που για τον Α΄ ή Β΄ λόγο οι δεσμοί που τους ενώνουν ατονήσουν, η φθορά είναι ταχύτατη, και η λήθη σκεπάζει αμετάκλητα το παρελθόν. Τόσο δύσκολο είναι να σηκώσεις το τηλέφωνο, να πεις «Γεια, τι κάνεις; Είσαι καλά, χρειάζεσαι οτιδήποτε; Να βρεθούμε για ένα καφέ,» και λέγοντας το τελευταίο να ορίζεις και την ημέρα, και την ώρα. Το επιχείρησα στην αρχή, αλλά μη βλέποντας την ανάλογη ανταπόκριση τα παράτησα. Φυσικά, αυτό δεν με εξιλεώνει. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες της έπρεπε να επιμείνω.
Η απόφαση να επιστρέψω στην Αθήνα είναι τελειωτική. Στα παρεπόμενα αυτής είναι ότι ακόμα και η φωνή θα πάψει να ακούγεται για εμένα.    

Επ'αφορμήν

Τι ζεματά αυτή τη στιγμή τα κυκλώματα του εγκεφάλου μου

“Η αλήθεια στο θέατρο πάντοτε διαφεύγει. Ολόκληρη δεν τη βρίσκεις ποτέ αλλά η αναζήτησή της είναι συναρπαστική. Η αναζήτηση είναι σαφώς ό,τι προηγείται της προσπάθειας. Η αναζήτηση είναι ο σκοπός σου. Τις περισσότερες φορές μέσα στο σκοτάδι προσκρούεις στην αλήθεια, συγκρούεσαι μαζί της ή, ρίχνοντάς της μια φευγαλέα ματιά, βλέπεις μια εικόνα ή ένα σχήμα που μοιάζει να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, συχνά χωρίς να συνειδητοποιείς ότι συνέβη ακόμα κι αυτό. Αλλά η πραγματική αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπάρχει μια αλήθεια στη δραματική τέχνη. Υπάρχουν πολλές που αντικρούονται, συγκρούονται, αντικατοπτρίζουν η μία την άλλη, αγνοούν η μία την άλλη, κοροϊδεύουν η μία την άλλη, δεν βλέπουν η μία την άλλη. Μερικές φορές αισθάνεσαι για μια στιγμή ότι κρατάς την αλήθεια στα χέρια σου κι αμέσως μετά γλιστράει μέσα από τα δάκτυλά σου και χάνεται.”

(Απόσπασμα από την Ελευθεροτυπία, σε μετάφραση Φωτεινής Μπάρκα και Νάταλι Χατζηαντωνίου).


Αυτό το απόσπασμα από την ομιλία του Χάρολντ Πίντερ στην τελετή απονομής του Νόμπελ δίνει συμπυκνωμένο το νόημα της αλήθειας. Δεν νομίζω να μπορούσε κάποιος άλλος να το θέσει καλύτερα.

Πόσες όντως φορές δεν δήλωσα μετά πάσης βεβαιότητας ότι γι’αυτό ή εκείνο ή το άλλο είμαι απόλυτα βέβαιος; «Εγώ δεν πρόκειται να...» «Μα τι λες τώρα; Εγώ να κάνω τέτοιο πράγμα; Για ποιον με πέρασες;»

Το χειρότερο είναι ότι την ώρα που εκφέρεις αυτές σου τις βεβαιότητες τις πιστεύεις κιόλας. Το ζήτημα είναι καταπόσο μετά, όταν θα έρθει η ώρα να διαψευστείς πανηγυρικά, θα έχεις τα κότσια να αναγνωρίσεις- για τον εαυτό σου πρώτα και μετά για όλους τους άλλους- ότι είναι μαλακίες αυτά που ορκιζόσουν.

Θα μου πεις, από την άλλη, αν δεν ορκίζεσαι, αν δεν πιστεύεις δηλαδή σε τίποτα, μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε βεβαιότητα στην ζωή; Δηλαδή, αν εκ των προτέρων γνωρίζουμε ότι όλα εκείνα στα οποία πιστεύουμε κάποτε θα καταρριφθούν, δεν κινδυνεύουμε να πέσουμε στον μηδενισμό; Για ποιο λόγο να ασχολείσαι με οτιδήποτε αν το πλήρωμα του χρόνου θα δείξει την ματαιότητά του;

Η μαγκιά, νομίζω έγκειται στο να καταφέρεις να βρεις την ισορροπία. Δηλαδή να ξέρεις ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα εκείνα που- ή στα οποία -ορκίζεσαι να διαψευστούν. Έτσι θα προσπαθείς να μειώνεις τα απόλυτα, πλησιάζοντας περισσότερο στα ανθρώπινα.

Και τι γίνεται στην περίπτωση που βλέπεις ότι κατάφερες κάτι που πιστεύεις να το τηρήσεις; Έλα ντε! Νομίζω ότι εκεί εντοπίζεται η πραγματική παγίδα: Κινδυνεύεις να φουσκώσουν τα μυαλά σου, να την δεις Δον Κιχώτης (πολύ της μόδας τώρα τελευταία!) και να αρχίσεις να κάνεις ό,τι σου κατέβει στην κούτρα. Τότε είναι που την κάτσαμε την βάρκα αράπη μου, που λεει και ο Πανούσης.

Έχε την αίσθηση ότι ξέφυγα από το θέμα. Και τι έγινε; Σκέψεις γράφουμε.

Η ιστορία της σύγχυσης (I)

Δεν γουστάρω τα φράγκα. Δεν γουστάρω το, πάσης φύσεως, σκυλάδικο. Δεν γουστάρω το κωλοκούτι που κατάντησε η τηλεόραση. Κι'όμως ζω ή τουλάχιστον προσπαθώ να ζήσω ως "φυσιολογικός" άνθρωπος. Γίνεται;

Κάποτε είπα σε κάποια ότι είμαστε από διαφορετικά ηλιακά συστήματα (Τι; Ναι, το είπα!). Τώρα πλέον είμαι σε θέση να αντιληφθώ το πόσο αληθινή υπήρξε εκείνη η δήλωσή μου. Όχι όμως εξαιτίας του καημένου του κοριτσιού, αλλά λόγω της δικής μου απόκλισης.

Γειά μας

Καλημέρα στην μπλογκόσφαιρα. Ξεκινάω τώρα και ο Πανας να βοηθήσει! Δεν είμαι ούτε δωδεκαθεϊστής ούτε τίποτα τέτοιο. Από που εμπνεύστηκα το όνομα, αν δεν έχετε ήδη καταλάβει, θα το αντιληφθείτε στην συνέχεια. Επίσης, όσο μαθαίνω τους υπόλοιπους βλογκερσ, θα προσθέτω αυτούς που που μου γεμίζουν το μάτι στην υπό κατασκευή λίστα.

Περιμένω τις ευχές, τις χριστοπαναγίες ή ό,τι προαιρήσθε.